Κάθε φορά που πηγαίνω στο Ναό -κυρίως πολύ πρωί- με περιμένει και κάποια έκπληξη. Όχι πάντοτε θετική και ελπιδοφόρα. Αλκοολικοί, χρήστες ουσιών, άστεγοι, νέα παιδιά που επιστρέφουν στο σπίτι τους μετά από ξενύχτι κ.α. κάνουν την εμφανιστή τους στο προαύλιο ή στα σκαλοπάτια του Ναού. Άλλοι είναι ξαπλωμένοι στα παγκάκια, μερικοί κοιμούνται στο νάρθηκα του Ναού και άλλοι μ’ ένα μπουκάλι αλκοόλ στο χέρι βαδίζουν τρεκλίζοντας βωμολοχώντας και υβρίζοντας τα ιερά και τα όσια.
Εκείνο, βέβαια, που με πονά περισσότερο είναι η θέα νέων ανθρώπων που κοιμούνται κατά γης. Πολλές φορές αναρωτιέμαι και λέω:
– Μα, δεν έχουν γονείς ή άλλους συγγενείς για να τους φιλοξενήσουν;
– Μήπως είναι ψυχικά ασθενείς και δεν μπορούν να αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα;
– Μήπως κάποιοι τους εκμεταλλεύονται και μετά τους πετάνε στο δρόμο;
– Άραγε, υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να τους βοηθήσουν (κοινωνικές υπηρεσίες κ.λ.π.)
– Άραγε, όλοι αυτοί -οι λεγόμενοι περιθωριακοί- έχουν ελπίδα να γίνουν συνετοί άνθρωποι;
– Άραγε, καταλαβαίνουν σε τι κατάσταση βρίσκονται και ποιο θα είναι το μέλλον τους;
Τόσα και πολλά άλλα σκέπτομαι κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε μια τέτοια θλιβερή εικόνα.
Οι άνθρωποι “ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ” έχουν περιθάλψει πολλούς τέτοιους ανθρώπους, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό. Πολλοί βολεύονται στη θέση αυτή της αεργίας, του αλκοολισμού, των ναρκωτικών, της αστεγίας κ.λ.π.), άλλοι είναι ιδεολόγοι και άλλοι ψυχιατρικά ασθενείς. Ναι, μπορούμε να τους προσφέρουμε φαγητό, ενδύματα, υποδήματα και άλλα αναγκαία είδη, αλλά δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε τη ζωή. Ο Θεός να βάλει το χάρι Του και να δίνει υπομονή στους δικούς τους ανθρώπους που πονάνε.
