Κάποιοι στον “βαθύ” ΣΥΡΙΖΑ γιορτάζουν σήμερα την επέτειο των 2 ετών από την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας.Ούτε θυμάμαι ξανά κυβέρνηση να γιορτάζει την παραμονή της στην εξουσία. Ίσως επειδή δεν είχαν σπουδαίο λόγο να το κάνουν, ίσως επειδή θεωρείται -στα δημοκρατικά κράτη τουλάχιστον- αυτονόητο μία κυβέρνηση να κινείται εντός των χρονοδιαγραμμάτων που της θέτει το Σύνταγμα.
Το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα το κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος και οι πολίτες.
Όμως θα πρέπει να επισημάνουμε μερικά πράγματα.
Η αλήθεια είναι ότι πριν δύο χρόνια η χώρα υπέστη μία ανήκεστο βλάβη. Και αυτό όχι επειδή άλλαξαν οι συσχετισμοί στο Κοινοβούλιο.
Η βλάβη αυτή σημειώθηκε στην κοινωνία. Μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα αναπτύχθηκε ένας έντονα διχαστικός λόγος, που διαχώριζε τους πολίτες και τους πολιτικούς σε καλούς και κακούς. Σε προδότες υποτακτικούς και σε τίμιους γενναίους.
Ο εμποτισμός της ελληνικής κοινωνίας με μίσος (θυμίζω τους “Μερκελιστές, τρόικα εσωτερικού, γερμανοτσολιάδες, στα τέσσερα”) θα μείνει στην ιστορία ως μία μαύρη σελίδα.
Παράλληλα, η χώρα βρέθηκε σε τεχνητά διλήμματα ευρωπαϊκής ταυτότητας με την ανάπτυξη και αύξηση του ευρωσκεπτικιστικού ρεύματος, που μέχρι τότε εκπροσωπούσε επάξια μόνο το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στον προθάλαμο της εξουσίας χρησιμοποίησε -ανήθικα κατά την εκτίμησή μου- μία διλημματική, μετωπική και συγκρουσιακή πολιτική. Η τζάμπα μαγκιά έγινε θεσμός. Το ψέμα και η ανοησία υπερίσχυσαν της λογικής.
Και το χειρότερο όλων είναι ότι μπήκε σε έντονη δοκιμασία η εθνική ενότητα και δέχθηκε ένα σημαντικό πλήγμα. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν οι πληγές θα γιατρευτούν γρήγορα.
Να θυμηθούμε βέβαια ότι δεν κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέκτησε ποτέ πλειοψηφία για να κυβερνήσει. Υπάρχει όμως -και αυτό είναι αποδεκτό από όλους πλέον- μία κοινή αισθητική, μία κοινή αντίληψη για τη διακυβέρνηση της χώρας από τους δύο εταίρους. Πρόκειται επί της ουσίας για ένα αμάγαλμα της γραφικής δεξιάς και της παλιμπαιδίζουσας αριστεράς, το οποίο όμως οδήγησε τη χώρα σε μία περιδίνηση και σε μία αξιακή ανωμαλία.
Από την άλλη πλευρά αναπτύχθηκε μία λογική ολοκληρωτισμού. Και πρώτο θύμα υπήρξαν τα Μέσα Ενημέρωσης.
Η επίθεση στον Τύπο από έναν Πρωθυπουργό ή έναν ισχυρό πολιτικό παράγοντα είναι ένα φαινόμενο όχι αποκλειστικά ελληνικό. Πρόκειται για μία από τις μορφές με τις οποίες εκφέρεται η εθνικολαϊκιστική εξουσία. Η κατάλυση της αξιοπιστίας του Τύπου είναι ένα “στοίχημα” των πιο σκληρών συντηρητικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων. Μετατρέπει ο πολιτικός τον Τύπο σε αντίπαλό του και αυτό στην πραγματικότητα μειώνει την πειστικότητα, την αξιοπιστία των οργανισμών ενημερώσης και δημιουργεί προβλήματα πολιτικής πολυφωνίας. Πρόσφατο παράδειγμα μας έρχεται από τις ΗΠΑ, όπου ο νέος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ στην πρώτη του συνέντευξη αρνήθηκε να δώσει το λόγο σε ρεπόρτερ του CNN, επειδή δεν τον στήριξε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας.
Στην Ελλάδα έχουμε να “υπερηφανευόμαστε” για τον νόμο Παππά, για το MEGA, για τον ΔΟΛ και για την αντικειμενικότητα της ΕΡΤ.
Τα δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ λοιπόν μπορεί να γιορταστούν μεγαλοπρεπώς, από όσους πίστεψαν στις ανέφικτες και ανέξοδες υποσχέσεις για κατάργηση του μνημονίου με έναν νόμο και ένα άρθρο (αν τους γλίτωνε και δεν το έσκιζαν νωρίτερα), για 13η σύνταξη, για 751€ βασικό μισθό, για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, για σισάχθεια στα κόκκινα δάνεια, για αφορολόγητο 12.000 €, για πανευρωπαική διάσκεψη για το χρέος και συμμαχία του Νότου, για διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, για την “ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να μη μας δανείσουν αν τους εκβιάσουμε”, για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, για αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, για τιτλοποίηση των κερδών του ορυκτού πλούτου, για “νταούλια που θα βαράμε και θα χορεύουν οι αγορές”, για κατάργηση παρελάσεων, για διαχωρισμό κράτους – Εκκλησίας, για διπλασιασμό του επιδόματος ανεργίας κ.α.
Βέβαια, το θέμα είναι ότι η ίδια η κοινωνία και οι πολιτικοί φορείς, ακόμα και σήμερα δεν έχουν να αντιτάξουν κάποια πειστικά επιχειρήματα για το πως θα διαχειριστούν την επόμενη μέρα σε μία χώρα που τα τραύματά της είναι βαθιά και η αντίληψή της αισθητά μειωμένη. Και αυτό είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από τους εορτασμούς για τα 2 χρόνια ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
