Παρακολουθώντας τη συζήτηση επί του πολυνομοσχεδίου που κατέθεσε η κυβέρνηση με τα προαπαιτούμενα (!) των δανειστών προκειμένου να προχωρήσει η αξιολόγηση και να πάμε ένα βήμα παρακάτω, ένιωσα ένα ντεζαβού που μου προκάλεσε θυμηδία καθώς παρακολουθούσα τις αντιπαραθέσεις στις αρμόδιες επιτροπές.
Η διαδικασία εξπρές με την οποία φέρνει ΚΑΙ αυτή η κυβέρνηση ένα νομοσχέδιο με εκατοντάδες άρθρα που αφορούν σε μια πλειάδα θεμάτων που απαιτούν ρύθμιση δεν είναι πρωτόγνωρη. Αυτή τη φορά όμως είναι οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης που ασκούν δριμεία κριτική στην κυβέρνηση για έλλειμμα δημοκρατίας από τη στιγμή που καλούνται να ψηφίσουν κάτι που μετα βίας θα προλάβουν να διαβάσουν να κατανοήσουν και να προτείνουν αλλαγές. Όλα γίνονται βιαστικά ή ψηφίζονται βιαστικά.
Τα περιθώρια στενεύουν και η υπομονή των δανειστών έχει εξαντληθεί. Έτσι με τον χρόνο να είναι περιορισμένος και προσδοκώντας σε μακροπρόθεσμη αλλαγή του κλίματος, η κυβέρνηση φέρνει προς ψήφιση ότι της ζητηθεί χωρίς πολλές αντιρρήσεις και χωρίς τη συζήτηση που θα απαιτούσε να γίνει αν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Δημοκρατία εξπρές βλέπεται. Κάναμε μαζεμένες μεταρρυθμίσεις που άλλες χώρες έκαναν μέσα σε δεκαετίες.
Οι δανειστείς μας έφεραν την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ «στο κεφάλι» και απαίτησαν να την εφαρμόσουμε. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν ξεχειλώσει την έννοια της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου υποβαθμίζοντας τον ρόλο του κοινοβουλίου στο χαμηλότερο επίπεδο που έχει υπάρξει στην σύγχρονη πολιτική ιστορία. Όλα περνούσαν «αέρας», νύχτα – μέρα δεν είχε σημασία η ώρα. Αρκεί να περνούσαν. Αρκούσε η κυβερνητική εντολή και όποιος αντιδρούσε «από το αυτί» και στον πρόεδρο. Η κοινοβουλευτική διαδικασία εξαντλούταν στην τήρηση του πρωτοκόλλου και του κανονισμού, με την ουσία να υπονομεύεται.
Η ουσία υπονομεύεται για ακόμη μια φορά μιας και σε μόλις τρία – τέσσερα λεπτά που διαθέτουν οι βουλευτές για να τοποθετηθούν επί του νομοσχεδίου δεν μπορούν να αναπτύξουν τις απόψεις τους παρά μόνο για ελάχιστα σημεία που είτε τους δίνουν τη δυνατότητα να επιδείξουν την ρητορική τους δεινότητα ή αφορούν συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων που θίγονται από τις διατάξεις. Οι λεονταρισμοί μπροστά στην κάμερα, αποτελούν παρωχημένα τεχνάσματα για δημόσια κατανάλωση. Ο πολίτης δεν τα «καταπίνει» πλέον αυτά.
Είναι τόσο υποψιασμένος που γνωρίζει ότι όλοι μαζί μετά θα παίζουν «σφαλιάρες» στο καφενείο της Βουλής, σαν να μη συνέβη τίποτα μέσ’ στην αίθουσα της ολομέλειας ή στις επιτροπές.
Η Δημοκρατία εξπρές είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο που συνάδει με τους ρυθμούς που κινείται η κοινωνία και με βάση αυτούς λειτουργεί και το Κοινοβούλιο. Έχουμε μια φούρια παραπάνω λόγω των πιέσεων άνωθεν, αλλά η βιασύνη καταδεικνύει και μια προχειρότητα που χαρακτηρίζει διαχρονικά το νομοθετικό έργο. Πνιγμένο μέσα σε πολλές γενικότητες και ασάφειες, ψηφίζεται μισό και ανέσοτο. Γιατί; Μα γιατί βιάζονται να ικανοποιήσουν τους απ’ έξω με την ψήφιση του γενικού πλαισίου και μετά βλέπουμε… Έχουμε τις τροπολογίες να διορθώσουμε τυχόν λάθη και παραλείψεις. Μετά τις υπουργικές αποφάσεις για να καθορίσουμε λεπτομέρειες σχετικά με τους ψηφισθέντες νόμους. Α! έχουμε και διευκρινιστικές εγκύκλιους για όσα δεν κατέστησαν σαφή με όλες τις προηγούμενες ενέργειες. Δημοκρατία εξπρές ε; Μήπως τελικά καθυστερούμε περισσότερο λόγω βιασύνης; Λέω μήπως! Σπεύδε βραδέως έλεγαν οι παλιοί. Ίσως πρέπει να μειώσουμε ταχύτητα για να… γλιτώσουμε χρόνο.
