Καλημέρα αγαπημένοι μου αναγνώστες και αναγνώστριες, από την εφημερίδα (πρώτιστον είδος, η στήλη πρώτα δημοσιεύεται στην εφημερίδα, στο χαρτί, παρά την artificial intelligence (τεχνητή νοημοσύνη) εγώ πιστεύω ότι εν τέλει το χαρτί θα διασώσει τον σύγχρονο πολιτισμό, όπως έγινε και με τους προηγούμενους αιώνες, από την εποχή του Γουτεμβέργιου, περί το 1434… ) μέχρι το φατσοβιβλίο. Είναι ειλικρινά αρκετοί οι άνθρωποι που με συναντούν στον δρόμο και μου λένε το γνωστό «σε διαβάζω», γνωστοί αλλά και άγνωστοι, τι άλλο να ζητήσει ένας συγγραφέας (;) χρονικογράφος (;) δημόσιο-γράφος (;) ή οποιονδήποτε άλλον χαρακτηρισμό θέλει να δώσει ο καθείς σ’ αυτόν που επιμένει να γράφει αυτή την στήλη, από τις 20 Ιανουαρίου 1991, οπότε έγραψε τις πρώτες 719 λέξεις – η ιστορία μας, η ζωή μας.
Η Ιστορία μας! Τι απέγινε, εν τέλει, με το Τραινάκι του Πηλίου στην Αγριά; Ακόμη μια θυσία στον βωμό της κερδώας μπουλντόζας; Ακόμη μια «νίκη» του Άρχοντα απάντων των δημοκρατικών διαδικασιών και των πυλώνων αυτών των διαδικασιών; Αλλά, συμπολίτες, σκέφτομαι και το άλλο, ποιος νοιάζεται; Ποιο Τραινάκι, ποιοι το ξέρουν τώρα πια, ποιοι τουριστικοί παράγοντες, ποιος ΟΣΕ (τι ‘ν τούτο;), όσοι το αναφέρουν «αναμνηστικά» «Μουτζούρη» το αναβοκατεβάζουν, όπως ακριβώς το αποκαλούσαν οι «αστοί» της οδού Δημητριάδος, που τους λέρωνε τα μπαλκόνια (αίσχος!), κι έκαναν τα πάντα, με την συνδρομή της χούντας, το 1971, για να σταματήσουν τα δρομολόγιά του. Αγωνιστήκαμε να μην αποξηλωθούν οι γραμμές μεταξύ Αγριάς και Κάτω Λεχωνίων, να κηρυχτεί διατηρητέο μνημείο από την Μελίνα Μερκούρη το 1985 (ΦΕΚ 322 Β/24-5-1985), να ξανακυκλοφορήσει το 1996, καταφέραμε να αγοραστεί καινούργια μηχανή έλξης, πετύχαμε να εκτελεί δρομολόγια Άνω Λεχώνια-Μηλιές για αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα κάθε χρόνο μέχρι πρόσφατα. Κάποτε ήμασταν πολλοί, είχαμε Σύλλογο Φίλων του Τραίνου Βόλου-Πηλίου, είχαμε Αρχές με το μέρος μας. Ύστερα, με την πάροδο των χρόνων και την αλλαγή των ηθών όλο και λιγοστεύαμε, σήμερα δεν ξέρω πια πόσοι έχουν (έχουμε) απομείνει που να αγαπούν πραγματικά το τραινάκι του Πηλίου, του οποίου η ύπαρξη ξεκίνησε το 1896, μάλιστα αγαπητοί, το 1896! Βλέπω στην τηλεόραση κάποια ντοκιμαντέρ για τα τραίνα στον κόσμο, για τα τραίνα της Ιαπωνίας και της Κίνας, για τα μουσειακά τραίνα της Σκωτίας, της Ελβετίας και όχι μόνο, και μελαγχολώ, συμπολίτες. Και, δυστυχώς, δεν είναι το μόνο πράγμα σ’ αυτόν τον τόπο για το οποίο μελαγχολώ…
Νέες περιπέτειες ψυχανεμίζομαι για το ταλαίπωρο parking Φιλελλήνων-Δημητριάδος. Βεβαίως ο καλός μας Δήμος ενεργοποιήθηκε και κάνει κάποιες εργασίες, απαραίτητες για την λειτουργία τού parking, δεν ξέρω τι γίνεται με τις απαιτούμενες άδειες κι αν θα είναι έτοιμες μέχρι την νέα ενοικίαση στον νέο επιχειρηματία – έχω την αίσθηση ότι στον Βόλο η έννοια «επιχειρηματίας» αναφέρεται αποκλειστικά σε εστίαση. Εν πάση περιπτώσει εμείς το καλό του τόπου και του parking θέλουμε, καθώς και του γενικότερου κυκλοφοριακού ζητήματος – κατά την πρόσφατη ορολογία «σχέδιο αστικής κινητικότητας» – λεπτομέρειες του οποίου εξακολουθούμε να μην γνωρίζουμε.
Έτυχε και περάσαμε πεζή από την νεότευκτη οδό Παύλου Μελά στο τμήμα Ερμού-Δημητριάδος, δίπλα από την Πλατεία Πανεπιστημίου, η οποία επιτέλους φαίνεται να οδεύει προς ολοκλήρωση. Καλή κατασκευή, με πέτρινους κυβόλιθους στο οδόστρωμα και επαρκές πλάτος, προφανώς διότι στην δεξιά πλευρά προβλέπεται να επανέλθει η πιάτσα των ΤΑΞΙ. Το πάνω τμήμα, 28ης Οκτωβρίου-Ερμού είναι ακόμη υπό κατασκευήν και το δικό μας ενδιαφέρον επικεντρώθηκε (ως ανεμένετο…) στους μνημειακούς μαρμαρόλιθους της διασταύρωσης με την οδό Ερμού, οι οποίοι, όπως έγραψα την προηγούμενη φορά, βρίσκονται στο σημείο πρακτικά από το 1903! Διαπίστωσα ότι είναι στην θέση τους και σε καλή κατάσταση, ελπίζω να παραμείνουν έτσι μέχρι το τέλος της διαμόρφωσης. Η Ιστορία μας, η ζωή μας.
Πληροφορούμαι ότι το Αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου είναι καλά! Κάτι ανοησίες που ακούγονταν πριν λίγο καιρό περί αεροδρομίου-κάργκο, τουτέστιν αποκλειστικά για την διακίνηση φορτίων (των άπειρων φορτίων που διακινούνται αεροπορικώς λόγω της Ελληνικής Ανάπτυξης…) φαίνεται ότι ξεχάστηκαν. Το Αεροδρόμιο θα εξυπηρετήσει και φέτος επιβατικές πτήσεις προς/από Μόναχο, Ντύσελντορφ, Βιέννη, Μπρνο, Παρίσι και Ηράκλειο με τις εταιρείες Condor, Eurowings, Smartwings, Transavia, Austrian και SkyExpress προς το Αεροδρόμιο «Νίκος Καζαντζάκης». Αποσύρθηκε μόνο η εταιρεία Easy Jet, που συνέδεε το Λονδίνο. Αλλά τίποτε δεν αποκλείει να ενδιαφερθούν και άλλες αεροπορικές εταιρείες, είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για την τουριστική ανάπτυξη μιας περιοχής η ύπαρξη Αεροδρομίου κι εμείς, που με χίλια ζόρια το αποκτήσαμε, οφείλουμε, ως Μαγνησιώτες, να το υπερασπιζόμαστε έναντι παντός ανοήτου…
Ύστερα ξανα-μπλέξαμε με την ιστορία του τελικού ποδοσφαιρικού αγώνα για το Κύπελλο Ελλάδος, που δεν ξέρω ακριβώς για ποιον λόγο όλο πάει κι έρχεται και στον Βόλο καταλήγει. Γιατί, δηλαδή, δεν μπορεί να παιχτεί στην Λάρισα, μια χαρά γήπεδο έχει, στην Λαμία το ίδιο, γιατί πρέπει σώνει και καλά πάντα ρυθμιστής των πραγμάτων να είναι ο Άρχοντας; Τι πράγμα είναι κι αυτό, ποιοι θεσμοί, μαζεύτηκαν οι αρμόδιοι, μαζί και ο Άρχοντας, και έβγαλαν φιρμάνι «…αγώνας κεκλεισμένων των θυρών, λόγω απουσίας καμερών ασφαλείας…». Παρόντος, επαναλαμβάνω, του Άρχοντος. Και την άλλη μέρα το πρωί βγήκε στα «μέσα» ο Άρχοντας και είπε εγώ! Εγώ θα βάλω κάμερες ασφαλείας, που θα τις πληρώσουν, 300.000 €, τα κορόιδα οι Βολιώτες. Ναι! όπως τ’ ακούς, φίλε αναγνώστη. Αυτό σημαίνει Άρχοντας γαλαντόμος.
Μελαγχολώ, συμπολίτες, είναι μεγάλο το γενικό μπλέξιμό μας. Ας έχουμε, τουλάχιστον, την υγεία μας. Γεια σας.
Στην φωτογραφία «Η ΓΟΡΓΟΝΑ όπος την εξιστορούσαν παλαιοί Καπενανέη» έργο Νίκου Χριστόπουλου (από την επίσκεψη των Παλαιών Ναυτοπροσκόπων του 58ου Σ.Ν/Π Βόλου στο καρνάγιο Καρταπάνη-Χριστόπουλου, στα Πευκάκια).
