Την περίπτωση του κοριτσιού στην Αγριά που επειδή το ρεύμα στο σπίτι της ήταν κομμένο βρέθηκε να διαβάζει κάτω από το στύλο της ΔΕΗ, σχολίαζε η συμπολίτισσα συγγραφέας, κ. Μαρία Ζαχαριά. Όπως έλεγε «Δεν είν’ ή φτώχεια. Είναι η μιζέρια. Είναι ο θυμός και το σκοτάδι…Δεν με νοιάζει αν θα έχει ζεστό φαγητό. Κάτι να φάμε για να μη παγιδευτεί το μυαλό στο σώμα. Θα ήθελα καθαρά ρούχα. Ρούχα ό,τι να ‘ναι…απ’ αυτά που οι άλλοι πετάνε. Μόνο να ‘ναι καθαρά. Και τα μαλλιά μου θα ήθελα να είναι καθαρά και τα νύχια μου. Να πιάνω το μολύβι και να μη ντρέπομαι…Δεν είναι όλα αυτά…είναι που ξέχασα το χρώμα των ματιών της μάνας μου. Δεν με κοιτάει πια στα μάτια. Και όταν τα σηκώνει είναι σκοτάδι. Δεν τα βλέπω. Τότε παίρνω τη τσάντα και βγαίνω στο δρόμο. Υπάρχει τρόπος αν θέλεις να ξεφυλλίσεις τα όνειρά σου. Υπάρχει τρόπος αν θελήσεις ν’ αλλάξεις τη ζωή σου. Ακόμη και αν τα σκοτάδια έχουν κρύψει τα χρώματα, τα μάτια…βγες στο δρόμο και ψάξε για μια λάμπα…είναι τόσο απλό».
