Η υστερία του καταναλωτισμού, μας δείχνει το αληθινό ιδεολογικό της πρόσωπο, μαζί με την αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, την απροκάλυπτη καταναλωτική ευχέρεια της σπατάλης και την υλική ευζωία.
Θεωρητικοί θρίαμβοι με τίτλους εγκυρότητας, ιδεαλιστικές μεγαλοστομίες με Μαρξιστική στόχαση και μάλιστα με καμουφλαρισμένο το στίγμα της τραγικής πλάνης.
Και όλοι το παίζουν ανυποψίαστοι, Αριστεροί και Δεξιοί και λοιποί ταξικοί εθνεγέρτες εορτάζοντες την ατομικότητα της δικής τους κοινωνικής δυναμικής στην υποτιθέμενη έλευση της εξ ανατολών ανάπτυξης, της υποτιθέμενης απασχόλησης της νεολαίας και της δημιουργίας χιλιάδων θέσεων εργασίας, που θα… δημιουργηθούν στο άμεσο μέλλον.
Η πιο σπαρακτική διάσταση αυτής της υπόσχεσης είναι η νεολαία που περιμένει να της προσφέρει εργασία με αξιοπρεπή μισθό ο εργοδότης Κινέζος, ιδεολόγος υποστηρικτής του Ελληνικού αναπτυξιακού οράματος που παίζεται κάθε μέρα από τις οκτώ ως τις δέκα μετά μεσημβρία στα επιθεωρησιακά κατουρλοκάνατα της αξιακής παρέμβασης.
Θλιβερά απομεινάρια μιας Ελληνικότητας που την έστησαν μέχρι εδώ κάποιοι “Ελληναράδες” καταθέτοντας τα κόκκαλα τους ως ενέχυρο και σήμερα την ξεστήνουν κάποιοι ” Γραικύλοι” βαυκαλιστές της δυτικής ρητορικής και της αέρινης υπόσχεσης ότι κάποτε… ” θα έρθει η ανάπτυξη”.
Για ψυχολογική κατανάλωση.
