Στην Κύπρο λέμε, «ο τόπος, είναι ο άνθρωπος», αναφέρει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης για τους «μαγικούς» ανθρώπους του Βόλου, τους οποίους αγάπησε πολύ και γι’ αυτό δεν μετανιώνει που χρόνια τώρα κατοικεί εδώ, ανέφερε στο πολιτιστικό ένθετο του μαγκαζίνο του Ράδιο ΕΝΑ και συζητώντας με τον Ηλία Κουτσερή. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο μιλά, εκφράζεται και περνάει τα δικά του μηνύματα και για την επικαιρότητα, αλλά και για τις συναυλίες που μας κρατούν συντροφιά μέσω της δουλεμένης μουσικής και των στίχων.
Για έναν τραγουδοποιό, πώς πέρασε η περίοδος της καραντίνας;
Πέρασε δημιουργικά. Παρ’ όλα αυτά, μου έλειψε πάρα πολύ η συναυλιακή επαφή με τον κόσμο, καθώς είναι μια μαγική υπόθεση. Δεν αντικαθίσταται ούτε από την προσωπική ησυχία, ούτε από την συγκέντρωση, ούτε από τη δημιουργία, ούτε από τη μελέτη. Είναι μοναδικό πράγμα. Μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας οι άνθρωποι έδιναν πάντα ένα μυστικιστικό χαρακτήρα σε αυτές τις συνευρέσεις των ανθρώπων. Έτσι, και για μένα ήταν ιδιαίτερη η συναυλία αυτή, γιατί παίζω στην πόλη μου πια, ως κάτοικος Βόλου, όπου και πέρασα όλη την περίοδο του εγκλεισμού. Αυτή η έξοδος ξαφνικά στην πόλη μετά την καραντίνα και η συνάντηση με τους ανθρώπους αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία.
Τι σας κέρδισε στον Βόλο και οδηγηθήκατε σ’ αυτήν την απόφαση; Οι άνθρωποι, η φύση, κάτι άλλο;
Στην Κύπρο λέμε «ο τόπος, είναι ο άνθρωπος». Πρώτα απ’ όλα αγάπησα πολύ τους ανθρώπους του Βόλου, όπου είχαμε κατοικήσει ένα χρόνο με τη σύντροφό μου το 2006 στη Νέα Ιωνία. Αγαπήσαμε τους ανθρώπους, την πόλη, τη φύση, τα χωριά, τη θάλασσα, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήρθαμε γιατί είναι μόνο όμορφα, αλλά γιατί αγαπήσαμε τον τόπο μέσα από τους ανθρώπους. Γνωρίσαμε μαγικούς ανθρώπους στο Βόλο και δεν το μετανιώσαμε καθόλου που ήρθαμε να μείνουμε εδώ. Η συνύπαρξή μας μαζί τους, συνεχώς μας προσφέρει ωραία πράγματα και δίνει ένα νόημα στη ζωή.
Στο πρόσωπό σας είναι η αλήθεια ότι και οι ντόπιοι έχουν βρει έναν συνοδοιπόρο που είναι δίπλα τους σταθερά και με τον τρόπο του, που… διεκδικεί με εύστοχο τρόπο. Να θυμίσω και το πανέμορφο τραγούδι «Το νερό των Σταγιατών» για να δώσω ένα στίγμα, αλλά και πολλές αντίστοιχες ιστορίες…
Όταν κατοικείς σε έναν τόπο οφείλεις να τον φροντίζεις, οφείλεις να ασχολείσαι με τα κοινά, και ο καθένας με τον τρόπο που μπορεί. Δεν είμαι πολιτικός, δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με τα κοινά, αλλά όλοι μας μπορούμε μέσα από τη στάση που κρατάμε απέναντι στα πράγματα, μέσα από τον τρόπο της ζωής μας και με μικρά πράγματα, χωρίς να χρειάζεται να είσαι γνωστός τραγουδοποιός για να το κάνεις. Αυτό ισχύει για όλους. Αν θέλεις να κάνεις τον κόσμο λίγο καλύτερο, είναι καλό να ξεκινάς πάντα από το σπίτι σου. Βέβαια, το τελευταίο που ήθελα ήταν να μπλέξω με … διάφορα στον Βόλο, δηλαδή ήθελα να κάνω μια ήσυχη ζωή και ουσιαστική, και την κάνω, είναι η αλήθεια. Οι καταστάσεις πολλές φορές σε φέρνουν σε απρόβλεπτες στιγμές, που πρέπει να αποφασίσεις με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις.
Μακάρι να το έβλεπαν όλοι έτσι, γιατί είναι η ιδανική θεωρώ οπτική γωνία. Όσον αφορά στη συναυλία, ποιες ιστορίες θελήσατε να μοιραστείτε με τους θεατές μέσω των τραγουδιών σας;
Όπως είπατε περάσαμε μία περίοδο εγκλεισμού και αυτό κάτι άφησε στον καθένα μας. Όλο αυτό ξαφνικά μετατρέπεται σε μία μεγάλη συγκίνηση μέσω της συνάντησής μας και αυτό το βλέπω στις συναυλίες. Είχα την εντύπωση ότι θα ξεχυθούμε με έναν τρόπο πολύ έντονο, πράγμα που δεν έγινε στις συναυλίες, τουλάχιστον με την αρνητική του έννοια. Υπάρχει ο ενθουσιασμός, η χαρά, το χιούμορ, η πραγματική συγκίνηση στη συνάντησή μας, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και ένα βάθος πίσω από όλο αυτό, μία ουσιαστική χαρά που δεν δηλώνεται με ουρλιαχτά. Δηλώνεται με έναν βαθύτερο τρόπο, και αυτό τις κάνει αυτές τις πρώτες συναυλίες μετά από τόσο καιρό μαγικές. Γίνονται επίσης, σε ένα περιβάλλον με ασφάλεια, όπου τηρούνται όλα τα μέτρα και αισθανόμαστε όλοι ασφαλείς. Ησυχία, χαλάρωση, έξω, κάτω από τον έναστρο ουρανό, όλοι μαζί ξανά, με οδηγό τα τραγούδια, τους στίχους και τις μουσικές. Είναι πρωτόγνωρο και για εμένα όλο αυτό.
Πώς επιλέξατε αλήθεια την ηλεκτρική κιθάρα και στηριχθήκατε σ’ αυτή την μουσική προσέγγιση των κομματιών;
Έπαιξα πολλά χρόνια ηλεκτρική κιθάρα στις συναυλίες μου, αν και την τελευταία δεκαετία αφιερώθηκα στον ακουστικό ήχο, με αποκορύφωμα τη «Μικρή Βαλίτσα», τον δίσκο που ηχογραφήθηκε αποκλειστικά με ακουστικά όργανα. Πάντα είχα σχέση όμως με την ηλεκτρική, αλλά και την ηλεκτρονική μουσική, που την αγαπάω πολύ, την ψάχνω και την μαθαίνω ακόμα περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα, έκανα και μαθήματα ηλεκτρονικής μουσικής με τον Ηλία Χατζόγλου στο Ωδείο του Βόλου. Μέτα από τόσα χρόνια επέστρεψα ως μαθητής, κάτι που ήταν καταπληκτική εμπειρία. Επομένως, υπάρχουν πολλά στοιχεία ηλεκτρικής μουσικής, εφόσον παίζω βαρύτονη ηλεκτρική κιθάρα, αλλά υπάρχουν και στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής μέσα από αναλογικά σινθεσάιζερ και ηχογραφώντας επί σκηνής ζωντανά αυτά που παίζω. Στη συνέχεια, και αναπαράγοντάς τα, χτίζω πάνω σε αυτά καινούργια ηχητικά στρώματα, όπου δημιουργείται ένας κόσμος διαφορετικός. Όλο αυτό είναι αποτέλεσμα της μελέτης και της ενασχόλησής μου με αυτά τα κομμάτια στον εγκλεισμό.
Μπορούν όλα τα τραγούδια να υποστηριχτούν από τον ηλεκτρικό ήχο;
Ναι, βέβαια! Τα τραγούδια μπορούν να εκφραστούν με εκατομμύρια τρόπους. Το τραγούδι είναι πάντα εκεί είτε το πεις με μια κιθάρα, είτε το πεις μόνο με τη φωνή, είτε δεν το πεις καθόλου, και απλώς το φανταστείς μέσα σου και το τραγουδάς από μέσα σου. Το τραγούδι είναι πάντα ζωντανό και είναι εκεί. Ο τρόπος με τον οποίο θα το προσεγγίσεις κάθε φορά, αν σέβεται το υλικό και αν φέρει μέσα του αυτό που είσαι εσύ ο ίδιος εκείνη τη στιγμή, το τραγούδι είναι πάντα αρκετά «ευρύχωρο» να το χωρέσει. Το τραγούδι μας χωρά πάντα, όπως κι αν είμαστε, φτάνει να το προσεγγίσουμε με ειλικρίνεια, με αλήθεια και με δημιουργική διάθεση.
«Οι καταστάσεις πολλές φορές σε φέρνουν σε απρόβλεπτες στιγμές, που πρέπει να αποφασίσεις με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις»
