«Το στρατόπεδο στην Νέα Ιωνία μένει ως έχει, τα δικαστήρια στην Πλατεία Ελευθερίας ως έχουν, ο σχεδιασμός και η λειτουργία του κέντρου της πόλης ως έχει, το δίκτυο υποδομών ως έχει (η υπογείωση του δικτύου της ΔΕΗ σταμάτησε στην εποχή Φούσκη) ,οι κοινόχρηστοι χώροι ως έχουν κι ακόμα λιγότεροι (Πάρκο Αναύρου), τα πάρκα ως έχουν (Πάρκο Βαλαχή στην Νέα Ιωνία), τα σχολειά μας ως έχουν με φτιασιδώματα, τα καλντερίμια στα χωριά της πόλης ως έχουν (κατεστραμμένα), οι αστικές συγκοινωνίες με την φύση και το είδος των μέσων αλλά και οι αφετηρίες τους όπως και τα δρομολόγια ως έχουν, το ανύπαρκτο δίκτυο ποδηλατοδρόμων ως σοβαρά μελετημένο δίκτυο πλέον ως έχει, ο αριθμός των δένδρων στην πόλη ως έχει έντονα όμως και διαρκώς μειούμενος, το Λιμάνι της πόλης ως έχει, το σχεδόν νεκρό αεροδρόμιο ως έχει , οι ανύπαρκτες θαλάσσιες συγκοινωνίες ως έχουν, το οδικό δίκτυο της πόλης ( τρόπος του λέγειν) ως έχει. Καμιά φορά μπερδεύομαι κιόλας. Είναι βέβαιον πως διανύουμε το 2019-ό έτος μετά Χριστόν ή είμαστε στο 1969-ό; Κι ίσως η διαφορά να εντοπίζεται στο ότι τότε ,δεδομένων και των ιδιαίτερων πολιτικών συνθηκών υπήρχε ένα κρυφό όραμα ή μια κρυμμένη ελπίδα πως κάτι θα γίνει. Ενώ τώρα ένα σύνολο ανθρώπων- δημοτών που βρίσκεται εν υπνώσει αδυνατώντας όμως ακόμα και να οραματιστεί. Ακόμα και να υπερασπιστεί όσα η ιστορία τους μεταβίβασε. Το Κινηματογράφο “ΝΙΚΗ” και το καφενείο του “Πέτρου”. Και το αρχοντικό-προσφυγικό του Σουγιουλτζόγλου. Κι απόμειναν λίγοι , ελάχιστοι να σκέφτονται ακόμα» σχολίαζε ο κ. Κώστας Γαργάλας.
