Τη γνωρίσαμε κυρίως μέσα από το τραγούδι και κάποιοι άλλοι ίσως πιο πρόσφατα, από τη συμμετοχή και την πρωτιά της σε reality επιβίωσης, αλλά η αγάπη της για την υποκριτική, την οδήγησε στο θεατρικό σανίδι και πλέον, αυτό το καλοκαίρι συμμετέχει στην αγαπημένη παράσταση «Toc Toc» που ανέβηκε και στη σκηνή του Ανοιχτού Δημοτικού Θεάτρου “Μελίνα Μερκούρ用. Η Αποστολία Ζώη μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ 102,5 και στον Ηλία Κουτσερή για τα καλλιτεχνικά της σχέδια, αλλά και για τις μνήμες της από τον Βόλο, καθώς γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη μας και μάλιστα τόνισε, πως αυτό που αναπολεί από τα παιδικά χρόνια …είναι η ανεμελιά.
Μεγάλωσες και έζησες στον Βόλο Αποστολία. Τι σημαίνει για σένα η πόλη μας;
Ο Βόλος για μένα Ηλία, είναι η πατρίδα μου, εκεί που μεγάλωσα, που πέρασα τα παιδικά χρόνια και την εφηβεία μου, οπότε κάθε φορά που έρχομαι στον Βόλο έχω πολλές μνήμες.
Ποια είναι η σχέση του τώρα με τον Βόλο; Προλαβαίνεις να έρθεις;
Ναι, έρχομαι. Εδώ είναι το πατρικό μου, είναι η αδερφή μου, θείοι μου, είναι το σόι μου στον Βόλο. Δυστυχώς όμως, δεν έρχομαι για πολλές ημέρες, γιατί είναι το πρόγραμμά μου λίγο δύσκολο, οπότε δεν είναι θέμα πόλης, είναι θέμα προγράμματος. Η ζωή μου είναι πια στην Αθήνα, λόγω των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων.
Υπάρχουν πράγματα που αναπολείς ή κάποια που θα ήθελες ακόμη και να μπορούσες να ξανακάνεις στο μέλλον στον Βόλο;
Αυτό που αναπολώ είναι …η ανεμελιά, γιατί πέρασα πάρα πολύ ωραία παιδικά χρόνια, με παιχνίδι στις γειτονιές και γενικώς έχω να θυμάμαι ανέμελη παιδική ηλικία. Αυτό αναπολώ, γιατί βλέπω πολλά παιδιά που ζουν στη Αθήνα κι έχουν παντελώς άλλη παιδική ηλικία και δεν ξέρω κατά πόσο θα μου άρεσε κάτι τέτοιο. Στο Βόλο το πρώτο πράγματα που βλέπω είναι το Κολυμβητήριο, γιατί εκεί πέρασα όλα μου τα χρόνια λόγω πρωταθλητισμού και πάντα όταν περνάω από κει και από το Στάδιο, σκέφτομαι πόσες ώρες είχα περάσει εκεί μέσα. Είναι πάντα γλυκιά η ανάμνηση και πάντα έχω να θυμάμαι με πολύ όμορφο τρόπο, όλο αυτό που βίωσα ως παιδί.
Αν πάμε στα επαγγελματικά, από το «Θεσσαλικό Θέατρο» πριν κάποια χρόνια ως παιδάκι, σήμερα πλέον, σε περιοδεία με το «Toc Toc» …
Ποιος το περίμενε! Ότι 7-8 χρονών θα ήμουν στο Θεσσαλικό Θέατρο κι αργότερα, τελικά θα το έκανα και επαγγελματικά κάποια στιγμή! Η αλήθεια είναι, ότι είχα εθιστεί πάρα πολύ τότε, γιατί γενικώς το θέατρο είναι μια πολύ ωραία διαδρομή και εμπειρία που περνάει ένα παιδί κι εγώ είχα περάσει πολύ όμορφα τότε και είχα περάσει και πολύ όμορφα με τους ανθρώπους, που είχα συνεργαστεί. Μετά ασχολήθηκα με τον πρωταθλητισμό, οπότε έπρεπε να το αφήσω αυτό. Το έβαλα σε δεύτερη μοίρα. Μετά ήρθε το τραγούδι και τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ξαναβρεθήκαμε με το θέατρο.
Η συμμετοχή στη συγκεκριμένη παράσταση, η οποία χαρακτηρίστηκε ως… ψυχοθεραπεία πως προέκυψε;
Εγώ το χειμώνα ήμουν στο Παλλάς στην παράσταση “Ζητείται Ψεύτης”. Πριν τελειώσουμε από κει, με πήρε ο Δημήτρης Σταρόβας και μου είπε ότι έχει μια ιδέα και πίστευε ότι θα ταίριαζα στο «Toc Toc» που έπαιζε ίδιος και μου είπε χαρακτηριστικά “Θα σε κάνω θεατρίνα”! Έχουμε πολύ καλές σχέσεις με τον Δημήτρη και είμαστε φίλοι πολλά χρόνια. Του είπα ότι τον εμπιστεύομαι και ζήτησα να μου πει, περί τίνος επρόκειτο. Είχα μια σφαιρική ιδέα, μου εξήγησε το έργο, δεν ήξερα όμως ακριβώς τι γίνεται και με βρήκε σε μια περίοδο που ήθελα να το δοκιμάσω αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι στο Παλλάς, στη παράσταση, υπήρχε και τραγούδι δεν είχε μόνο πρόζα ο ρόλος μου, οπότε ήμουν πιο προστατευμένη. Στο συγκεκριμένο έργο είναι μόνο πρόζα κι επειδή μ’ αρέσουν οι προκλήσεις, αποφάσισα να εκτεθώ, να δω αν μπορώ να τα καταφέρω και πως θα μπορούσα να φέρω στη ζωή ένα ρόλο που ουσιαστικά δεν μπορώ να καλυφθώ πίσω από το τραγούδι, το οποίο είναι δεύτερη φύση μου. Οπότε ακολούθησα το στοίχημα και ουσιαστικά το ένστικτό μου. Κι ευτυχώς γιατί περνάμε πολύ καλά, έχουμε πολύ ωραίο παρεάκι πρώτα απ΄όλα, γιατί για μένα είναι πολύ σημαντικό. Δεν είναι η βασική μου δουλειά, είναι κάτι σαν …πείραμα, θα μπορούσα να πω και θέλω πάντα να περνάω όμορφα. Μου ήταν πολύ σημαντικό να έχω μία καλή παρέα. Οπότε ξεκινώντας με τον Δημήτρη Σταρόβα και τη Ναταλία Δραγούμη, με την οποία ήμασταν μαζί και το χειμώνα και ήξερα ότι ταιριάζουν τα χνώτα μας, το δοκίμασα. Έπειτα, γνώρισα και τους υπόλοιπους και έδεσε το γλυκό 100%.
Αυτό φαίνεται πάντως και περνά και στον κόσμο, οπότε είναι θετικές και οι κριτικές και γι’ αυτή τη διανομή της παράστασης
Δόξα τω Θεό, όπου έχουμε πάει, τα θέατρα είναι γεμάτα, ο κόσμος έρχεται μας μιλά, μας λέει ότι έχει κι αυτός σύνδρομα τέτοια κι έχει πολύ πλάκα, γιατί είναι κάτι το οποίο βλέπεις ότι ο κόσμος ταυτίζεται.
Δήλωσες κάποια στιγμή, ότι η παράσταση σε έκανε να παρατηρήσεις συμπεριφορές που δεν γνώριζες ότι υπάρχουν μέχρι τώρα και είναι αλήθεια ότι δεν μπαίνουμε συχνά σε μία τέτοια διαδικασία… Δηλαδή, εάν στον περίγυρό μας υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν τέτοια συμπτώματα… και πως μπορούμε ίσως να βοηθήσουμε.. δεν τα παρατηρούμε…
Ναι,..μετά από ένα σημείο τα παρατηρείς, γιατί συμβαίνουν μπροστά σου. Όταν μου είπαν για το ρόλο και τελικά κλείσαμε, έκανα μια μεγάλη έρευνα, γιατί μπορείς να βρεις άπειρα βιντεάκια στο youtube, με ανθρώπους που έχουν πραγματικά αυτά τα σύνδρομα και να δεις συμπεριφορά και συνεδρίες που κάνουν με τον ψυχολόγο, το οποίο έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Ειδικά το ένα σύνδρομο που έχει ο Σταρόβας άμα το δεις στο youtube, λες ότι είναι ψέμα, αποκλείεται να υπάρχει. Λες, δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει το σύνδρομο Jill de la Turret. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η έρευνα, μου άνοιξε πολύ το μυαλό μου και άλλους δρόμους, ήταν κάτι που δεν ήξερα και κάποια σύνδρομα δεν τα γνώριζα καθόλου.
Ο Κώστας Σπυρόπουλος μας είπε στο Ράδιο ΕΝΑ, ότι πήγατε και μιλήσατε και με επιστήμονες γι’ αυτά τα θέματα και την παράσταση…
Ναι, πήγαμε σε ψυχολόγο και κάναμε μία συνεδρία όλοι μαζί. Η ψυχολόγος δεν το γνώριζε το έργο, απλά ήθελε να μας εξηγήσει πως λειτουργούν οι άνθρωποι με αυτά τα σύνδρομα. Και καλύτερα που δεν το γνώριζε, γιατί ουσιαστικά πήραμε πληροφορίες που μας χρειαζόντουσαν για να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε την έρευνά μας. Ήταν πάρα πολύ εποικοδομητικό και μας έδωσε στοιχεία, τα οποία εγώ τα έχω χρησιμοποιήσει στο ρόλο.
Ακόμη και σε μία παράσταση κωμική, που είναι να προσφέρει γέλιο, θα πρέπει κάποιος για να μπει στο «πετσί» του ρόλου, να κάνει και τέτοιες ενέργειες…
Πρώτα είναι η αλήθεια, δεν γίνεται διαφορετικά. Αν το αντιμετωπίσεις μόνο ως κωμωδία δεν βγαίνει το αποτέλεσμα που θέλεις. Άλλωστε αυτοί οι άνθρωποι ζουν την πραγματικότητά τους κι απλά η κατάσταση βγάζει γέλιο και βγάζει την κωμωδία, γιατί βλέποντας το ένα σύνδρομο, δίπλα στο άλλο, βλέπεις ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν εντελώς ανάποδα σύνδρομα, οπότε αυτό, έχει μία αστεία σύγκρουση στην όλη κατάσταση. Για την ιστορία…, είμαστε ουσιαστικά σε ένα προθάλαμο ψυχιατρείου, θέλουμε να δούμε αυτόν τον ψυχίατρο, γιατί υποτίθεται ότι είναι ένας από τους καλύτερους σ’ αυτά τα σύνδρομα κι εκεί γίνονται όλα τα ευτράπελα. Γίνεται λάθος στο ραντεβού, ξαφνικά βρισκόμαστε έξι άτομα, ενώ ήταν ένας για το ραντεβού. Μέσα από το χιούμορ και μέσα από την αγάπη βλέπεις ότι μπορείς να ξεπεράσεις πολλά πράγματα. Η παράσταση έχει ένα πολύ δυνατό μήνυμα. Αν αισθανθείς δυνατός με μια ομάδα ανθρώπων και μέσα από την αγάπη, όλο αυτό φεύγει, εκμηδενίζεται και ουσιαστικά μειώνεται η έντασή του και η σημασία του και μπορεί να βρεις και λύση. Αυτό είναι το μήνυμα, ότι η αγάπη μπορεί να σε βοηθήσει στα πάντα.
Μια που αναφέρθηκες στην αγάπη, θα ήθελα να σου πω τα προσωπικά μου συγχαρητήρια για την ιδέα σου, που πραγματοποίησες με επιτυχία, αναφορικά με το αφιέρωμα στους γονείς σου, που είχε και πρακτικό αποτέλεσμα για το Σύλλογο των Φίλων του Ογκολογικού Νοσοκομείου Άγιοι Ανάργυροι.
Αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω κάνει μέχρι στιγμής. Μου πήρε έξι μήνες για να το στήσω όλο, επειδή ήταν αυτής της σημασίας… Γιατί ήταν μεν φιλανθρωπικό, αλλά για μένα το έκανα καθαρά στη μνήμη των γονιών μου, που τους έχασα από καρκίνο. Το έστησα λιθαράκι- λιθαράκι, το δούλεψα έξι μήνες, είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω κάνει, όλα τα υπόλοιπα μου φαίνονται αστεία μπροστά σ’ αυτό, γιατί είχε ειδική σημασία για μένα. Το «Παλλάς» ήταν sold out από την πρώτη εβδομάδα και δεν περίμενα ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα να με τιμήσουν αυτές οι γυναίκες που συμμετείχαν, αλλά όταν ο σκοπός είναι τόσο σημαντικός και τόσο ιερός, δεν υπάρχουν ούτε ταμπέλες, ούτε χωρίζεται ο καλλιτεχνικός χώρος σε έντεχνους και εμπορικούς, γίνεσαι μια γροθιά με τον άλλο κι αυτό μου έδωσε μία τεράστια δύναμη, να ελπίζω και να αισθανθώ δυνατή. Αυτό πιστεύω ότι μου το μετέφεραν οι γονείς μου στη ζωή μου, δηλαδή εκείνοι με βοήθησαν από εκεί πάνω που είναι και ο τελικός απολογισμός, είναι ότι βγήκαν χρήματα για το ίδρυμα και το γεγονός ότι με στήριξαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι αφιλοκερδώς, μεγάλωσε το ποσό που μπόρεσα να δώσω στο ίδρυμα. Θα ήθελα να το επαναλάβω στο μέλλον, όταν αισθανθώ ότι θέλω να κάνω μία τέτοια αφιέρωση και πάλι στους γονείς μου. Υπάρχει περίπτωση αυτό να το ανεβάσουμε και ως παράσταση κι αν συμμετέχω, τα χρήματα θα πηγαίνουν σε ένα ίδρυμα που θέλω να στηρίξω και το είχα υποσχεθεί στη μητέρα μου.
