Άνοιξη 2020. Είμαστε όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας λόγω της «πανδημίας του κορωναϊού». Τρομοκρατημένοι από τα όσα εκπέμπονται δια των τηλεοράσεων, μακαρίζουμε εκείνους που «είναι εξασφαλισμένοι» (καταφύγια, εξοχικά, χρήματα … Και προμήθειες!).
Ήλθε και η 25η Μαρτίου και πήρα να διαβάσω τη Διήγηση συμβάντων της Ελληνικής φυλής, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Διηγείται πώς τον κατέτρεχαν σε βουνά και λαγκάδια, με χιόνια, κρύο, βροχές και καύσωνες. Άλλοτε χωρίς φαγητό και μερικές φορές χωρίς νερό. Ήθελαν να τον συλλάβουν και να τον εξοντώσουν οι Τούρκοι και οι προσκυνημένοι ημέτεροι. Στη συνέχεια λέει:
«Αυτό το είδος της ζωής όπου εκάμναμε μας ’βοήθησε πολύ εις την επανάστασι, διότι ηξεύραμεν τα κατατόπια, τους δρόμους, τους ανθρώπους. Εσυνηθίσαμεν να καταφρονούμεν τους Τούρκους, να υποφέρωμεν την πείναν, την δίψαν, την κακοπάθειαν, την λέρα, και καθεξής».
Ύστερα θυμήθηκα τον Ιωάννη Πρίγκο από τη Ζαγορά. Ξεκίνησε φτωχόπαιδο 15 ετών να φτιάξει την τύχη του. Βρέθηκε κατ΄ αρχήν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου είχε πέσει πανούκλα. Εκεί φρόντισε όσους συμπατριώτες είχαν προσβληθεί από τη νόσο … Ήθελε ο Θεός να ζήσει και έζησε! Έγινε μεγαλέμπορος στο Άμστερνταμ και ευεργέτησε την πατρίδα του και το Γένος μας, ιδρύοντας Σχολή και βιβλιοθήκη στη Ζαγορά.
Ύστερα θυμήθηκα τον εξάδελφό μου τον Απόστολο, συχωρεμένο πλέον. Το 1955, τελειώνοντας το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό του στα Άγραφα πήγε μόνος στη Λαμία (13 ετών!) να δημιουργήσει τη ζωή του. Εργάστηκε και έγινε νοικοκύρης και επιχειρηματίας. Αγάπησε, ήλθε σε γάμο και έφτιαξαν με τη σύζυγό του μεγάλη οικογένεια …
Θυμήθηκα … Θυμήθηκα … Θυμήθηκα. Και έκανα σύγκριση με τα σημερινά.
Και σκέφτομαι και εμάς τώρα, αγαπητέ αναγνώστη. Προστασία ως τα 25 και τα 30. Και καταντήσαμε φοβισμένα ανθρωπάκια και «κρεμόμαστε» από τις τηλεοράσεις. Από εκεί μας καθοδηγούν να φοβόμαστε τον ίσκιο μας, να περιφερόμαστε με μάσκες, να έχουμε γίνει όλοι «ειδικοί» και να περιμένουμε με τις «γνώσεις» μας να εξασφαλίσουμε τη ζωούλα μας. Μια ζωή σκλαβιάς και μιζέριας … Απόλυτα χαϊβάνια!
Όσοι βόσκουν τα γαλιά τα καθοδηγούν με ένα καλάμι! Έτσι γίνεται και με εμάς: Λένε οι «ειδικοί» στα μέσα ενημέρωσης και εμείς τρέμουμε και σπεύδουμε να εφαρμόσουμε τις οδηγίες! Σαν τα γαλιά με το καλάμι!
Τόσο αστόχαστη και αποτυχημένη είναι η αγωγή πού δίνουμε στα παιδιά μας! Σε τι τα ασκούμε;
Χριστέ μου, πώς κατάντησε έτσι το περήφανο και ηρωικό γένος μας!
Είναι δυνατόν να αλλάξουν αυτά τα χάλια;
Δύσκολο, γιατί έχουμε πλέον συνηθίσει.
Αλλά όχι αδύνατο. Όταν ο Κολοκοτρώνης ξεκίνησε τις πρώτες ημέρες του ξεσηκωμού από την Καλαμάτα να πάει στην Τρίπολη, απογοητεύτηκε, που οι Έλληνες δεν είχαν ψυχή να κινήσουν εναντίον των Τούρκων. Είχαν συνηθίσει να είναι ραγιάδες. Πήγε σε ένα ξωκλήσι, γονάτισε και παρακάλεσε τον Θεό να τους «ψυχώσει» τους Έλληνες. Πράγμα που και έγινε…
Αλλά είχαν όλοι πίστη και θέληση και δεν νοιάζονταν μόνο για τη βολή τους. Ο εξάδελφός για να ευχαριστήσει τον Θεό έφτιαξε ένα ναό της Αγίας Τριάδος. Ο δε Γέρος του Μωριά ανάμεσα στα άλλα ανακατασκεύασε ένα κατεστραμμένο Μοναστήρι στα Κήθυρα. Είχε περάσει από εκεί πριν την Επανάσταση. Παρακάλεσε την Παναγία να βοηθήσει στον ξεσηκωμό και έταξε να φτιάξει το Μοναστήρι όπως ήταν.
Ας δώσει ο καλός Θεός και σ’ εμάς έναν άνθρωπο να προσευχηθεί για εμάς, να «ψυχωθούμε» και να μας οδηγήσει να αποτινάξουμε τα αόρατα δεσμά που μας έχουν πονηρά επιβάλλει. Και να γίνουμε επιτέλους λεβέντες, αξιοπρεπείς, χρήσιμοι και σπουδαίοι, όπως ήταν οι ένδοξοι πρόγονοί μας.
