Το γεγονός ότι σήμερα η Ελλάδα δεν είναι ελεύθερη, δεν έχει ψωμί κυριολεκτικά, η παιδεία υποφέρει και δεν μας αφήνουν σε ησυχία οι επιταγές των δανειακών συμβάσεων, τόνισε από το Βόλο η πανεπιστημιακός και συγγραφέας Πέπη Ρηγοπούλου, 45 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που αφηγήθηκε για πρώτη φορά σε μαθητές, τα όσα έζησε στις 17 Νοεμβρίου 1974 και τόνισε ότι το αίτημα για απελευθέρωση από τον ζυγό πρέπει να γίνει βίωμά μας.
Η πτώση της πύλης του Πολυτεχνείου από την εισβολή του στρατιωτικού τανκ προκάλεσε στην κα Ρηγοπούλου συντριπτικά κατάγματα στα πόδια και η ίδια βρέθηκε στο Βόλο προσκεκλημένη του 4ου Λυκείου Βόλου στο Τεχνικό Επιμελητήριο Μαγνησίας, παρουσία πολλών μαθητών του σχολείου.
Η συγγραφέας δήλωσε ότι έγραψε ένα βιβλίο γιατί θεωρούσε πως τελείωσε μία μεγάλη περίοδος και θα έπρεπε να καταγραφούν κάποια πράγματα, συγκινήθηκε από τη ευγενική πρόσκληση που μου έγινε από το 4ο Λύκειο Βόλου και ήρθε για να ακούσει τα παιδιά που θα διάβαζαν αποσπάσματα του βιβλίου της.
Η πανεπιστημιακός είπε ότι θέλει να προχωράει η ιστορία. «Δεν πρέπει να είναι υποχρεωτική η διατήρηση της μνήμης. Μόνο με έρωτα και με αγάπη γίνονται τα πράγματα», σημείωσε.
Σύμφωνα με την ίδια, η κατάσταση που βιώνει σήμερα η χώρα μας είναι τραγική και πρώτο αίτημα πρέπει να είναι αυτό για απελευθέρωση, κάτι που θα κρατήσουν τα παιδιά.
Όπως είπε «σήμερα είναι τραγική η κατάσταση. Είναι φρίκη. Η Ελλάδα δεν είναι ελεύθερη. Δεν έχει ψωμί κυριολεκτικά, γιατί τότε ήταν συμβολικό. Η ελευθερία δεν υπάρχει. Η παιδεία, με όλες τις τομές που γίνονται κάθε τόσο, υποφέρει. Δεν μας αφήνουν σε ησυχία οι επιταγές των δανειακών συμβάσεων. Είμαι εδώ γιατί το αίτημα για την απελευθέρωσή μας, πρέπει να γίνει βίωμα μας. Πρέπει να ελευθερωθούμε από αυτόν το ζυγό».
Ο διευθυντής του 4ου ΓΕΛ κ. Νίκος Ιωαννίδης χαρακτήρισε ευτυχή συγκυρία το γεγονός ότι ανταποκρίθηκε η κα Ρηγοπούλου στην πρόσκληση του σχολείου, καθώς έχει και την προσωπική τραυματική μνήμη για τα γεγονότα αυτά.
Σύμφωνα με τον ίδιο σε αυτές τις επετείους από τη μια υπάρχει η μνήμη και η ανάμνηση και από την άλλη η λήθη και η παραχάραξη των γεγονότων. «Προσπαθούμε πάντα ως σχολείο με τη βιωματική εμπειρία και με τη σωστή προσέγγιση να δίνουμε στα παιδιά τη δυνατότητα να έχουν μια σφαιρικότητα αντίληψης και να θέτουν τα ερωτήματα για το σήμερα που σε αυτή την περίπτωση συνεχίζουν να είναι επίκαιρα», επισήμανε.
