Η χώρα υποστηρίζω δεν κυβερνάται σήμερα πρώτη φόρα, από κυβέρνηση της αριστεράς, αλλά πρώτη φορά από στελέχη που προέρχονται από την κομμουνιστογενή αριστερά…
Άλλωστε η Ελλάδα στην μεταπολιτευτική της καμπή, κυβερνήθηκε πραγματικά προοδευτικά το 1981, με τις πολιτικές πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν περιορίστηκε μόνον στην λεηλασία των συνθημάτων της αριστεράς, αλλά έδωσε σοσιαλιστική υπόσταση στη διακυβέρνηση -η όποια γρήγορα απέκτησε κυρίαρχα συστημικά χαρακτηριστικά-, με τις μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές τομές στην ελληνική κοινωνία, που συνδυάστηκαν με την εμπέδωση ενός αισθήματος αξιοπρέπειας και εθνικής κυριαρχίας.
Η λάθος διαπραγμάτευση και η αντιμνημονιακή ρητορική της διχόνοιας που υπηρετήθηκε σχεδόν τυφλά στο δρόμο προς την εξουσία από τον Σύριζα, εμπόδισε και εμποδίζει την εθνική συνεννόηση που από την πρώτη στιγμή έπρεπε να υπάρξει.
Πλέον όλοι αναγνωρίζουν ότι, η αλήθεια όταν λέγεται, έστω και εάν δυσαρεστεί τον λαό, είναι προτιμότερη από τη δημαγωγία.
Η αλήθεια ωστόσο πρέπει να συνοδεύεται από τις ανάλογες υποστηρικτές πράξεις για να μπορεί να μετουσιωθεί σε πραγματική προοδευτική και αριστερή ματιά στα πράγματα… δηλ, σε μια σύγχρονη και μεταρρυθμιστική πολιτική με βαθιές τομές που έχει ανάγκη ο τόπος.
Η απόσταση που πρέπει να έχει από τον πελατείασμο, τον λαϊκισμό και την χωρίς αρχές διαστρέβλωση της πραγματικότητας, -όπου το σωστό και το χρήσιμο ταυτίζεται με την ύβρη και οι πολιτικοί αντίπαλοι στο βωμό της κατάκτησης και διατήρησης της εξουσίας κατακρεουργούνται-, είναι αυτονόητες πλέον πραδοχές.
Ωστόσο το τι εννοεί ο καθένας με τον όρο αλήθεια, χρειάζεται μεγαλύτερη απ’ ότι νομίζουμε συζήτηση.
Πρέπει να ειπωθούν όλες οι αλήθειες και προς όλους; Είμαστε έτοιμοι να τις ακούσουμε και να ξεβολευτούμε; Να συγκρουστούμε, ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό; Να δούμε στα ματιά την αντιδημοφιλία της αλήθειας, απέναντι στις συντεχνίες, τα μεγάλα και μικρότερα συμφέροντα, στην ισχύ της λαϊκίστικης εκδοχής της; Η αλήθεια έχει ή δεν έχει ως προϋπόθεση την αυτοκριτική;
Ισχυρίζομαι ότι η διακήρυξη της κοινωνικής δικαιοσύνης ως ψυχή της αλήθειας και της δημοκρατίας, χωρίς τις αντίστοιχες πράξεις σε όλα τα επίπεδα, δεν μπορεί να οδηγήσει τους πολίτες στο να στηρίξουν μη δημοφιλείς πρόσκαιρα πολιτικές, που όμως εν τέλει υπηρετούν το κοινό καλό, την αξιοπρέπεια, την ευημερία και την ευρωπαϊκή κανονικότητα της χώρας.
Πότε λοιπόν θα μιλήσουμε για πραγματικές αλλαγές; Για το εάν θα πρέπει ν’ αλλάξει ο αριθμός των εισακτέων ανά σχολή στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ ανάλογα με τις ανάγκες της χώρας ως προς την “παραγωγή” επιστημόνων και όχι της “ανάγκης” διατήρησης τμημάτων για ψηφοθηρικούς ή στρεβλά ακαδημαϊκούς λόγους; Πόσες χιλιάδες εκπαιδευτικούς, δικηγόρους, γιατρούς , μηχανικούς , έμπορους, δημοσιογράφους χρειάζεται η χώρα μας; Πότε πραγματικά θα συνδεθεί η παιδεία μας με το νέο παραγωγικό μοντέλο του συνεταιρίζεσθε που ακόμη αναζητείται; Θα πούμε με θάρρος στο πλαίσιο της στενής δημοσιονομικής κατάστασης, ότι για να λειτουργήσουν όλα τα σχολεία μας ως ολοήμερα, θα πρέπει πρώτα να βρεθούν και άλλοι πόροι για αυτόν τον σκοπό και οι εκπαιδευτικοί ίσως να χρειαστεί να εργαστούν περισσότερες ώρες; Θα μιλήσουμε για τον λανθάνον συντεχνιακό συνδικαλισμό, για την ροπή μας στην εισφοροδιαφυγή και την μόνιμη δικαιολογία μας άσκησης των δικαιωμάτων μας χωρίς την αποδοχή των υποχρεώσεων μας; Υπάρχουν αμέτρητα ερωτήματα για το τι πρέπει στη πράξη ν’ απαντηθεί…με ιεράρχηση και ψυχραιμία. Πρέπει όμως αυτές οι απαντήσεις ν’ αφορούν και τους κατόχους της εξουσίας, τους μεγαλοσχήμονες αυτού του τόπου, -όχι μόνο τους μικρούς και μεσαίους- με τη θέσπιση κανόνων που θα τηρούνται απ’ όλους… Δεν χρειάζονται αλλαγές μόνον στην οικονομία, χρειάζονται στο κράτος, στο ίδιο το πολιτικό σύστημα, το οποίο πρέπει ν’ αναμετρηθεί με την πρόταση της θέσπισης θητείας για το αξίωμα του βουλευτή, του Περιφερειάρχη ή των Δημάρχων. Έχει έρθει η ώρα ν’ αντισταθούμε, στην λογική της ισχύς της ισοβιότητας του ικανότερου να κερδίζει τη λαϊκή ετυμηγορία, όταν αυτή προκύπτει μέσα από τη δημιουργία των πελατειακών ατομικών, επαγγελματικών και κομματικών καθεστώτων.
Ποιος μπορεί στην σημερινή πραγματικότητα να πρωτοστατήσει σε αυτές τις αλλαγές; Όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, σοσιαλδημοκράτες, μεταρρυθμιστές , προοδευτικοί, κατά τεκμήριο μέσα από συνθέσεις έχουν πιθανότητες… το ερώτημα ωστόσο είναι, εάν διαθέτουν την ωριμότητα, τη βούληση και τη πολιτική σοφία να το θέλουν.
Αλήθεια, μπορεί κανείς μόνος του ν´ αλλάξει τόσο ριζικά και γρήγορα αυτή τη χώρα, με μια κοινωνία που ακροβατεί μεταξύ ενός λαϊκίστικου στρουθοκαμηλισμού που μπολιάστηκε και μιας λογικής απαξίωσης του παλιού που ανθίσταται στο νέο -που όμως δεν είναι και ευκόλως ευδιάκριτο- εντός των κομμάτων;
Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες… Η ήττα της αυταπάτης του κ. Τσίπρα δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μετατραπεί σε ήττα της χώρας… ούτε βεβαίως και σε ήττα των αξιών της αριστεράς, τις οποίες η σοσιαλδημοκρατία έχει στον πυρήνα της. Οι συνεργασίες και η συνεννόηση προκύπτουν ή επιβάλλονται με τη λαϊκή συμμετοχή στην προοδευτική εξέλιξη της κοινωνίας. Τα πολιτικά στελέχη και οι ηγεσίες αναμετρώνται με την στιγμή και την ιστορία, στις πράξεις όμως και όχι στα λόγια. Η αντιδημοφιλιά των μεταρρυθμίσεων είναι αντίπαλος και πρόκληση του προοδευτισμού σήμερα… και μόνον με συνεννόηση μπορεί να κατανοηθεί ως εθνική επιταγή από τους πολίτες, που αποσβολωμένοι αναζητούν ελπίζω πλειοψηφικά, αξιοπιστία σε πρόσωπα και κόμματα.
