Ξέρεις τι με φοβίζει; Με φοβίζει που μας έγινε κανονικότητα να ακούμε στην τηλεόραση, να βλέπουμε στο διαδίκτυο ότι μια γυναίκα δολοφονήθηκε από τον σύζυγο, από το σύντροφο μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκα και έτσι έγινε ένα ακόμα θύμα της πατριαρχίας.
Με φοβίζει ο κόσμος που ακούει, βλέπει, γνωρίζει, αλλά εθελοτυφλεί. Μόνο όταν φτάσει η ώρα της τραγωδίας, τότε όλοι κάτι είχαν ακούσει, κάτι είχαν δει, κάτι ξέρανε, αλλά πέσανε από τα σύννεφα «Δεν περιμένανε και να τη σκοτώσει, εντάξει σαν ζευγάρι απλά διαφωνούσαν». Και ας άκουγαν τα ουρλιαχτά της, τα απεγνωσμένα «βοήθεια», και ας έβλεπαν τις μελανιές στο σώμα της και ας έβλεπαν τον πόνο και την απόγνωση στα μάτια της. Με φοβίζουν οι νοικοκυραίοι που αν δεν αγγίζει το σπίτι τους το πρόβλημα, δεν είναι πρόβλημα, που δεν τους νοιάζει μέχρι το πρόβλημα να φτάσει στην πόρτα τους και ακόμα και τότε θα κοιτάξουν πώς να το κουκουλώσουν. Με φοβίζει που το κράτος δεν είναι εκεί όταν πρέπει και δεν κάνει ό, τι μπορεί.
Ξέρεις τι άλλο με φοβίζει; Με φοβίζει που στο δημόσιο λόγο ακόμα δεν λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Και ξέρουν γιατί δεν τα λένε, γιατί ό, τι απόκτα όνομα, απόκτα υπόσταση. Αλλά είναι γυναικοκτονία. Ναι, γυναικοκτονία. Πάμε άλλη μια, είναι γυναικοκτονία. Όταν ένας άντρας σκοτώνει μια γυναίκα λόγω του φύλου της, είναι γυναικοκτονία. Χωρίς ναι μεν, χωρίς αλλά. Με φοβίζει που βρίσκουν ακόμα και σήμερα μια δικαιολογία για τον φονιά «ναι αλλά ήταν καλό παιδί, δεν είχε δώσει δικαιώματα». Με φοβίζει που ακόμα μεγαλώνουν αγόρια και κορίτσια στο «βούρκο» της πατριαρχίας, που κανονικοποιεί τις κακοποιητικές συμπεριφορές των αγοριών, μεγαλώνοντας συναισθηματικά ανάπηρους ανθρώπους και γυναίκες που πιστεύουν είτε ότι αξίζουν αυτή τη συμπεριφορά είτε ότι δεν είναι κάτι το αφύσικο.
Ξέρεις τι άλλο με φοβίζει; Με φοβίζει που μου έμαθαν να ζω με το φόβο επειδή είμαι γυναίκα, που πάμε παρέα ακόμα και στην τουαλέτα όταν είμαστε για ένα καφέ σε ένα μαγαζί, που γυρνάμε το βράδυ και πρέπει να έχουμε παρέα για να είμαστε ασφαλείς και αν δεν έχουμε παρέα πρέπει να μιλάμε στο τηλέφωνο, γιατί μπορεί κάτι να μας συμβεί στο δρόμο. Αυτό το απροσδιόριστο κάτι που δεν είχε το θάρρος να μας πει η μάνα μας, ο πατέρας μας, η κοινωνία, το λόγο που θα μας συμβεί, που δεν είχαν το θάρρος να μας πούνε ότι θα μας συμβεί κάτι κακό επειδή είμαστε γυναίκες και ανά πάσα στιγμή κάποιος μπορεί να μας θεωρήσει κτήμα του, να μας βιάσει, να μας χτυπήσει, να μας σκοτώσει γιατί θεωρεί ότι η ζωή μας έχει λιγότερη αξία επειδή είμαστε γυναίκες.
Ξέρεις τι άλλο ακόμα με φοβίζει; Με φοβίζει που φοβάμαι επειδή είμαι γυναίκα, με φοβίζει να φοβάται η κόρη μου και εγώ γι’ αυτή. Με φοβίζει που υπάρχει ακόμα η Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των Γυναικών και θεωρείται φυσιολογικό να υπάρχει τέτοια μέρα στους ανθρώπους, που δεν μας γεμίζει ντροπή.
Και να σου πω και κάτι ακόμα; Με φοβίζει εκείνος ο μισοτελειωμένος καφές, τα ρούχα που δεν απλώθηκαν και αυτά μέσα στην ντουλάπα που δεν θα ξαναφορεθούν, η εργασία που δεν ολοκληρώθηκε, η βόλτα που δεν έγινε, τα σεντόνια που έμεινα ξέστρωτα, οι αγκαλιές που δεν θα δοθούν και το άρωμα που ακόμα πλανάται μέσα στα σπίτια όσων γυναικών δολοφονήθηκαν από τους θύτες τους γιατί τις «αγαπούσαν μέχρι θανάτου», του δικού τους θανάτου όμως. Με φοβίζει γιατί μέσα σε αυτές τις γυναίκες που η ζωή τους διακόπηκε βίαια και βάναυσα, θα μπορούσε να είμαι εγώ, εσύ, η μαμά σου, η αδερφή σου, η φίλη σου. Με φοβίζει που δολοφονήθηκαν από τους άντρες τους, από τους συντρόφους τους μόνο τον τελευταίο καιρό 13 γυναίκες, 13 αδερφές μας και ακόμα δεν έχουμε βγει στα κάγκελα.
Εγώ, όμως, κουράστηκα να φοβάμαι πια. Εσύ θα συνεχίσεις να ζεις με το φόβο; Σε καμία μας δεν αξίζει να ζει μια ζωή με φόβο. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να ζει μια ζωή μέσα στο φόβο. Γι’ αυτό από σήμερα ας κάνουμε μια συμφωνία, αυτό το απόστημα του φόβου θα σπάσει μια και καλή και μια για πάντα και αυτόν τον κόσμο που δεν μας χωράει ισότιμα, θα τον αλλάξουμε ακόμα και αν πρέπει όλα να χαλάσουν.
Ο κόσμος να χαλάσει, εμείς και οι κόρες μας θα ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει, τη ζωή που δικαιούμαστε! Άντρες και γυναίκες μαζί, παρόντες σε έναν κόσμο χωρίς βραχνάδες που αποστερούν τη ζωή μας. Το χρωστάμε σε εμάς. Το χρωστάμε στα παιδιά μας. Το χρωστάμε σε αυτές που είναι απούσες, στις δολοφονημένες αδελφές μας, να ζήσουμε μια ζωή ελεύθερη!
