Αγώνα για την αποζημίωση των θυμάτων της Δράκειας ξεκινά ο Δήμος Βόλου, που ήδη έχει επαφές με άλλους μαρτυρικούς Δήμους σε άλλες περιοχές της Ελλάδας και νομικά γραφεία για το ζήτημα, ενώ θα φιλοξενήσει ημερίδα στα μέσα Μαΐου, με σκοπό να γίνει γνωστό Πανελλαδικά και Ευρωπαϊκά το ζήτημα.
Τις ανακοινώσεις αυτές έκανε σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο δήμαρχος Βόλου Αχιλλέας Μπέος, που συνοδευόταν από δύο επιζώντες της εκτέλεσης στη Δράκεια, οι οποίοι περιέγραψαν με συγκινητικό τρόπο τις στιγμές που έζησαν την ατέλειωτη παγωμένη νύχτα της σύλληψης όλων των ανδρών του χωριού στο καφενείο του χωριού και την εκτέλεση 118 ατόμων νωρίς το πρωί της 18 Δεκεμβρίου 1943.
Ο δήμαρχος τόνισε ότι είναι υποχρέωση όλων να στείλουμε μήνυμα στους ηγέτες της Γερμανίας ότι τον σεβασμό τον κερδίζει κάποιος και δεν αγνοεί έναν ολόκληρο λαό, έκανε λόγο για επανάληψη της ιστορίας με τον οικονομικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει σήμερα και διαβεβαίωσε ότι ο Δήμος Βόλου, που άρχισε να ασχολείται εδώ και 20 ημέρες με το θέμα με όλα τα μέσα που διαθέτει και τις συζητήσεις με δικηγορικά γραφεία, αλλά και τις επαφές με τους άλλους 45 μαρτυρικούς Δήμους της χώρας, θα μπει μπροστά για να διεκδικήσει ηθικά και υλικά όσα δικαιούνται οι άνθρωποι που υπέφεραν από τον Ναζισμό.
Ο Αχιλλέας Μπέος, χαρακτήρισε απάνθρωπη τη στάση της Γερμανίας που δεν έσκυψε σε ένα κατ εξοχήν ηθικό θέμα, που είναι τα θύματα της Ναζιστικής απανθρωπιάς και τόνισε ότι όλη η πόλη, με τη συμφωνία των παρατάξεων του Δημοτικού Συμβουλίου Βόλου, αναλαμβάνει πρωτοβουλία για οργάνωση ημερίδας στα μέσα Μαΐου στο Βόλο, με τη συμμετοχή και άλλων μαρτυρικών Δήμων της χώρας.
«Ο Δήμος Βόλου θα κάνει κατάθεση ψυχής θα μπει μπροστά και θέλω να πιστεύω ότι θα ακολουθήσουν και οι 46 Δήμοι, για να κάνουμε από κοινού έναν αγώνα. Έχουμε ηθική υποχρέωση στη μνήμη αυτών των ανθρώπων, γιατί η Γερμανία σήμερα εκτελεί μια ολόκληρη χώρα με τον οικονομικό πόλεμο που κήρυξε και σκοτώνει τους ανθρώπους με το δικό της τρόπο», ήταν η δήλωση του δημάρχου Βόλου.
Το θέμα, ανέφερε ο δήμαρχος, θα περάσει από το Δημοτικό Συμβούλιο της Δευτέρας και ο Δήμος Βόλου θα κινήσει και θα χρηματοδοτήσει όλες τις νομικές διαδικασίες για τον δικαστικό αγώνα που θα ξεκινήσει, χωρίς την παραμικρή επιβάρυνση των οικογενειών των θυμάτων. Μάλιστα ανέφερε ότι υπάρχει ήδη επαφή με το δικηγορικό γραφείο του κ. Σταμούλη (που ασχολείται με το θέμα των Γερμανικών αποζημιώσεων) για να ξεκινήσει ο δικαστικός αγώνας με στόχο πάνω απ’ όλα να δικαιωθούν οι οικογένειες των θυμάτων στο ηθικό κομμάτι.
Πως βίωσαν την εκτέλεση οι επιζώντες
Ο Γιάννης Μαστρονικολάου, που ήταν 17 χρονών τη μοιραία ημέρα της εκτέλεσης, ανέφερε ότι κάθε χρόνο την ημέρα του μνημόσυνου πάνε στη Δράκεια επίσημοι και κανάλια, αλλά κανείς μέχρι τώρα δεν προώθησε το θέμα των αποζημιώσεων.
Ο ίδιος ανέφερε ότι αφού έγινε η εκτέλεση, πήγε να βρει τον πατέρα του, αλλά έπεσε μέσα στους 115 εκτελεσθέντες και δεν μπορούσε να βγει, ενώ ακόμη τον στιγματίζουν οι εικόνες της στάσης των νεκρών. Τελικά, αφού κατάφερε να φύγει από τον τόπο της εκτέλεσης πήρε το δρόμο για το σπίτι του, αλλά έβλεπε παντού στη Δράκεια γερμανικά πολυβόλα. Τότε κάποιος στρατιώτης τον σημάδεψε, αλλά μετά από εντολή αξιωματικού δεν τον σκότωσαν και, τελικά κατάφερε να φτάσει στο σπίτι και είπε στη μητέρα του να τον κρύψει κάτω από το χαλί.
Ο Σταύρος Ζερμπίνος, 13 χρονών τότε, χωρίς πατέρα και με άλλα πέντε αδέλφια, ήταν ανάμεσα στους συλληφθέντες που συγκέντρωσαν οι γερμανοί την κρύα νύχτα με βροχή και χιόνι της 17ης Δεκεμβρίου 1943 στο καφενείο του χωριού. Όπως ανέφερε οι Γερμανοί είχαν στήσει πολυβόλα και για τέσσερις ή πέντε φορές τους σημάδευαν, αλλά όταν κάποιος που ήξερε Γερμανικά ρώτησε αν θα τους σκότωναν ήταν καθησυχαστικοί και του είπαν ότι θα τους ανέκριναν και το πρωί θα πήγαιναν στα σπίτια τους.
Στη διάρκεια της ατέλειωτης κρύας νύχτας, άρχισαν να έρχονται στο καφενείο κάτοικοι από τα σπίτια του χωριού, ενώ όταν έστειλαν τον ίδιο για μήλα και καρύδια που θα έδιναν στους Γερμανούς για φαγητό, αντίκρισε δύο ηλικιωμένους νεκρούς στις βρύσες των σπιτιών τους.
Τελικά λίγο μετά το ξημέρωμα, κάποιος που γνώριζε γερμανικά, ζήτησε από τον επικεφαλής αξιωματικό να φύγουν τα παιδιά από το καφενείο, όπως και έγινε και ο ίδιος μαζί με ένα άλλο παιδί μπήκαν στην αυλή ενός σπιτιού, έξω από το οποίο υπήρχε πολυβόλο και σε λίγη ώρα άρχισε η εκτέλεση. Ο ίδιος δήλωσε με λυγμούς ότι κοιτούσε από την κλειδαρότρυπα και έβλεπε τους κάλυκες του πολυβόλου, χωρίς να καταλαβαίνει τι δινόταν, ενώ οι γερμανοί όταν τελείωσαν το απάνθρωπο έργο τους έριξαν μια φωτοβολίδα και στη συνέχεια έβαλαν σε κιβώτια τα πολυβόλα και έφυγαν από τη Δράκεια.
Το 13χρονο παιδί τότε βγήκε από το σπίτι και πήγε τρέχοντας προς τη δυτική πλατεία όπου βρήκε σκοτωμένο τον πρόεδρο που πήγαινε προς το χωράφι του, στο καφενείο βρήκε ανακατεμένες τις καρέκλες και πεταμένες τραγιάσκες, για να τον πιάσουν τα κλάματα, στη διαδρομή προς τον τόπο του μαρτυρίου βγήκε άλλους δύο νεκρούς που τους σκότωσαν ενώ έκλειναν τα μαγαζιά τους και, μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του, περιέγραψε το σημείο της μαζικής εκτέλεσης όπου το αίμα των νεκρών είχε δημιουργήσει λάσπη και το κλάμα των γυναικών και μανάδων που έχασαν συζύγους και παιδιά.
