Δημοκρατική αντιμετώπιση των προβλημάτων ή υποχρεωτική καταφυγή μιας ψυχωτικής σύγχυσης, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι όποιες αμοραλιστικές και λαϊκίστικες ολοκληρωτικές ερμηνευτικές, που έτυχε να βαπτιστούν, προοδευτικές και ριζοσπαστικές κομματικές επιλογές;
Η υλοποίηση βέβαια κάθε κομματικής επιλογής, είναι αποτέλεσμα φετιχιστικής σύναξης όλων των ιδεαλιστικά ομόφυλων επαναστατών της τηλεοπτικής αντιστασιολογίας, πριν το κομματικό χλιμίντρισμα και της ατομικής πειθάρχησις, μετά απ’ αυτό. Μετά απ’ αυτό βέβαια, το προειδοποιητικό τέντωμα του αριστερού κροταφικού λοβού, παύει να υφίσταται η απολυτότητα της ατομικής ερμηνευτικής και η μονοφωνία καθίσταται χρήσιμη κομματική εκδοχή, παρουσιαζόμενη ως πλουραλιστική αντίληψη μιας ατομικής κομματικής ιδιαιτερότητας.
Κάτι σαν αριστερή προοδευτική παραίσθηση μιας επιθανάτιας κοινωνικής κρίσης η οποία δεν παύει με τον θάνατο αλλά εξακολουθεί να υφίσταται και μετά απ’ αυτόν.
Υποχρεωτικά παραισθησιογόνα τα οποία λαμβάνουν οικειοθελώς άπαντες οι τρεχάμενοι και περιστασιακά οι παρατρεχάμενοι χωρίς να αμφισβητούν την ιδιότητα τους και χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν σ’ ένα παγιωμένο σύστημα κατάποσης και κομματικής συμφεροντολογικής εγκαθίδρυσης. Άλλοι βέβαια τρώνε τα σαρκία της αναγκαστικότητας και δεν το ευχαριστιούνται, άλλοι τα τρώνε κι ευχαριστιούνται κι άλλοι γλείφουν τα κόκαλα της περιστασιακής κομματικής υπερχείλισης, αναμένοντας την σειρά τους στην λιγδιασμένη «υποχρεωτική» καρέκλα.
