Τα συστήματα της εκπαίδευσης στη χώρα μας , συνεχώς αλλάζουν, ανάλογα με τις πεποιθήσεις της εκάστοτε Κυβέρνησης. Είναι, όμως , θέμα μιας Κυβέρνησης μόνο, η πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψιν και οι ανάγκες όλης της κοινωνίας και του μαθητικού κόσμου , που υφίσταται αυτή τη μεγάλη ταλαιπωρία ; Ράβε η μία Κυβέρνηση, ξήλωνε η επόμενη , δεν οδηγεί πουθενά.. Αλλά και οι απόψεις των ειδικών συγκρούονται συνεχώς. Ένα , όμως, είναι βέβαιο και γίνεται αποδεκτό από όλους . Ότι τα παιδιά , που αποφοιτούν από το Λύκειο, όλα πρέπει να έχουν πρόσβαση στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, τα οποία πρέπει να αναμορφώσουν τα προγράμματά τους, για να τα υποδεχθούν για περαιτέρω επαγγελματική κατάρτιση, ανάλογα με τις ικανότητες και τις δεξιότητές τους. Όλα τα παιδιά τα χρειάζεται η κοινωνία. Η λαϊκή παροιμία για την αναγκαιότητα της γνώσης διαχρονικά ομολογεί ότι :«άνθρωπος αγράμματος , ξύλο απελέκητο». Αναντίρρητα , όμως , το μέλλον και η πρόοδος μιας χώρας, είναι συνυφασμένο με την Παιδεία της.
Σήμερα , όλο το σύστημα της εκπαίδευσης, με απαραίτητη βοήθεια και των φροντιστηρίων, στρέφεται στην επιτυχία των αποφοίτων του Λυκείου και την είσοδο στα ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, που όντως είναι μοχλός κοινωνικής ανόδου , αποκατάστασης και ευημερίας για τους λίγους. Η κοινωνική , όμως αυτή ευημερία με τη σύγχρονη μεταβιομηχανική οικονομία και κοινωνία της γνώσεως, προϋποθέτει και απαιτεί, πρόσβαση σε δεξιότητες και γνώσεις, που μόνο τα Πανεπιστήμια μπορούν να δώσουν. Αν τα Πανεπιστήμιά μας , δεν αναθεωρήσουν τα προγράμματά τους, ως προς τις γνώσεις και τις δεξιότητες, που απαιτεί η σύγχρονη κοινωνία, χωρίς αντικείμενο εργασίας, τότε ο πληθωρισμός τους θα οδηγεί στην ανεργία των πτυχιούχων πολιτών.
Ο κ. Μπαμπινιώτης, αξιόλογος Πανεπιστημιακός καθηγητής Αθηνών κατά τα άλλα, δημοσίευσε άρθρο του με τίτλο: «ποιος θα τολμήσει να κόψει το γόρδιο δεσμό;» Είναι εναντίον της χαλάρωσης των θεσμών , για την εισαγωγή στα Ανώτατα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της χώρας , ενώ προτείνει «η εισαγωγή σε αυτά να είναι αυτοσκοπός του συστήματος της εκπαίδευσης επί το αυστηρότερον, με μεθοδολογία θαυμάσια , που υποκλινόμαστε για την επιμέλειά της. Αυτή, όμως, σημαίνει ότι θα εισάγονται σ’ αυτά , πολύ λιγότεροι απόφοιτοι του Λυκείου, αλλά με μαθησιακές γνώσεις , πολύ καλύτερες. Οι πολυπληθέστεροι , όμως ,οι αποτυχόντες απόφοιτοι, είναι άχρηστοι; Αυτούς η πολιτεία θα τους αφήσει απαίδευτους και αμόρφωτους;
Οι κ. Οδυσσέας Ζώρας και κ. Νίκος Παπαδάκης , Πανεπιστημιακοί καθηγητές των Αθηνών και αυτοί, ομιλούν περί διαχειρίσεως της εκπαίδευσης και τον προσανατολισμό της στην αγορά εργασίας, την ανάπτυξη με τη δια βίου μάθηση και τη συστηματική διάγνωση των αναγκών, σε δεξιότητες της εκπαίδευσης και την αποσυσχέτιση από την επικυριαρχία του γνωστοκεντρικού μοντέλου της εκπαίδευσης.
Η κ. Ιωάννα Λαλιώτη, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ισχυρίζεται ότι σήμερα, το ισχύον σύστημα στην Ανωτάτη Εκπαίδευση, με την αξιοκρατία των Πανελληνίων εξετάσεων έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό της κύκλο. Χρειάζεται αναμόρφωση και αναβάθμιση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και πρέπει να διαβουλευόμαστε πάντοτε, για το τι στόχους επιδιώκουμε, μέσα από αυτές τις αλλαγές, που κάθε φορά προτείνουμε. Χρειάζεται η εισαγωγή διδακτικών αντικειμένων , που αναπτύσσουν όχι μόνο το γνωσιακό κεφάλαιο , αλλά και κοινωνικές και πολιτειακές δεξιότητες των νέων.
Ο κ. Θεόδωρος Παπαγγελής, Πανεπιστημιακός της Αθήνας , αναφέρει την απαξίωση της μέσης εκπαίδευσης και αναρωτιέται, τι έχει μεγαλύτερη σημασία, αν ο βαθμολογικός πληθωρισμός γέννησε τη βαθμοθηρία η αν η βαθμοθηρία γέννησε τον πληθωρισμό. Η κοινωνία μας , σήμερα, δελεάζεται από το φαίνεσθαι, εις βάρος του είναι και έχει δημιουργήσει ένα είδος ψευδούς εκπαιδευτικής συνείδησης. Εφαρμόστηκαν στου «κασίδι» το κεφάλι, ανόρεχτα και ασυντόνιστα εκπαιδευτικά προγράμματα, που οδήγησαν τη διδακτέα και εξεταστέα ύλη, με την κυρίαρχη συνδρομή των φροντιστηρίων, στην επιδότηση της μνημονιακής μόρφωσης έναντι της κριτικής σκέψης και την αποκόμιση μερικών χιλιάδων μορίων, για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και ετοίμασαν τις ψευδοκατασκευαστικές βάσεις εισαγωγής. Χρειάζεται η σωστή ιεράρχηση του γνωστικού αντικειμένου στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και αναμόρφωση των προγραμμάτων των ΑΕΙ, όχι βεβιασμένα , αλλά με ευθύνη και ρεαλισμό για να πετύχει η μεταρρύθμιση.
Γενικά , έχουμε πολύ καλούς και άξιους εκπαιδευτικούς , σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Λείπουν, όμως τα ειδικά προγράμματα , που πρέπει να πάρουμε από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, σε αντικατάσταση του γνωστοκεντρικού μοντέλου στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, που θα προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα και θα προετοιμάζει τη νεολαία, για την εισαγωγή στα ΑΕΙ των δεξιοτήτων, που σχετίζονται με την καινοτομία, την δημιουργικότητα και επιχειρηματικότητα, σε όλο το φάσμα της μάθησης κατά τα διεθνή πρότυπα. Ίδομεν.
