Υπάρχει μια Ελλάδα που μιλάει πολύ. Για «καινοτομία». Για «ανάπτυξη». Για «Ελλάδα που ανεβαίνει».
Και υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα που δεν μιλάει. Δουλεύει. Δουλεύει στα αμφιθέατρα. Δουλεύει στα εργαστήρια. Δουλεύει στις βιβλιοθήκες, στις κλινικές, στις σχολές.
Αν θέλεις να δεις ποια από τις δύο παίρνει προτεραιότητα, δεν χρειάζεται πολιτική ερμηνεία.
Χρειάζεται να ανοίξεις τον Προϋπολογισμό.
Η ΠΟΣΔΕΠ καταγράφει καθαρά ότι για το 2026:
— ο τακτικός προϋπολογισμός για την τριτοβάθμια είναι μειωμένος κατά 15 εκατ. ευρώ,
— και το εθνικό σκέλος του ΠΔΕ για την τριτοβάθμια είναι μειωμένο κατά 27 εκατ. ευρώ.
Αυτό δεν είναι «μια γραμμή σε έναν πίνακα».
Είναι το έδαφος που τραβιέται κάτω από τα πόδια της δημόσιας γνώσης.
Και όταν κόβεις από τη γνώση, δεν κάνεις “νοικοκύρεμα”.
Κάνεις αφοπλισμό.
Δεν γίνεται “καινοτομία” με πανεπιστήμια σε δίαιτα.
Δεν γίνεται “Ελλάδα του 2030” με εργαστήρια που παλεύουν για τα στοιχειώδη.
Δεν γίνεται “ανάπτυξη” όταν η χώρα εκπαιδεύει ανθρώπους για να τους εξάγει.
Και εδώ είναι η αλήθεια που κρύβεται πίσω από ωραίες λέξεις:
Μας θέλουν καταναλωτές γνώσης, όχι παραγωγούς.
Μας θέλουν πελάτες, όχι πολίτες.
Μας θέλουν να φεύγουμε, όχι να χτίζουμε εδώ.
Μικρή ανάπτυξη, για να μην υπάρχει παρεξήγηση:
Όταν υποβαθμίζεις συστηματικά το δημόσιο πανεπιστήμιο, δεν “εξυγιαίνεις” — αδειάζεις.
Και όταν το αδειάζεις, ανοίγεις χώρο να εμφανιστεί η “λύση” της αγοράς ως μονόδρομος.
Αυτό είναι πολιτική. Όχι ατύχημα.
Η “αόρατη” βία: η γραφειοκρατία που εξαντλεί την έρευνα
Και σαν να μην έφταναν οι περικοπές, υπάρχει και η καθημερινή φθορά.
Γραφειοκρατία. Προθεσμίες. Χαρτιά. Υπογραφές. Ξανά χαρτιά.
“Τρέξε – πρόλαβε – δικαιολόγησε – ξανατρέξε”.
Έτσι δεν χτίζεις επιστήμη.
Έτσι την εξαντλείς.
Και μαζί εξαντλείς τους ανθρώπους που την κρατούν όρθια.
Γιατί είναι εθνική άμυνα
Εθνική άμυνα δεν είναι μόνο τα σύνορα.
Είναι η ικανότητα μιας χώρας να σταθεί όταν έρθει η κρίση.
Να έχει γιατρούς.
Να έχει μηχανικούς.
Να έχει γνώση.
Να έχει αυτοπεποίθηση.
Το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι το αθόρυβο οπλοστάσιο της χώρας.
Και μια χώρα που αφοπλίζει τη γνώση της, αφοπλίζει το μέλλον της.
Τι ζητάμε (όχι ως ευχή — ως υποχρέωση)
1. Αναπλήρωση τώρα των περικοπών στην τριτοβάθμια (15 + 27 εκατ. ευρώ) — όχι “κάποια στιγμή” και αύξηση της χρηματοδότης τουλάχιστον στο μέσο όρο του ΑΕΠ στην ευρωπαϊκή ένωση (5%)
2. Πολυετή χρηματοδότηση των ΑΕΙ, με διαφάνεια και κανόνες — όχι κάθε χρόνο αγωνία.
3. Νέους ερευνητές με κανονικές συμβάσεις και προοπτική — όχι μόνιμη προσωρινότητα.
4. Λιγότερη γραφειοκρατία που μπλοκάρει έργα και ανθρώπους.
Η περικοπή δεν “έτυχε”. Είναι επιλογή.
Και οι επιλογές υπογράφονται.
Όχι για να “δείξουμε με το δάχτυλο”.
Για να τελειώνουμε με το «κανείς δεν φταίει».
Η γενιά μου δεν θα ζήσει σε μια Ελλάδα-dashboard.
Ούτε σε μια Ελλάδα όπου το “μένω” είναι ατύχημα και το “φεύγω” κανόνας.
Δεν γίνεται να λες “καινοτομία” και να κόβεις από το έδαφος όπου φυτρώνει η καινοτομία.
Δεν γίνεται να λες “Ελλάδα που ανεβαίνει” και να κατεβάζεις τη γνώση.
Δεν γίνεται να ζητάς από μια χώρα να σταθεί όρθια, όταν της αφαιρείς τα πόδια της.
Κρατάμε τη γενιά μας εδώ κρατάμε τη χώρα ζωντανή.
