1/2: Μια Ανάλυση
Ο ντόρος που γίνεται την περίοδο αυτή με επίκεντρο την ενδιάμεση έκθεση Πισσαρίδη, δεν είναι υπερβολικός.Η κριτική που ασκείται τόσο στην όλη μεθόδευση και χρήση της από τη κυβέρνηση, όσο και στο περιεχόμενο της για κρίσιμους τομείς της κοινωνικής πολιτικής, όπως η παιδεία, είναι μια συζήτηση για τις σκοπιμότητες της κυβέρνησης και την επιθετική προώθηση των επιλογών της σε συνθήκες πολύπλευρης κρίσης.
Πριν σχολιάσουμε ένα τόσο βαρυσήμαντο θέμα όπως είναι η παιδεία και όποιες αποφάσεις γύρω από αυτήν, έχει σημασία να το σκεφτούμε ξεκινώντας από τον εαυτό μας και τις απαιτήσεις που υπάρχουν για την ικανοποίηση αυτού του κοινωνικού αγαθού σε μια σύγχρονη κοινωνία.Τότε λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας είναι υπέρ της δημόσιας και παιδείας!Ξέρω ακούγεται κλισέ, μα δεν είμαστε τρελοί ή “κολλημένοι” όλοι εμείς που απαιτούμε κάτι τέτοιο. Ο λόγος είναι ότι η κοινωνική πλειοψηφία θέλει-θέλουμε ισότητα ευκαιριών και πραγματικά προσόντα-εχέγγυα που θα μας βοηθήσουν στην καλύτερη κοινωνική μας ένταξη. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν, η δημόσια εκπαίδευση είναι μία και ίση για όλους.
Η έκθεση Πισσαρίδη, ως συνέχεια του πρόγραμμα της ΝΔ, έχει ως σκοπό την απορρύθμιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης (“αυτονομία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης”), αλλά και τη συρρίκνωση της δημόσιας χρηματοδότησης-κάτι το οποίο είναι το λιγότερο εκτός τόπου και χρόνου-όταν κάθε έτος δεν επαρκούν οι αίθουσες και οι υποδομές με τα τωρινά δεδομένα-η έκθεση προβλέπει “Συγχωνεύσεις σχολείων-δημιουργία μεγαλύτερων μονάδων(αλήθεια με τι πόρους;).Επίσης, σχεδιάζει μια “κατανομή της κρατικής χρηματοδότησης στις σχολικές μονάδες με την επίτευξη στόχων.”Ουσιαστικά μιλάμε για μια ένταξη της εκπαίδευσης στην ιδιωτική πρωτοβουλία και μια χειραγώγηση της αξιολόγησης με όπλο την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την “εξωτερική και εσωτερική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων”. Ονειρεύεται “μαγαζιά” που πρέπει να “κυνηγήσουν” τους “μαθητές-πελάτες” τους τόσο ποιοτικά, όσο και ποσοτικά (“κατηγοριοποίηση” των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων,“άρση των γεωγραφικών ορίων” και “ελεύθερη επιλογή σχολείου”), για να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση τους…
Ειδικά δε στα πανεπιστήμια, η επιτροπή εισηγείται προς την ίδια κατεύθυνση την εμμέσως πλην σαφώς βίαιη ιδιωτικοποίηση τους μέσω “οικονομικών ποινών” (“Τέλη επανεγγραφής παράτασης σπουδών”) και της “Χρηματοδότησης ερευνητικών προγραμμάτων από επιχειρήσεις”, ενώ θα πρέπει για τη δίκη τους “αυτονομία” και “αυτοτέλεια”, τα ίδια τα πανεπιστήμια να μεριμνήσουν για χορηγίες, ακόμη και να ορίσουν δίδακτρα για να ανταπεξέλθουν οικονομικά…
Η έκθεση δεν είναι σημαντική για όσα λέει και προτείνει, πρόκειται για μια “βιτρίνα” (με μπόλικη “νομπελική” χρυσόσκονη) των θέσεων της Νέας Δημοκρατίας και ένα τρόπο “επιστημονικής” κάλυψης των επιλογών της. Κυρίως είναι σημαντική για όσα…δεν λέει! Και αυτό είναι η ενίσχυση-ποικιλοτρόπως του δημοσίου εκπαιδευτικού συστήματος και η αναβάθμιση του περιεχομένου της εκπαίδευσης σε αυτό. Για την αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας θα επανέλθουμε…
*Δημοσιεύτηκε στο realpolitik.gr (08.12.20)
