«Σου γράφω γεμάτος τρόμο μέσα από το περιθώριο ενός κλειστού δωματίου που είναι η ζωή μου. Έξω υπάρχει το φως ανεξαρτήτως του μεριδίου του σκότους που κουβαλάμε όλοι. Μέσα μας βρίσκονται πολιορκημένα τα ανδρείκελα, τα φαντάσματα, οι μύθοι, τα παραμύθια. Μέσα μας καλλιεργείται το κακό στο υπέροχο σκοτάδι της ησυχίας μας .
Μέσα μου είναι κρυμμένος ένας μικρός παλιανθρωπάκος. Θα ήθελε πολύ να είναι ο πρωταγωνιστής αλλά είναι μόνο ένα παράξενο υποκείμενο ριγμένο στις ράγες ενός τραίνου που δεν υπήρξε ποτέ.
Μέσα μας σ’ αυτό το σκοτάδι υπάρχουν οι ζωές όλων μας ενώ εμείς μιλάμε πάντα για το σκοτάδι των άλλων. Γρατσουνίζουμε αυτό το σκοτάδι και αποκρίνεται το γέλιο μιας σιωπής απύθμενης. «Μα ήταν όλα ψέματα, λοιπόν;»
Το παιδί μεγαλώνει μες στις ρυτίδες μας, επιμελώς. Μια μέρα θα διαφύγει. Θα δει ότι στον κόσμο δεν υπάρχουν μαύρες παπαρούνες αλλά μια υπέρβαση φτιαγμένη μόνο από φως. Τότε το παιδί θα πάρει τη θέση του και μείς θα μείνουμε ως σκοτάδι μιας μαύρης τρύπας, που θα καμπυλώνει πάντα το φως αλλά δεν θα μπορεί ποτέ να το σβήσει» γράφει ο κ. Νίκος Βαραλής.
