Πάνω από τα λασπωμένα σπίτια, τα συντρίμμια και τα θύματα, ακόμη μια καταστροφής, στήνεται μια καλοσχεδιασμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού του λαού, για να συσκοτίσει τις πραγματικές αιτίες, που απειλούν τη ζωή του.
Έτσι, παράλληλα με τις επιστημονικοφανείς θεωρίες περί «θεομηνίας της χιλιετίας», την πολιτική αλητεία με την καλλιέργεια του κοινωνικού αυτοματισμού για το ποιος πνίγηκε και το ποιος σώθηκε, τα ιδεολογήματα περί κατάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας και ότι αυτό θα μας σώσει από την καταστροφή, επιστρατεύεται η βολική αντιπαράθεση για το ποιος τοπικός «άρχοντας» έχει την ευθύνη για αυτά πού δεν έγιναν.
Αυτήν την κατεύθυνση εξυπηρετεί και η εισαγγελική παρέμβαση για να ερευνήσουν το γιατί δεν έγιναν τα αντιπλημμυρικά έργα, που, όπως ομολογεί και ο Μπέος, είναι «για τα μάτια του κόσμου». Έτσι, πρώην «φίλοι» και πολιτικά συμπορευόμενοι «βγάλαν τα μαχαίρια». «Πετούν ο ένας το μπαλάκι στον άλλον» χωρίς να έχουν τα κότσια και τη «μαγκιά» να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Γιατί έχουν ευθύνη. Γιατί μαζί με τις κυβερνήσεις, με την πολιτική που υπηρέτησαν και υπηρετούν αφήνουν απροστάτευτο τον λαό.
Ούτε αντιπλημμυρικές μελέτες και έργα, ούτε έργα πυροπροστασίας, ούτε μέτρα για την αντισεισμική θωράκιση! Δεν είναι «επιλέξιμα»! Κυβέρνηση και τοπικές αρχές, στα πλαίσια της πολιτικής της Ε.Ε. είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για το έγκλημα που συντελέστηκε στον Βόλο και στη Θεσσαλία. Συστηματικά απορρίπτουν ως μη επιλέξιμες τις δαπάνες για την αντιπλημμυρική προστασία. Με σχετικές οδηγίες η Ε.Ε. όριζε ότι τα κράτη – μέλη πρέπει να εφαρμόζουν σχέδια “που δεν συνεπάγονται υπερβολικό κόστος στον τομέα της διαχείρισης των κινδύνων πλημμύρας”, διακρίνοντας, μάλιστα, “περιοχές που στερούνται σημασία, π.χ. αραιοκατοικημένες περιοχές ή ακατοίκητες περιοχές ή σε περιοχές με περιορισμένους οικονομικούς πόρους”. Έτσι στη Θεσσαλία, που δίνονται εκατομμύρια ευρώ για να γίνει κόμβος μεταφορών και ενεργειακός κόμβος, για επενδύσεις στην «πράσινη ανάπτυξη», στην κυκλική οικονομία και την ανάκτηση ενέργειας από τα σκουπίδια, για επενδύσεις στον τουρισμό και στις αμερικανατοϊκές «βάσεις του θανάτου», οι λαϊκές οικογένειες πνίγονται, οι μικρομεσαίοι αγρότες ξεκληρίζονται, με τα «αρπακτικά» έτοιμα να προχωρήσουν τα νέα σχέδια επενδύσεων, βγάζοντας νέα κέρδη από τη διαχείριση της καταστροφής προς «όφελός» τους.
Τώρα, μετά την καταστροφή, το ίδιο κράτος αποδεικνύεται επιλεκτικά «ανίκανο» να εξασφαλίσει ακόμα και τα στοιχειώδη σε όσους έχουν πληγεί, αφήνει τον λαό στο έλεος της φυσικής καταστροφής. Την ίδια στιγμή, μέσα στην καταστροφή, αποδεικνύεται ικανότατο στην προώθηση ενός ακόμη αντεργατικού εκτρώματος, ενός νομοσχεδίου για να ξεζουμίζονται οι εργαζόμενοι με έως 13 ώρες δουλειά την ημέρα, για να δουλεύουν και να αμείβονται όσο και με όσα θέλει ο εργοδότης στα δουλεμπορικά γραφεία, ενώ ποινικοποιεί παραπέρα τους εργατικούς αγώνες.
Οι δημοτικές αρχές στους δήμους που πλήγηκαν δεν μπορούν να διαχειριστούν ούτε τη βοήθεια που συγκεντρώνει η αλληλεγγύη του κόσμου, με αποτέλεσμα η ΚΕΔΕ να ανακοινώνει ότι σταματάει το μάζεμα υλικού! Το σχέδιο «ΔΑΡΔΑΝΟΣ», που κάποιοι εκθειάζουν, όπως ο Ν. Παπαπέτρος της «Συμμαχίας για τον Βόλο», ο μπροστινός του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχτηκε ότι είναι ένα σχέδιο «επί χάρτου», ένας γραφειοκρατικός καθορισμός αρμοδιοτήτων των υπηρεσιών, ένας «τηλεφωνικός κατάλογος» καταγραφής των δημοσίων και ιδιωτικών μηχανημάτων έργου, που δεν μπορεί να λειτουργήσει, πρώτον και κύριον, γιατί δεν υπάρχει το κατάλληλο επιστημονικό και εργατοτεχνικό μόνιμο προσωπικό, ούτε τα κατάλληλα μέσα. Αποτελεί και για τον δήμο Βόλου μια τυπική αντιγραφή των κατευθύνσεων της κεντρικής διοίκησης, για να λέμε ότι υπάρχει σχέδιο. Έτσι, οι αναφορές του Ν. Παπαπέτρου περί μη εφαρμογής του «ΔΑΡΔΑΝΟΥ», ενισχύει το βολικό άλλοθι της κυβέρνησης, τη συγκάλυψη της επιλεκτικής ανικανότητας του κράτους και των τοπικών αρχών, της εγκληματικής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων και των κομμάτων που τον στηρίζουν.
Προκύπτει το ερώτημα. Αν «πέσουν κεφάλια» – όπως διακινείται – θα μπει φρένο στις απανωτές τραγωδίες; «Κεφάλια να πέσουν»! Όμως, οι απανωτές τραγωδίες, η διαχείριση της πανδημίας, οι φωτιές, τα «Τέμπη», οι πλημμύρες, η υγειονομική βόμβα, οι σοβάδες που πέφτουν στα κεφάλια των παιδιών, αποδεικνύουν ότι αυτό το κράτος ούτε ανατάσσεται, ούτε «αναστηλώνεται». Μόνο πιο εχθρικό και πιο αντιδραστικό θα γίνεται για τον λαό, αφού όλο και πιο σάπιο γίνεται το σύστημα που υπηρετεί, όλο και πιο επιθετικό γίνεται το ίδιο για να υπερασπιστεί τα κέρδη του κεφαλαίου.
Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα το σύνθημα «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό» είναι το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα. Ο λαός δεν έχει άλλο δρόμο για να ορθοποδήσει, παρά μόνο μέσα από την οργάνωση, την αλληλεγγύη και τον αγώνα, τη διεκδίκηση με προοπτική την ανατροπή της εγκληματικής πολιτικής και αυτού του σάπιου αστικού κράτους. Να διεκδικήσει την ουσιαστική προστασία και πρόληψη, τις ανάγκες του. Αυτό φοβίζει το σύστημά τους. Γι’ αυτό ο Μπέος αντέδρασε με αισχρό τρόπο, βρίζοντας χυδαία τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που έδιναν έμπρακτη αλληλεγγύη στους κατοίκους του Παλιού Λιμεναρχείου, ξελασπώνοντας τον κόσμο, που ακόμη παραμένει πνιγμένος στην λάσπη. Γιατί αποδεικνύονταν η «ανικανότητά» του, ως μέρος του κρατικού μηχανισμού να ανταποκριθεί στις ανάγκες των κατοίκων. Ένας μηχανισμός που δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε το νερό και το φαγητό στα παιδάκια των παιδικών σταθμών, καλώντας τους γονείς να τα προετοιμάζουν από το σπίτι! Αυτοί είναι!
Σήμερα, αποτελεί μονόδρομο για το λαό του Βόλου και της Μαγνησίας η συσπείρωσή του στα σωματεία και τους μαζικούς φορείς, η στήριξη των στεκιών αλληλεγγύης, η συγκρότηση επιτροπών αγώνα. Οι μαζικοί αγώνες για τη διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων ανακούφισης και στήριξης, αποζημιώσεων στο 100% της ζημιάς και βέβαια πραγματικής αντιπλημμυρικής προστασίας.
