Φτάνοντας στο τέλος μιας επίπονης και αγωνιώδους διαπραγμάτευσης με τους λεγόμενους “εταίρους”, τοκογλύφους καπιταλιστές στην ουσία, μπορούμε μετά από 5 σχεδόν μήνες να καταλήξουμε σε ορισμένες ακατάλυτες διαπιστώσεις, γιατί εδράζονται στην πραγματικότητα την ίδια.
Καταρχήν, είναι πλέον σε όλους γνωστό πως οι δανειστές δεν διαπραγματεύονται. Αντίθετα, το μόνο που κάνουν είναι να εκβιάζουν την κυβέρνηση της Αριστεράς κυρίως όμως και τον ίδιο τον ελληνικό λαό που την εξέλεξε για να βάλει τέρμα στη λιτότητα και την εξαθλίωση.
Με το μαρτύριο της σταγόνας στη ρευστότητα και τη διακοπή της αναχρηματοδότησης του χρέους, τους εκβιασμούς και τα καθημερινά “τελεσίγραφα”, είναι φανερό πως θέλουν να οδηγήσουν την κυβέρνηση είτε στην ενσωμάτωση στις μνημονιακές λογικές, είτε στο στραγγαλισμό και την πτώση, για να παρασύρει μαζί της και την πρώτη προσπάθεια σε ελληνικό μα και ευρωπαϊκό έδαφος για να μπουν αναχώματα στη στυγνή νεοφιλελεύθερη λογική και για να αποκατασταθεί η δημοκρατία και τα δικαιώματα των πολιτών.
Μια δεύτερη διαπίστωση είναι ότι έννοιες όπως λαϊκή κυριαρχία, λαϊκή βούληση, δημοκρατικό δικαίωμα στην επιλογή κυβέρνησης και της πορείας μιας χώρας δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα για τους δανειστές. Η λογική τους είναι αυτή του απόλυτου ολοκληρωτισμού, της επιβολής με κάθε κόστος των απάνθρωπων λογικών των “αγορών”, στην ουσία των πιο επιθετικών και αντιδημοκρατικών πολιτικών της ολιγαρχίας του χρήματος και των καζινο-καπιταλιστών.
Ενα άλλο συμπέρασμα που -όλο και περισσότερο- η ίδια η αλήθεια της ζωής αποκρυσταλλώνει, είναι ότι κάθε μέρα που περνάει αποδείχνεται η αυταπάτη πως μπορούμε “έντιμα” και “ειλικρινά” να συνεννοηθούμε με τους δανειστές τοκογλύφους και να προβαίνουμε σε υποχωρήσεις καλής θέλησης παίρνοντας για αντάλλαγμα όλο και περισσότερες απαιτήσεις, τελεσίγραφα και εκβιασμούς.
Λοιπόν, οι παραπάνω διαπιστώσεις, όσο απαισιόδοξες κι αν φαντάζουν σε πρώτη ανάγνωση, στην ουσία τους είναι κατεξοχήν ελπιδοφόρες καθώς βάζουν από μόνες τους το μέτρο της πολιτικής την οποία οφείλει να ασκήσει η κυβέρνηση για να σώσει την πατρίδα και το λαό από τα νύχια των ολετήρων της και από τους ντόπιους πατριδοκάπηλους υποτακτικούς τους.
Καταρχήν, οφείλουμε να θέσουμε στο τραπέζι πιο επιτακτικά από κάθε άλλη φορά το καίριο, το κομβικό ζήτημα της γενναίας διαγραφής ή απομείωσης του χρέους. Χωρίς αυτή, κάθε κουβέντα για το μέλλον της πατρίδας μας και τη σωτηρία του λαού της δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση της Αριστεράς, οφείλουν πια να διατρανώσουν τι ΔΕΝ μπορούν να κάνουν.
Για παράδειγμα, ΔΕΝ μπορούν να συνυπογράψουν νέα μέτρα σε βάρος του λαού και του κόσμου της εργασίας μετά από 5 χρόνια καταστροφικής μνημονιακής λιτότητας και λεηλασίας μισθών, εισοδημάτων, δικαιωμάτων. ΔΕΝ μπορούν να δεχτούν μια συμφωνία ασύμβατη με τις προγραμματικές δεσμεύσεις και το πρόγραμμα της κυβέρνησης που θα ακυρώνουν την ίδια την υπόστασή της. Η λεγόμενη “πολιτική ηθική” για τα κόμματα του κεφαλαίου και των υπηρετών του μπορεί να μην έχει καμιά απολύτως αξία, για μας όμως αποτελεί βασικότατο λόγο ύπαρξης. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο μας εμπιστεύτηκε ο ελληνικός λαός στις εκλογές του Γενάρη, επειδή δεν είμαστε σαν κι αυτούς.
Καλά όλα αυτά, ας δούμε όμως και τι μπορεί όμως να κάνει ΣΗΜΕΡΑ η κυβέρνηση της Αριστεράς κι ενώ λυσσομανά η αντιδραστική επίθεση εναντίον της.
Μπορεί σε κάθε περίπτωση να διακηρύξει πως δεν διαθέτει δρόμο οπισθοχώρησης. Ο μόνος δρόμος, είναι η φυγή προς τα εμπρός, αξιοποιώντας και την πρωτοφανή στήριξη του λαϊκού παράγοντα.
Να αποδεσμευτεί από τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, αφού πρώτα έχουν αποδεσμευτεί οι ίδιοι οι τοκογλύφοι “εταίροι”
Να αναλάβει νομοθετικές πρωτοβουλίες με τις οποίες θα ακυρώσει τους μνημονιακούς εφαρμοστικούς νόμους και θα κατοχυρώσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που απλώς ξαναφέρνει το ψωμί στο τραπέζι για εκατομμύρια εξαθλιωμένους συμπολίτες μας, δεν μπορεί παρά να υλοποιηθεί άμεσα, στο μεγαλύτερό του μέρος.
Να σταματήσει να αποπληρώνει τα ομόλογα (άλλωστε δεν υπάρχει και αντικειμενική δυνατότητα αποπληρωμής τους πια) και να ανοίξει την κουβέντα για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους.
Να θέσει υπό δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία τις τράπεζες και να σταματήσει άμεσα τις ιδιωτικοποιήσεις σαν απαραίτητα πρώτα εργαλεία για την παραγωγική ανασυγκρότηση προς όφελος του λαού και των αναγκών του.
Φυσικά, τα βήματα αυτά, το πιθανότερο είναι να οδηγήσουν την ΕΚΤ να “κόψει” τη ρευστότητα και τους ΕΕ και ΔΝΤ να σταματήσουν τη χρηματοδότηση (λες και δεν το έχουν κάνει ήδη εδώ και πολλούς μήνες).
Κανέναν όμως δεν πρέπει να φοβίζει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Στο σημείο που έχει περιέλθει η κατάσταση, το χειρότερο για την πατρίδα και το λαό της, είναι να βρισκόμαστε απ’ αόριστον εντός της Ευρωζώνης ζωντανοί-νεκροί οικονομικά και κοινωνικά, να βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά σε εκβιασμούς και να συναινούμε με την ανοχή μας ή την ανημπόρια μας στην προοπτική απόλυτης αποικιοποίησης της χώρας και περαιτέρω εξαθλίωσης των κατοίκων της. Να ξεσκεπάσουμε την χυδαία προπαγάνδα του εγχώριου και ευρωενωσιακού κατεστημένου αναφορικά με το εθνικό νόμισμα, το οποίο παρουσιάζει σαν σκηνή από την Αποκάλυψη και τον Αρμαγεδώνα, το λιγότερο.
Να ολοκληρώσουμε με κάθε λεπτομέρεια τις επεξεργασίες μας για την ανάπτυξη της χώρας εκτός ευρωζώνης, χρησιμοποιώντας τες σε κάθε περίπτωση, είτε σαν το απόλυτο διαπραγματευτικό ατού, είτε και σαν σχέδιο πορείας και δράσης εφόσον απαιτηθεί από τις καταστάσεις.
Να στηριχτούμε στα θεμέλια της ανεξάρτητης και πολυδιάστατης εξωτερικής μας πολιτικής που ήδη έδρεψε στη Ρωσία τους πρώτους καρπούς.
Η αλήθεια είναι λυτρωτική.
Η απεύθυνση μέσω αυτής στον κόσμο δεν πρέπει να μας τρομάζει, αυτή ακριβώς άλλωστε η ειλικρινής απεύθυνση ήταν πάντοτε και το μεγάλο μας όπλο για να γκρεμίσουμε το καθεστώς της απάνθρωπης λιτότητας και των Μνημονίων.Μπορεί να τονώσει και να ενισχύσει παραπέρα το αγωνιστικό λαϊκό φρόνημα.
Μ’ αυτήν ακριβώς την αλήθεια του δίκιου μας και τη στήριξη του Λαού μας, θα πάμε ως το τέλος και, σε κάθε περίπτωση, θα νικήσουμε. Θα βάλουμε τέλος στη λιτότητα, θα κερδίσουμε μια νέα εποχή για το Λαό μας και την Πατρίδα μας.
