Η έννοια του επιτελικού κράτους είναι σύμφυτη με την αξιοποίηση της επιστήμης, της τεχνογνωσίας και σύμφυτη με αυτό που λέμε εμπεριστατωμένη διακυβέρνηση και λείπει από τη χώρα μας, όπως η στρατηγική πρόβλεψη αντιστοίχισης των μέσων στους σκοπούς που θέλουμε να πετύχουμε, τόνισε ο Δημοσιολόγος, μέλος του ΑΣΕΠ και π. Νομάρχης Μαγνησίας Απόστολος Παπατόλιας που μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ και τον Ηλία Κουτσερή, με αφορμή το βιβλίο “Θεωρία και Πράξη του Επιτελικού Κράτους” και τις εκδηλώσεις, υπογραφής του χθες στον Βόλο και παρουσίασής του σήμερα το απόγευμα στη Λάρισα. (Στις 7 το απόγευμα στο θερινό «Σινέ Μύλος-Μπαρμπής Βοζαλής» πίσω από τον Μύλο του Παππά στη Λάρισα).
Όπως είπε, υπάρχουν πάρα πολλές εκδοχές για το επιτελικό κράτος και στο βιβλίο προσπάθησε να επικεντρωθεί σε εκείνες που αναδείχτηκαν, όχι τόσο στο νομοθέτημα Γεραπετρίτη, όσο στις πρακτικές των μεγάλων, ανεπτυγμένων σύγχρονων χωρών του δυτικού κόσμου, μετά την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, ίσως και μετά την 11η Σεπτεμβρίου και κυρίως την πανδημία.
“Εκεί διαπιστώθηκε ότι υπάρχει ανάγκη για μία νέου τύπου παρέμβαση του κράτους στην οργάνωση, τη διαχείριση της κοινωνίας και της οικονομίας. Αυτοί είναι οι νέοι κίνδυνοι, οι οποίοι σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή, τις οικολογικές επισφάλειες, την τρομοκρατία, τις φυσικές καταστροφές, την υγειονομική κρίση και αναδεικνύεται η ανάγκη για ένα κράτος που θα προσαρμόσει την εσωτερική του οργάνωση στη διαχείριση των νέων κινδύνων και θα προστατεύει την κοινωνία”, τόνισε ο κ. Παπατόλιας.
Σύμφωνα με τον ίδιο, εκεί το κράτος έγινε στρατηγός του εαυτού του, κινητοποιούσε τους πόρους του με ένα πιο ορθολογικό τρόπο και κατάφερε και οργάνωνε όλα τα επίπεδα διοίκησης, συνεργαζόμενη με την αυτοδιοίκηση, τις περιφερειακές συνιστώσες της και κυρίως με την κοινωνία των πολιτών και τις λογικές εκφράσεις, αυτά που λείπουν πολύ δηλαδή από τη χώρα μας.
«Την ιδέα προσπάθησε να τη φέρει
στην Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου»
“Αυτή είναι η σύγχρονη έννοια του επιτελικού Κράτους και μικρή σχέση έχει με το νομοθέτημα Γεραπετρίτη και με την οργάνωση του πρωθυπουργικού επιτελείου, μάλλον μας φέρνει σε ένα πιο συγκεντρωτικό σύστημα διαχείρισης της εξουσίας, παρά σε αυτό που αναφέρω ως επιτελικό κράτος, που προέρχεται από τη σοσιαλδημοκρατική παράταξη και των προοδευτικών πολιτικών των Σκανδιναβικών χωρών στη δεκαετία του ‘70”, επισήμανε ο συγγραφέας.
Όπως είπε, την ιδέα προσπάθησε να τη φέρει στην Ελλάδα ο Α. Παπανδρέου με το κράτος στρατηγείο, έγιναν κάποιες προσπάθειες στα πρώτα χρόνια των μνημονίων, με ένα νομοσχέδιο για το επιτελικό κράτος που έμεινε στα σκαριά και μετά ήρθε το επιτελικό Γεραπετρίτη, που ελάχιστη σχέση έχει με το επιτελικό κράτος των αναπτυγμένων χωρών της δύσης.
«Η πολυεπίπεδη διακυβέρνηση,
λείπει από τη χώρα μας»
Σύμφωνα με τον κ. Παπατόλια, κάθε φορά που έχουμε μία καταστροφή και ένα ζήτημα διαχείρισης, ο ένας ρίχνει το βάρος στον άλλο και αυτό το μπαλάκι τον ανευθυνοϋπευθύνων στη χώρα μας, που είναι λίγο τραγελαφικό, πρέπει επιτέλους να πάρει τέλος, αλλά για να πάρει τέλος, θα πρέπει να δούμε πως οργανώνονται όλα τα επίπεδα πολιτικής, γύρω από συγκεκριμένους τομείς. Τι κάνουμε στη δικαιοσύνη, τι κάνουμε στην κοινωνική πολιτική, τι κάνουμε στην πολιτική προστασία, πού τελειώνει η δουλειά του ενός και αρχίζει η δουλειά του άλλου, αυτό λέγεται πολυεπίπεδη διακυβέρνηση, που δυστυχώς λείπει από τη χώρα μας και αυτό το έλλειμμα δεν το αποκατέστησε ο νόμος Γεραπετρίτη.
Και γι’ αυτό το “αλά Γκρέκα” επιτελικό κράτος είναι μια παρωδία στην τελική διακυβέρνηση, σε σχέση με αυτό που υπάρχει στις αναπτυγμένες χώρες της δύσης, εξήγησε.
Ο συγγραφέας είπε ότι οι ειδικοί επιστήμονες και οι τεχνικοί δεν επαρκούν στο επιτελικό κράτος για να γίνει η δουλειά του κράτους, αλλά πρέπει να έχει και επικοινωνία μαζί τους και τα δίκτυα που μόνο η Αυτοδιοίκηση, οι Σύλλογοι και τα Σωματεία που είναι κοντά στον πολίτη, μπορεί να το εξασφαλίσουν, όπως επισημαίνει στο βιβλίο του με βάση όσα έδειξε η πανδημία. Επίσης είπε ότι, χωρίς τους πολίτες να είναι συμπαραγωγοί πολιτικής, ούτε όρους δίκαιης άσκησης πολιτικής θα έχουμε, ούτε οργανωμένο κράτος, όπως δείχνει η σύγχρονη εμπειρία των επιτυχημένων χωρών στη διαχείριση της πανδημίας.
