Όταν ο Τάσος Γιαννίτσης επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη έφερε στο τραπέζι το θέμα της αντιμετώπισης του ασφαλιστικού προβλήματος, τότε οι Έλληνες ξεσηκωθήκαμε. Άλλες εποχές τότε, κανείς δεν μας είχε ενημερώσει ότι τα χρήματα κάποια στιγμή θα τελειώσουν και συνεχίσαμε να παίρνουμε συντάξεις στα 40 στα 45 στα 55 και στα 58. Κανείς δεν μπορούσε να σκεφθεί τότε 15 χρόνια μετά ότι θα αντιμετωπίζαμε τόσο έντονο το πρόβλημα της ανεργίας, των αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις με 4 ώρες εργασίας και την εισφοροδιαφυγή. Εκείνη την εποχή (2001) κανείς δεν μπορούσε να σκεφθεί ότι η Πολιτεία δεν θα είχε ούτε αυτή χρήματα και θα «πετσόκοβε» τα κρατικά ομόλογα που αγοράστηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Τότε το 2001 βγήκαμε στις πλατείες και ακυρώσαμε τις προτάσεις Γιαννίτση. Δεν θέλαμε να ακούσουμε ούτε για αυξήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές, ούτε για αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, ούτε για μικρή μείωση στις συντάξεις ή ακόμη και για «πάγωμα». Θέλαμε όλα να μείνουν όπως ήταν. Δεν τόλμησε τότε το ΠΑΣΟΚ να αναλάβει το πολιτικό κόστος. Η λογική τότε της άρνησης ήταν ότι ένας προοδευτικός πολιτικός χώρος δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε δύσκολα και επώδυνα μέτρα που αφορούν το μέλλον. Αποτέλεσμα το πρόβλημα να μένει άλυτο και να το λύνει σήμερα η σκληρή πραγματικότητα. Σήμερα βιώνουμε την σκληρή πραγματικότητα της απόφασής μας να ζήσουμε εμείς καλά και οι νεότεροι χειρότερα.
Οι γενιές που αντιτάχθηκαν τότε σήμερα έχουν μειωμένες συντάξεις, όσοι πρόλαβαν βέβαια και συνταξιοδοτήθηκαν. Οι 50άρηδες και 60άρηδες άνεργοι αγωνιούν αν θα πάρουν σύνταξη με τις νέες διατάξεις και οι νέοι που είναι στην αγορά εργασίας έχουν κατανοήσει ότι θα ξεπεράσουν τα 67 χρόνια που θα είναι το νέο όριο της συνταξιοδότησή τους.
Όσον αφορά τους νέους 30 και άνω που δεν κατάφεραν ακόμη να βρουν εργασία, αυτοί πλέον δεν ελπίζουν σε τίποτε. Ήλθε η ώρα να πληρώσει ο Έλληνας και η Ελληνίδα και τώρα είναι φυσικό να μας κακοφαίνεται.
Ακούμε να λέγεται πολύ συχνά «μα εγώ πλήρωσα, δούλεψα 35-40 χρόνια γιατί μου μειώνει τη σύνταξη;» Η απάντηση είναι γιατί ανέχθηκες τους άλλους οι οποίο πήραν σύνταξη στα 15 και 20 χρόνια εργασίας τους. Γιατί έγιναν του κόσμου οι αρπαχτές και ενώ ήξερες δεν μιλούσες. Όταν έγραφες συνταγές στον γιατρό και πήγαινες στο φαρμακείο και μοιραζόσουν τα χρήματα ή έπαιρνες αρώματα και πλήρωνε το Ταμείο σου και άλλα πολλά που μπορείτε και εσείς να παραθέσετε.
Έτσι λοιπόν σήμερα θα φθάσουμε να πάρουμε 320 ευρώ σύνταξη και οι «πλούσιοι» των 1000 και 1500 ευρώ να βλέπουν συνεχώς να κουτσουρεύουν τη σύνταξή μας. Τεράστια η ευθύνη των κυβερνήσεων που πέρασαν. Οι ίδιες στο συνδικαλιστικό κίνημα και στους εργαζομένους που ανέχθηκαν την όχι σωστή διαχείριση των χρημάτων τους. Τώρα που έρχεται ο «Αρμαγεδδών» δεν έχουμε κουράγιο να βγούμε ούτε στις πλατείες, δεχόμαστε τα πάντα γιατί ξέρουμε και τις δικές μας ευθύνες.
