Kι όμως υπάρχουν Έλληνες ακόμη που αντιτίθενται στην διαπίστωση, ότι η Ελλάδα τελείωσε και ο Ελληνισμός είναι πια ένα ιστορικό παρελθόν.
Απλά η αντίδραση είναι μόνο μια συναισθηματική καταλλαγή, άλογη και άσκεφτη, σαν μια ατομοκεντρική θωράκιση και μια νοητική βεβαιότητα, που φέρνει σε ισορροπία τον μηδενισμό με την γένεση του καινούργιου, το σκοταδιστικό με το φωτεινό και το διαβρωμένο με το συμπαγές.
Ακόμη υπάρχουν Έλληνες που χτίζουν, που φιλοσοφούν, που ζωγραφίζουν και που γράφουν ποίηση, που ονειρεύονται, που ελπίζουν, που σμίγουν την διαφορετικότητα των πολιτισμών και που αντιστρέφουν τους όρους της αντιπαλότητας κάνοντάς τους όρους κοινής στόχευσης, χρησιμοθηρικής εμπειρίας και διαχρονικής αποτελεσματικότητας.
Ο νεότερος πολιτισμός έχει και αυτός τις αξίες του, έχει θαυμαστές πτυχές και κοσμοπολίτικα σταυροδρόμια κοινής ταυτότητας και πολιτιστικής συνισταμένης.
Αρκεί να θέλουμε να επιδείξουμε θέληση, διαλεκτική καθολικότητα και επικαιρική ωριμότητα και ας αναλογιστούμε μόνο τις κοινές κοινωνικές επιδιώξεις κρατώντας ζωντανές τις ιστορικές αναπολήσεις μας, σεβόμενοι την θρησκευτική και πολιτιστική ιδιαιτερότητα όλων αποβάλλοντας τον στείρο και ιδεολογικό εθνισμό μας, μαζί με όλες τις μηδενιστικές απολήξεις του, για χάρη της συνέχειας μιας Ελληνικής ιδιαιτερότητας και όχι της ψευδαισθητικής διαιώνισης μιας ιστορικής ανυπαρξίας.
