Δεκέμβρης του ’59.
Εκείνος στην Νέα Ιωνία, μόνος, προσπαθεί να ξεκινήσει μια νέα ζωή και να κλείσει μια και καλή τα τραύματα του εμφύλιου.
Οι δυο αδελφές του στην Τσεχοσλοβακία , η μια αδελφή του στην Τασκένδη, κι ο παππούς Κώστας με την γιαγιά Δοξή και την τέταρτη αδελφή στην Αλβανία από το ’49.
Από το ’49 και μετά νέα δεν είχε, παρά μόνον κάπου μέσα στα 1955 όταν σταδιακά επέστρεφαν κάποιοι Αετομηλιτσιώτες συγχωριανοί από την Αλβανία και έφερναν τα νέα με δόσεις. Την μια, ο Παππούς με την Γιαγιά ζουν. Την άλλη, καλά νέα για την άλλη αδελφή. Μέχρι που έμαθαν όλοι πως μπορεί να διάβηκαν την κόλαση αλλά ήταν όλοι τους καλά. Ειδοποιείται λοιπόν ο μπαμπάς από την Ασφάλεια του Βόλου λίγο πριν τα Χριστούγεννα του ’59 και μόλις είχε αρραβωνιαστεί την μαμά μας την Θωμαή ,να πάει στα Γιάννενα να παραλάβει τους γονείς του που επέστρεψαν από το “παραπέτασμα” και που μέχρι να πάει κάποιος να τους αναλάβει υπ’ ευθύνη του ,θα βρισκόταν σε στρατόπεδο φιλοξενίας. Εκείνοι μαζί με μόνο δέκα πρόβατα απ’ όλο το κοπάδι που τους άφησαν να φέρουν από την Αλβανία. Τελευταία εν τω μεταξύ συνάντηση του Παππού Κώστα με τον Μπαμπά μας ήταν κάπου στα 1948 στα υψώματα του Γράμμου ,ο ένας με τα πρόβατα κι ο άλλος αμούστακος αντάρτης στα γνώριμα μέρη του. Φτάνει λοιπόν στα Γιάννενα, μπαίνει στο στρατόπεδο, ρωτά για τον Κώστα Γαργάλα, τον εντοπίζει και τον πλησιάζει. Ε, παππού, του λέει, ποιον περιμένεις; Το παιδί μωρέ, για να φύγουμε , απαντά εκείνος. Και πώς το λένε το παιδί σου , τον ξαναρωτά. Τάκη μωρέ τον λένε ή Ματούσιο , μήπως τον ξέρεις, τον ρώτησε. Κι αν τον έβλεπες θα τον γνώριζες δηλαδή τον ξαναρωτά ο μπαμπάς. Ε, μωρέ παιδί, το παιδί μου δεν θα γνώριζα, απάντησε ο παππούς. Α ,ρε πατέρα ο Τάκης είμαι , ο γιος σου. Δεν με γνώρισες; Το αγκάλιασμα και το αναφιλητό που ακολούθησε δεν μπορούσε ούτε ο μπαμπάς να μας το περιγράψει. Και τώρα ήρθε η ώρα που ο παππούς θα υποδεχθεί το παιδί του, τον μπαμπά μας. Μόνο που είμαι σίγουρος πως αυτή τη φορά θα τον γνωρίσει με την πρώτη. Θα τον καταλάβει από το καθαρό βλέμμα και την αξιοπρέπεια του μπαμπά.
Κι όπως έγραψε ο εγγονός του ο Δημήτρης σαν αποχαιρετισμό
“Όπου κι αν τον βγάλει ο δρόμος που τράβηξε,
να περάσει από την Αετομηλίτσα…
Σε ποιόν θάνατο πήγες.
Περνούσε αεράκι από εκεί;”
Και ν’ ακούσει και το δικό μας μοιρολόϊ.
Η εξόδιος στην αγαπημένη του Ευαγγελίστρια Τετάρτη 11.30 το πρωί.
