«Στις 26 Σεπτεμβρίου 1989, ο Δημήτρης Κουφοντίνας της 17Ν, τον δολοφονεί εν ψυχρώ. Μια στυγνή πολιτική δολοφονία, που θα γραφτεί με τα πιο μελανά γράμματα στην ιστορία της Μεταπολίτευσης. Και όμως. Η αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας στην αποτρόπαια αυτή πράξη ήταν υποδειγματικά δημοκρατική. Επέδειξε πολιτική ψυχραιμία. Κράτησε υπεύθυνη στάση. Παρακίνησε το οργισμένο, θλιμμένο πλήθος να κινηθεί με «ήρεμη αξιοπρέπεια». Προέταξε ως αναγκαία συνθήκη τη δεδομένη στιγμή, την αυτοσυγκράτηση. Ζήτησε από τα στελέχη της να αντιμετωπίσουν τη στυγερή δολοφονία με «υψηλό φρόνημα» για το συμφέρον του λαού και του τόπου. Ο δε Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρά τον προσωπικό του πόνο, βρήκε το σθένος να ζητήσει από τους πολιτικούς του αντιπάλους, που πολλοί έσπευσαν τότε να τους βαφτίσουν ηθικούς αυτουργούς, να κινηθούν συναινετικά ώστε «το αίμα του Παύλου Μπακογιάννη, να είναι το τελευταίο που χύνεται άδικα σε αυτό τον τόπο». Αντίθετα σήμερα καταγράφεται εμφανώς μια διαφορετική πολιτική ηθική. Το θύμα πολιτικής επίθεσης, αντί να αφυπνίσει το πολιτικό σύστημα στην κατεύθυνση της κοινής δράσης, ιδίως από τους κυβερνώντες, γίνεται πολιτικό εργαλείο αναζωπύρωσης του κοινωνικού διχασμού. Ακόμη και να μην υπάρχει θύμα, κατασκευάζεται για να τονιστούν πολιτικές, κοινωνικές, προσωπικές διαχωριστικές γραμμές, μέσα στην ελληνική κοινωνία. Η προσπάθεια ενίσχυσης και διατήρησης της εξουσίας μέσα από την πόλωση. Διαίρει και βασίλευε. Απροκάλυπτα κυνικός πολιτικός καιροσκοπισμός. Στη Δημοκρατία όμως δεν υπάρχουν αδιέξοδα και ο ελληνικός λαός το ξέρει καλά. Σύντομα θα το αποδείξει και με τις επιλογές του» επισημαίνει η κ. Κατερίνα Πατσογιάννη, Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας.
