Ποικίλες συζητήσεις και έντονο προβληματισμό προκάλεσε σε ειδικούς και μη η εξαφάνιση του 20χρονου Κρητικού φοιτητή της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων και η τραγική κατάληξη της υπόθεσης του. Η εύρεση του πτώματος του Βαγγέλη, είτε πρόκειται για εγκληματική ενέργεια είτε για αυτοκτονία, θέτει προ των ευθυνών της ολόκληρη την ελληνική κοινωνία για την ανάπτυξη και την αποσιώπηση του φαινομένου του bullying, που σημειώνεται εναντίον παιδιών και νέων ανθρώπων.
Η τραγική κατάληξη της υπόθεσης του 20χρονου φοιτητή αποδεικνύει τη σοβαρότητα του προβλήματος και την ανάγκη εγρήγορσης της κοινής γνώμης αλλά και των αρμοδίων φορέων για την αποφυγή παρόμοιων δυσάρεστων περιστατικών, που τα ανακινούμε μόνο όταν συμβαίνουν και όταν μας πλησιάζουν. Στη χώρα μας έχουν πραγματοποιηθεί έρευνες, οι οποίες όμως, δεν έχουν καταγράψει συνολικά το φαινόμενο και για αυτό δεν μπορούμε να πούμε με ακρίβεια το μέγεθος του, αν και όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κρούσματα, που αποσιωπούνται και δεν παρουσιάζονται, γιατί ενοχλούν πολλούς ή επειδή κάποιοι δεν τολμούν να τα αποκαλύψουν. Το ότι, όμως, επί 1,5 μήνα ολόκληρη η Ελλάδα μιλούσε για τον Βαγγέλη, αποδεικνύει ότι κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσουμε και να μην αρνιόμαστε να τα παραδεχτούμε ή να τα αντιμετωπίσουμε, ακόμη κι αν δεν ξέρουμε το πώς.
Η ενασχόληση με το θέμα της σχολικής βίας και του εκφοβισμού δεν πρέπει, όμως, να αναπτυχθεί μόνο στον ακαδημαϊκό, ερευνητικό χώρο αλλά να προχωρήσει και σε πρακτικό επίπεδο. Απαραίτητο είναι οι γονείς να ξεχνούν για λίγο τις επαγγελματικές ασχολίες και τα προβλήματα τους και να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους, έτσι ώστε να μπορούν να διαγνώσουν εάν το παιδί τους έχει πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού. Οι υποχρεώσεις τους ως γονείς δεν εξαντλούνται μόνο στην παροχή υλικών αγαθών αλλά θα πρέπει να προχωρούν και στην παροχή συναισθηματικής ασφάλειας, αγάπης και υποστήριξης. Δεν είναι «ντροπή» να παραδεχτούν τα κρούσματα εκφοβισμού και να ζητήσουν την απαιτούμενη υποστήριξη από τους αρμόδιους σχολικούς φορείς ή τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους ψυχολόγους.
Η κοινωνία μας απαιτεί την προάσπιση από όλους μας του δικαιώματος των παιδιών να μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα χωρίς βία, την διαπαιδαγώγησή τους με βάση τον σεβασμό της διαφορετικότητας και την αλληλεγγύη. Κι, όμως, υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν πώς θα προασπίσουν αυτό το δικαίωμα.
Δεν είμαστε εμείς που θα αποδώσουμε ευθύνες στους καθηγητές της Γαλακτοκομικής Σχολής, γιατί δεν πρόλαβαν τον θάνατο του Βαγγέλη. Είναι παράλογο, όμως, να ακούμε ότι καλούνται οι εκπαιδευτικοί να διαχειρισθούν τέτοιου είδους περιστατικά, χωρίς να έχουν επαρκή εφόδια και την απαιτούμενη επιμόρφωση. Γιατί οι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που απαιτείται να έχουν την κατάλληλη επιμόρφωση, για να διαχειρισθούν τη διαφορετικότητα του κάθε παιδιού, και να μάθουν στα παιδιά να πιστεύουν στον εαυτό τους, έτσι ώστε να μπορούν να αντιδράσουν σε κάθε κομπλεξική συμπεριφορά ατόμων, που χρησιμοποιούν τον σχολικό εκφοβισμό, για να αποδείξουν την ψεύτικη μαγκιά τους. Με ευέλικτους και εξατομικευμένους τρόπους διδασκαλίας μπορούν να προληφθούν τέτοιου είδους φαινόμενα. Και ας μην ξεχνούμε ότι η απόκτηση συναισθηματικής ισορροπίας και η διαμόρφωση ισχυρών προσωπικοτήτων έχουν, τελικά, μεγαλύτερη σημασία από την εισαγωγή στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ και από την απόκτηση ενός πτυχίου. Για όλους μας η είδηση του θανάτου του 20χρονου Βαγγέλη πρέπει να αποτελεί ακόμη μία γροθιά στο στομάχι! Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας και, επιτέλους, εκπαιδευτικοί, γονείς και Πολιτεία ας καταλάβουμε ότι οφείλουμε να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στα παιδιά και όχι μόνο στην «οικονομική κρίση», για να τονώσουμε την αυτοπεποίθηση τους, να τα κάνουμε να νιώθουν δυνατά και να τα πείσουμε ότι δεν είναι μόνα και ότι πάντα θα είμαστε δίπλα τους. Και στα καλά και στα άσχημα, και στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα…!
