Μειώθηκαν αλλά … εξακολουθούν να παραμένουν τα περιστατικά σχολικής βίας αν και έγιναν πολλά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως ανέφερε στο Ράδιο ΕΝΑ και τον Ηλία Κουτσερή, ο Χρήστος Σωζόπουλος ψυχολόγος του «Χαμόγελου του Παιδιού».
Όπως ανέφερε, πάντα προσπαθούμε ως «Χαμόγελο» και κοινωνία να βρισκόμαστε μέσα στα σχολεία με τα παιδιά τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς και έχουν γίνει πολλά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, ωστόσο πάντοτε ελκύουν την προσοχή αυτά τα ιδιαιτέρως τρανταχτά παραδείγματα και καμία φορά τα ειδεχθή περιστατικά συνεχίζουν και υπάρχουν και ακούγονται σαν παραφωνία.
Σύμφωνα με τον κ. Σωζόπουλο, στα στατιστικά βλέπουμε πολλές φορές μια αύξηση, που μπορεί να μην είναι μόνο περιστατικών αλλά και αύξηση αναφοράς και γίνονται δράσεις για αυτό, στη συνέχεια γίνονται προληπτικές και θεραπευτικές δράσεις και ενέργειες, ώστε στη συνέχεια να παρατηρείται μείωση.
Οι συγκρούσεις θα υπάρχουν και
είναι αναπόφευκτες, ως ένα βαθμό
Ο ψυχολόγος τόνισε ότι από τα σχολεία που έχει κληθεί το «Χαμόγελο του Παιδιού», αυτό που παρατηρείται, σε σχέση με πέρυσι είναι ύφεση αυτών των φαινομένων. Όπως είπε, οι συγκρούσεις θα υπάρχουν και είναι αναπόφευκτες, ως ένα βαθμό, το θέμα είναι να μην κλιμακώνονται σε αυτό το οποίο ονομάζονται εκφοβισμός, αν και κάθε βία δεν συνιστά εκφοβισμό.
Ο ίδιος είπε, ότι όντως υπάρχει περίπτωση να καθυστερήσουν να μάθουν την πληροφορία, γιατί υπάρχει φόβος και ντροπή ή και γιατί πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε το περιστατικό, υπάρχει μεγάλη συζήτηση και τα όρια είναι λίγο γκρίζα, από τη μια λέμε να μην υπερχρησιμοποιείται η έννοια του εκφοβισμού, ούτε και να χαρακτηρίζεται ως πλάκα ένα σοβαρό περιστατικό, γιατί υπό αυτή την έννοια το περιστατικό αποδυναμώνεται.
«Χρειαζόμαστε εκπαίδευση»
«Το πρώτο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι εκπαίδευση πάνω σ’ αυτό και αυτό κάνουμε ως «Χαμόγελου του Παιδιού». Από την άλλη ξέρουμε ότι τα συναισθήματα φόβου και ντροπής, μπορεί να αποτελέσουν τροχοπέδη στην αποκάλυψη ενός τέτοιου περιστατικού. Μια άλλη εκδοχή είναι αν συμβεί ένα τέτοιο περιστατικό και το σχολείο ενημερώσει τους γονείς, πολλές φορές κάποιοι γονείς ενδεχομένως το εκλάβουν ως ακύρωση του γονεϊκού ρόλου ή από πλευράς γονέων στο σχολείο που μπορεί να μην έκανε τις απαραίτητες ενέργειες», τόνισε.
Ο κ. Σωζόπουλος επισήμανε ότι το «Χαμόγελο» λέει να υπάρχει ενεργός συνεργασία σχολείου και οικογένειας, προς το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού, διότι ο ένας πυλώνας μπορεί να είναι πηγή πληροφόρησης για τον άλλο και εάν αυτό δεν συμβαίνει είμαστε αυτομάτως δύο βήματα πίσω.
Είμαστε… «μπολιασμένοι» στη βία!
Ο ψυχολόγος τόνισε ότι είμαστε σε μια εποχή που πολλές φορές και χωρίς να το θέλουμε, γινόμαστε αποδέκτες βίας σε όλες τις εκφάνσεις της και το χειρότερο είναι ότι πολλές φορές, με κάποιο τρόπο, τη δικαιολογούμε υπό προϋποθέσεις, άρα είμαστε «μπολιασμένοι» κάπως στη βία, από όπου και αν αυτή προέρχεται, κάτι που ρίχνει τα αντανακλαστικά μας. Ένας άλλος λόγος μπορεί να έχει να κάνει με τη στάση απέναντι στη βία, ότι κάνω κάτι και μπορώ να το χαρακτηρίσω πολύ εύκολα πλάκα, γιατί ατό μεταθέτει την ευθύνη κάπου αλλού, κάτι που πολλές φορές περνάει και στα παιδιά.
Οι ευθύνες και τα όρια
Ένα παιδί που ποτέ δεν θα πάρει την ευθύνη, λέγοντας ότι για όλα πάντοτε υπάρχει ένας γονέας ή ένας ενήλικας που θα έχει την ευθύνη, δεν επιτρέπει στο παιδί να αναπτύξει το αίσθημα της ευθύνης και του συνακόλουθου αυτοπεριορισμού.
Σύμφωνα με τον επιστήμονα, ένας άλλος παράγοντας έχει να κάνει με πιο οικογενειακά και ατομικά επίπεδα, με τις πρακτικές ανατροφής, με την ανοχή του σχολικού πλαισίου σε τέτοια φαινόμενα και σε τελευταίο επίπεδο, με κάποια ατομικά χαρακτηριστικά, χωρίς να υπάρχει αναφορά σε ενδεχόμενη ψυχοπαθολογία του παιδιού, αλλά μπορούμε να μιλάμε για περιπτώσεις στην έξαρση της εφηβείας ή σε μικρότερη ηλικία, κάποια ατομικά χαρακτηριστικά στο προφίλ του παιδιού που ίσως με κάποιο τρόπο είναι πιο πιθανό να εκφοβίσει ή να δεχτεί μια τέτοια συμπεριφορά.
