Ότι έχει κερδηθεί μέχρι σήμερα, σ’ αυτή την ιστορική πορεία, από τον άνθρωπο τον σκεπτόμενο, αυτόν που αγωνίζεται, τον οραματιστή τον πρωτοπόρο,, έχει περάσει πια στα χέρια ανθρώπων ή μηχανών που ονειρεύονται έναν κόσμο πληθυσμιακά λιγότερο και ηθικά βαρβαρότερο;
Και σε τι εξυπηρετεί αυτή η λογική;
Ποιος καθορίζει εκ του αφανούς και εκ του ασφαλούς την μοίρα τόσων ανθρώπων και την μοίρα των επερχόμενων γενεών;
Ο νέος κυρίαρχος της μοίρας των λαών πιστεύει στην Δημοκρατία;
Η αποπλάνηση, η παραπλάνηση, η διάβρωση, η αποχαύνωση, και τελικά η υποταγή έχουν ήδη σχεδιαστεί ή πειραματίζονται στις καμπύλες αντοχής και στις διαθέσεις ανοχής του ανθρώπινου γένους;
Ανυπεράσπιστοι σ’ αυτή την επερχόμενη αυθαιρεσία, παρακολουθούμε αμήχανοι από τον καναπέ της ανημποριάς μας την αναμέτρηση των αντιπάλων και την καταισχύνη πάσας ηθικής και κερδισμένης Δημοκρατίας από τους συνετούς γεννήτορες της υποτιθέμενης προόδου, ευεργέτες των παθών, εφευρέτες των εμβολίων και προστάτες των ασθενειών του ανθρώπινου είδους.
Ένας δρόμος που δεν οδηγεί πουθενά, ένα θαμπωμένο όνειρο στα μάτια της ζωής, που αντί να ξεκαθαρίσει το θάμπος και να αντικρίσει τον ήλιο της ελπίδας, αντίκρισε τον μαραμένο ίσκιο μιας σάπιας και μολυσμένης αστρικής μοναξιάς.
Γιατί ο ήλιος αποδείχτηκε, πως ήταν για τον αιώνα μας το πρόσχημα, το άλλοθι, που πίσω του έπαιζαν κρυφτό, οι μεγάλοι της Γης, όχι για την κυριαρχία του Διαστήματος, αλλά για την κυριαρχία τους στον πλανήτη μας.
Ο αιώνας του πολέμου και της ειρήνης. Της επανάστασης και της υποταγής, της πείνας και της αφθονίας, της προσφυγιάς και της μάζωξης, της ξενοφοβίας και της καθαρότητας, της συντριβής και της έπαρσης.
Κι ο άνθρωπος τυλιγμένος μέσα σ’ αυτά τα αόρατα καλώδια της διαδικασίας, αιχμάλωτος μιας αόρατης εξουσίας και μιας νοσηρής επιθυμίας για οδύνη και για κυριαρχική δύναμη, απεμπολεί λεπτό προς λεπτό, μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο την πραγματική ουσία της ζωής, που του χάρισε η φύση κάνοντας τον κύριο αυτού του πλανήτη.
Χαμένες γενιές μέσα σε ένα χρονικό αποπροσανατολισμένο αναζητούν να βρουν τον άγνωστο Θεό τους, ψηλαφίζοντας στο σκοτάδι του τίποτα με οδηγό την ελπίδα του ίσως.
Νικητές και ηττημένοι, προετοιμασμένοι πριν, τώρα απροετοίμαστοι, ανήμποροι να αλλάξουμε την πορεία του ήλιου που μας έκαναν και πιστέψαμε ότι ήταν ζωοδότης και φιλάνθρωπος.
Δυστυχώς οι καρποί αυτής της άκαρπης ελπιδοφόρας διαδρομής προς τον ήλιο είναι τζούφιοι.
Είναι δικός μας αιώνας αυτός;
