Γράφει η Αθηνά Λαοπόδη
Είναι αρκετός καιρός τώρα που το Ασφαλιστικό ή καλύτερα το προσχέδιο του- καθώς την τελευταία κουβέντα την έχουν οι όντως όντες Κυβερνήτες της χώρας εκ του εξωτερικού- έχει επιφέρει πλήθος αντιδράσεων από διάφορους φορείς. Χωρίς να σταθούμε στα σημεία του νομοσχεδίου μιας και αυτά είναι υπό…διαπραγμάτευση -αν έτσι λέγεται η έξωθεν επιβολή της βούλησης των επονομαζόμενων θεσμών- είναι πρόδηλο ότι αυτό που προοιωνίζεται είναι η θεμελίωση ενός κράτους υπαλλήλων κατά το Ευρωπαϊκό μοντέλο. Επίσης είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αποσαφηνίσουμε, όλοι όσοι βρεθήκαμε στους δρόμους τις τελευταίες μέρες ποια είναι επακριβώς η στόχευση και τα αιτήματα μας.
Tα ευρήματα από την έρευνα για την αγορά εργασίας- εργατικού δυναμικού ( LFS) για την Eurostat είναι αποκαλυπτικά . Για το 2014 στην Ευρωπαϊκή Ένωση η εξαρτημένη εργασία – υπάλληλοι, εργάτες “μπλοκάκια”, αποτελούσε- και συνεχίζει το συντριπτικό 83,5% έναντι 16,4 % ελεύθερους επαγγελματίες – με τις οικογενειακές επιχειρήσεις να συμπεριλαμβάνονται .
Η Ελλάδα είναι αρκετά κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε έχοντας ως υπαλλήλους το 64% των εργαζόμενων της – ολόκληρου και μειωμένου ωραρίου- και 31,3% ελεύθερους επαγγελματίες Την ίδια στιγμή το ποσοστό των ανέργων στη χώρα μας υπερβαίνει το 26% .
Οι υψηλές φορολογίες – ασφαλιστικές εισφορές ,προοδευτικά , έστω και αν ελαφρύνουν μερικώς για τα κατώτερα εισοδήματα, σε συγκερασμό με την αύξηση των πάγιων εξόδων και της καθημερινής διαβίωσης και παράλληλη μείωση του τζίρου είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει πολλούς ελεύθερους επαγγελματίες στην έξοδο από το επάγγελμα τους και στην εξεύρεση ενός “σίγουρου” εισοδήματος το μήνα . Το ανάλογο, αν και λόγω φύσης επαγγέλματος χρειάζεται ξεχωριστή ανάλυση, θα συμβεί και στον αγροτικό τομέα.
Αυτή η μεταστροφή από την ελεύθερη στην εξαρτημένη εργασία πέρα από τα προφανή προβλήματα που δημιουργεί στην αυτόβουλη επαγγελματική πορεία , στον ανταγωνισμό κλπ συνδέεται και απροκάλυπτα με την τελική βούληση των Πολυεθνικών για πλήρη έλεγχο της αγοράς και δημιουργία στρατού κακοπληρωμένων εργαζόμενων άρα υπεραύξησης κερδών και εξουσίας.
Άλλωστε ελέω της κρίσης η με καλύτερα με πρόσχημα αυτήν , τα τελευταία χρόνια η κατακόρυφη μείωση μισθών εντός Ε.Ε και ο συνεχής κατακερματισμός των εργασιακών δικαιωμάτων ενισχύουν αν δεν επιβεβαιώνουν απολύτως την άποψη αυτή.
Σε αυτό λοιπόν το σημείο λοιπόν θα έπρεπε να μας προβληματίσει ιδιαίτερα η αιτία για την οποία αγωνιζόμαστε . Εξηγούμαι. Δεν είναι λίγοι οι φορείς που ενώ στο Δημοψήφισμα υπερ ή κατά του μνημονίου Γιούνκερ είχαν πάρει θέση αναφανδόν υπερ του ΝΑΙ ,σήμερα βρίσκονται στους δρόμους κατά των όσων προβλέπει το μνημόνιο της Κυβέρνησης που μετέτρεψε, για να μην ξεχνιόμαστε, εν τέλει το ΟΧΙ του Λαού σε μεγαλεπήβολο ΝΑΙ. Μπορεί βέβαια το κίνημα να λειτουργεί με όρους τιμωρητικούς ; Προφανώς και όχι. Όμως υπάρχει η εύλογη απορία αν όλοι σήμερα οι επαγγελματίες που βρίσκονται στους δρόμους για την εις βάρος τους αδικία έχουν καταλάβει ότι το πρόβλημα είναι πρώτον καθολικό και δεύτερον προσχεδιασμένο . Με αυτουργούς κάτι πολύ παραπάνω από μια Κυβέρνηση μαριονέτα στις επιταγές των δανειστών και Υπουργούς που “είναι Αριστεροί αλλά κάνουν μη Αριστερά πράγματα”.
Είναι ένα πρόβλημα που απορρέει από την ίδια την δόμηση του συστήματος Πανευρωπαϊκά αν όχι Παγκόσμια και βρίσκει λίπασμα στον ατομικισμό και στις βραχυπρόθεσμες διεκδικήσεις . Κοινώς αν αύριο δοθεί “κάτ騔 σε κάποια ομάδα επαγγελματιών – όπως ήδη διαφαίνεται με το νέο προσχέδιο- ο αγώνας δεν θα πρεπε να σταματήσει .
Το αίτημα να μην είμαστε εμείς τα υποζύγια θα πρέπει άρδην να αντικατασταθεί από το αίτημα να μην είναι κανένας υποζύγιο. Με τελικό στόχο, ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητες του – αυτό προ- υποθέτει και αυστηρή αναδιανομή πλούτου σαφώς- να αποτελεί κρίκο μιας ισχυρής αλυσίδας για την οικοδόμηση ενός κοινωνικά Δίκαιου και βιώσιμου κράτους απέναντι στις επιδιώξεις των ολετήρων των ονείρων και της ελευθερίας μας. Να σταθούμε δηλαδή απέναντι στην ξεδιάντροπη σκοπιμότητα των “εταίρων μας” για την δημιουργία μιας μικρής κυρίαρχης πλούσιας κάστας με ένα σμήνος από κάτω εξαρτημένων δουλοπάροικων .
Αν ο αγώνας αυτός δεν δοθεί με τον ελεύθερος επαγγελματία να είναι δίπλα στον ιδιωτικό υπάλληλο με την σειρά του αυτός δίπλα στον Δημόσιο υπάλληλο και αυτός στον αγρότη, στον εργάτη, στον άνεργο και στον συνταξιούχο μέχρι τελικής δικαίωσης δεν πρόκειται να σταματήσει το ντόμινο της φτωχοποίησης . Λάθη και παραλείψεις και χειρισμοί προς το “ίδιον” συμφέρον ( φοροδιαφυγή κ. α) από αρκετούς- και όχι από όλους όπως εντέχνως προσπαθούν να μας πείσουν- αδιαμφισβήτητα έγιναν .
Η ιστορία όμως μέχρι εδώ και τα ολοένα χειρότερα βιώματα μας εδώ και μια επταετία είναι καιρός να μας αφυπνίσουν.
‘Η όλοι μαζί ελεύθεροι ή όλοι μαζί δούλοι…
