Ήταν 2:15′ μετά τα μεσάνυχτα, λίγο μετά την απόλυση της Θείας Λειτουργίας της Κυριακής του Πάσχα. Κρατώντας το φαναράκι μου με το άγιο φως, εξήλθα από το Ναό έχοντας αντικρουόμενα συναισθήματα. Χαρά, για το γεγονός της Αναστάσεως, που ζήσαμε κατά τη Θεία Λειτουργία, και λύπη για την απουσία του λαού από το μεγάλο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Η ιερατική μου ψυχή βίωνε έντονα την χαρμολύπη…
Κάποια στιγμή και μόλις πάτησα το πόδι μου στο αδειανό προαύλιο του Ναού μας, και χωρίς ν’ αντιληφθώ την παρουσία κάποιων συνανθρώπων μας, άκουσα μια δυνατή φωνή που έλεγε:
– Σήμερα, εγκληματήσατε! Λειτουργήσατε μόνοι σας κι εμείς μείναμε απ’ έξω! Γιατί το κάνατε; Δεν μας κοινωνήσατε! Αυτό δεν το θέλει ο Θεός… Ένας εκ των συλλειτουργών ιερέων, που με συνόδευε, προσπάθησε με ήρεμο τρόπο, να του εξηγήσει πως είχαν τα πράγματα. Αλλ’ εκείνος συνέχισε να φωνάζει έντονα επαναλαμβάνοντας τα ίδια λόγια: – Εγκληματήσατε…
Την ίδια ώρα, όμως, με πλησίασε με ευγένεια ένας άλλος έτερος της αναπάντεχης νυκτερινής συντροφιάς και μου πρόσφερε 10 ευρώ λέγοντάς μου:
– Πάτερ μου, πάρε αυτό το χαρτονόμισμα για να το δώσεις σε κανένα φτωχό… Εσύ γνωρίζεις αυτούς που έχουν ανάγκη καλύτερα από μένα. Συγκλονίστηκα! Ποιος ο λόγος; Ο φιλάδελφος συμπολίτης μας ήταν ένας ρακοσυλλέκτης της περιοχής, ο οποίος επανειλημμένως έκανε αυτή την θεάρεστη κίνηση και προσφορά για να ενισχύσει την προσπάθεια του Συλλόγου Συμπαραστάσεως Κρατουμένων Βόλου ο “Εσταυρωμένος”! Είμαι σίγουρος, πως ο Αναστάς Κύριος εκτίμησε περισσότερο αυτή την ευλογημένη πράξη και όχι την σκληρότατη αντίδραση του πρώτου νυκτερινού επισκέπτη…
Όλοι πονέσαμε για το κλείσιμο των Ιερών Ναών -λόγω των έκτακτων μέτρων που έλαβε η ελληνική κυβέρνηση, λόγω κορωναϊού- και για την ακούσια αποχή από το Ποτήριο της Ζωής. Πλην, όμως, οι λεκτικές επιθέσεις κατά των ιερέων μας φαίνεται να είναι άδικες, αφού κι αυτοί κλήθηκαν να υπακούσουν -και μάλιστα με πόνο- στην απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και στον τοπικό τους Επίσκοπο, στο όνομα του οποίου τελούν τα μυστήρια… «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν»
π. Θ. Β. Μ.
