Πριν από λίγες μέρες στην Ρόδο, ξέσπασε μια μεγάλη πυρκαγιά (σαν αυτές του παρελθόντος στο Μάτι και την Εύβοια), όπου δεν έχει σταματήσει μέχρι και σήμερα, κλείνοντας την 9η ημέρα (!), με αποτέλεσμα να θρηνούμε δύο νεκρούς πιλότους νεαρής ηλικίας, (στην προσπάθεια τους να καταπολεμήσουν την φωτιά εναέρια, με καναντέρ) και την ολοσχερή καταστροφή πολλών κατοικιών, με κίνδυνο και για άλλες ανθρώπινες ζωές.
Σαν να μην φτάνουν οι παραπάνω καταστροφές, που διατυπώθηκαν, καθώς και τα γενικότερα προβλήματα στην Ελλάδα, πλέον νέες πυρκαγιές καίνε ανεξέλεγκτα την Λαμία, το Σέσκλο, το Βελεστίνο, το Διμήνι, το Παλιούρι, αλλά και την βιομηχανική περιοχή του Βόλου, (ελπίζοντας να μην εξαπλωθούν και σε άλλες περιοχές). Επίσης, μέσα στον Βόλο υπάρχουν πληροφορίες και ειδήσεις για σκόπιμη πρόκληση πυρκαγιάς σε σκουπίδια, κάδους και δέντρα! (γεγονός απαράδεκτο), την ώρα που ο ουρανός έχει σκεπαστεί ήδη, από τον μαύρο καπνό της φωτιάς, από τις γύρω περιοχές της Μαγνησίας.
Το ερώτημα, ‘’που οδεύουμε’’, δεν απευθύνεται μόνο στους πολιτικούς, για την πολιτική τους ευθύνη που φέρουν, π.χ. για τον σχεδιασμό αντιμετώπισης, την αγορά καινούργιου και σύγχρονου εξοπλισμού, με στόχο την αποφυγή οποιουδήποτε κινδύνου, (μην ξεχνούμε άλλωστε την πρόσφατη τραγωδία των Τεμπών με τους πολλούς νεκρούς και κυρίως τα νέα παιδιά), αλλά και σε εμάς τους ίδιους, που δεν βλέπουμε την καταστροφή που «γεννάμε» (σκόπιμα ή όχι) , με αποτέλεσμα, όχι μόνο να μην καταβάλουμε προσπάθεια για μια καλύτερη ζωή, αλλά αντίθετα, κάθε χρόνο να δημιουργούμε ολοένα και περισσότερα προβλήματα (με εμπρησμούς, μόλυνση, καταστροφή περιβάλλοντος κ.λ.π.).
Ελπίζω, να ανοίξουμε κάποια στιγμή τα μάτια μας, αρκεί να μην είναι πολύ αργά, ώστε να μην αντικρίσουμε μια ανεξέλεγκτη καταστροφή, αλλά μια καλύτερη ζωή για εμάς, τους συνανθρώπους μας και εκείνους που ακολουθούν έπειτα από εμάς. Τέλος, πρέπει να ευχόμαστε σε όλους τους ανθρώπους που έχουν αναλάβει καθήκοντα προστασίας απ΄τις πυρκαγιές, είτε λόγω επιλεγμένης δουλειάς, είτε εθελοντικά, να γεμίζουν με δύναμη και να γνωρίζουν, ότι είμαστε περήφανοι για αυτούς, αλλά και εμείς σαν πολίτες, μιας θεωρητικά οργανωμένης κοινωνίας, να βοηθάμε με όποιον τρόπο μπορούμε, με στόχο την αποφυγή των τραγικών καταστάσεων, σαν αυτών που βιώνουμε.
Ιωάννης Κουτσερής
