Καρφί δεν καίγεται κανενός. Αυτός είναι και ο βασικός άξονας της κρατιστικής διαχείρισης. Αυτός ήταν μέχρι πρόσφατα και πιθανόν τώρα να βρίσκεται και στο απόγειο της δόξας του, γι’ αυτό και το υποτιθέμενο κράτος κατέληξε στην αναπόφευκτη χρεωκοπία.
Κρατιστικό πνεύμα που βασιλεύει παντού. Αυτό κάνει πως ελέγχει και οι καταχραστές κάνουν πως ελέγχονται.
Επίβλεψη μηδαμινή, η οποία αγγίζει τα όρια του σπάνιου ως και του απίθανου, ερμηνεύοντας την παραδοξότητα και την φοροδιαφυγή με την λογική της μαλθακότητας και της πρώτης συγχωρητέας φοράς.
Κρατισμός και δημοσιουπαλληλισμός, ωχαδελφοσύνη και ξαδερφοσύνη κατόρθωσαν όλες μαζί να δημιουργήσουν την αδιαμφισβήτητη εικόνα, μιας αδιέξοδης οπτικής και μιας μονόπλευρης οικονομικής πολιτικής που προκειμένου να συλλέξει έσοδα για να μπορέσει να ισοσκελίσει όλες τις κρατικές και «ιδιωτικές» δαπάνες, κάνει τα στραβά μάτια στην αυξανόμενη ασυδοσία και τα ισιώνει συνεχώς στην συνταξιοδοτική βεβαιότητα.
Στην καταγεγραμμένη φυσικά συνταξιοδοτική και οργανική εξαρτημένη μισθολογική βεβαιότητα, διότι αυτή δεν παράγει εξάρτηση και διαπλεκόμενη μελλοντική ψηφοθηρική εισφορά, ενώ η άγραφη τράπεζα των αλάνθαστων ενστίκτων και των εξ απορρήτων επιθυμητών εισροών και εκροών παράγει απόλυτα και φυσικά βεβαιωμένα «συμφωνηθέντα» αποτελέσματα.
