Το παιδί «θαύμα» μεγάλωσε και έγινε αυτό που φανταζόμουν. Τίποτα λιγότερο από έναν σύγχρονο συνθέτη που εμπνέεται από την εποχή του και δημιουργεί ήχους καινούριους, ασυνήθιστους, απόμακρους και μοναχικούς μέχρι και σκοτεινούς όπως η «Άβυσσος». Το ομώνυμο έργο του θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το σάουντρακ της γνωστής ταινίας του Τζειμς Κάμερον που φέρει τον ίδιο τίτλο.
Ο νεαρός Βολιώτης συνθέτης Δημήτρης Σκύλλας, έχει περάσει σε μια περίοδο πρώτης ωρίμανσης ως καλλιτέχνης, μετά τις σπουδές του στη Σκωτία και το Λονδίνο και τη συγγραφή των πρώτων έργων του, αναμετράται με τον εαυτό του προσπαθώντας να σταθεί στο ύψος του. Άλλωστε για έναν καλλιτέχνη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων είναι μια πρόκληση και αυτό ο Δημήτρης το έχει καταφέρει με τα έργα του να παρουσιάζονται σε Ευρώπη και Αμερική με επιτυχία. Με αφορμή το σύνθετο έργο του «Περί ύψους» που παρουσιάζεται σήμερα στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στο οποίο συμπράττει με αρκετούς Βολιώτες μίλησε στον Δημήτρη Καρεκλίδη για τη μουσική, την έμπνευση και το Βόλο.
Προηγήθηκαν αρκετές συναυλίες σου το τελευταίο διάστημα
Πρόσφατα έπαιξα στο Ελληνικό Κέντρο στο Λονδίνο ερμηνεύοντας έργα του Γιώργου Κουμεντάκη και του John Cage τα οποία συνομιλούν με τα δικά μου. Έχω μια πάρα πολύ όμορφη επαγγελματική και φιλική σχέση με τον Γ.Κουμεντάκη. Είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται πάντα εκεί για να με συμβουλέψει. Νιώθω πολύ καλά που τα έργα του είναι μέσα, νομίζω ότι τα έργα του Κουμεντάκη ταιριάζουν πολύ με τα έργα του Cage.
Μιλώντας για την πρόσφατη εμπειρία του να παίξει ζωντανά στο Globe περιβαλλόμενος από θεατές λέει χαρακτηριστικά πως «ήταν μια εμπειρία που δεν έχω ξαναζήσει. Νομίζω πολλοί δεν έχουν ξαναπαίξει σε έναν τέτοιο χώρο. Στην αρχή υπήρχαν αμφιβολίες ως προς το ποια είναι η σκηνή, όταν έχεις τριγύρω σου κόσμο, είναι σαν να είσαι περικυκλωμένος είναι σαν να παίζεις μόνος σου. Ενώ ένιωθα εκτεθειμένος και ότι μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή, στην ουσία είσαι πάλι μόνος . Υπήρχαν στιγμές κατά τη διάρκεια της συναυλίας που δεν σκεφτόμουν ότι υπήρχε κόσμος.»
Αναφορικά με το είδος της μουσικής που συνθέτει και πως γίνεται αντιληπτό και δεκτό από τους ακροατές σε Ελλάδα και κυρίως στην περιφέρεια.
Δεν ξέρω αν κανείς είναι μπροστά από την εποχή του. Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε να πούμε είναι ότι ο καθένας είναι στην εποχή του. Που είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Δυστυχώς νομίζω ότι σε όλες τις επαρχιακές πόλεις της Ελλάδος, όπως και στο Βόλο όπου μεγάλωσα, θεωρούμε σύγχρονο και μοντέρνο κάτι που έγινε στον 20ο αιώνα. Δεν είναι σύγχρονος πλέον. Έργα που γράφτηκαν τη δεκαετία του 70’ και του’ 80 είναι μουσειακού χαρακτήρα, όσον αφορά το χρόνο τους. Όπως όλα τα πράγματα έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση. Επειδή έζησα στο Βόλο και πήγα στο Μουσικό Σχολείο. Είναι πολύ ενδιαφέρον εφόσον λέγεται Μουσικό Σχολείο Βόλου και έχει Κλασσική μουσική να επενδύσει παραπάνω στο τι συμβαίνει τώρα στη μουσική. Έχουμε πρόσβαση στο διαδίκτυο πλέον, δεν είναι τόσο δύσκολο. Πρέπει να υπάρξει μια ενημέρωση για να προχωρήσουν. Εάν οι άνθρωποι της κλασσικής περιόδου ο Μπετόβεν, ο Μότσαρτ, σταματούσαν στο Μπαρόκ, δεν θα υπήρχε το καινούριο. Όπως για παράδειγμα αν ο κινηματογράφος σταματούσε στη δεκαετία του 70’, δεν θα υπήρχε ο Λάνθιμος. Απλώς ο ήχος είναι ένα υλικό πιο αφαιρετικό, οπότε βλέπουμε μια καθυστέρηση πάντα, σε σχέση με τη ζωγραφική, το θέατρο. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να παίζει ή να χορεύει, μπορείς να το καταλάβεις περισσότερο και να το δεχτείς καλύτερα, ακόμη και αν δεν ξέρεις. Ενώ τον ήχο δεν μπορείς να τον δεις καν είναι πολύ δύσκολο να τον προσεγγίσεις. Οπότε για μένα θα ήταν πολύ σημαντικό το Μουσικό Σχολείο και οι μουσικές σχολές του Βόλου, να εντάξουν και το σύγχρονο ρεπερτόριο ισότιμα με το παλιό . Γιατί τα παιδιά μαθαίνουν από τους καθηγητές, όχι από μόνα τους ακόμα άποψη.
Ποια είναι τα ερεθίσματα που σε ωθούν να γράψεις μουσική; Οι συνθέσεις σου είναι επηρεασμένες από τα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο;
Στην πρόσφατη συναυλία μου στο V&A έκανα μια εισαγωγή και μίλησα για πράγματα που στον Τύπο δεν είχα πει, τουλάχιστον ξεκάθαρα, γιατί δεν ήθελα να στιγματιστεί η πρεμιέρα και το ίδιο μου το έργο και εγώ ως δημιουργός. Ενώ ξεκίνησε το έργο από κάποια προσωπικά δεδομένα και επιρροές. Επειδή το έργο μου πήρε έξι μήνες να το ολοκληρώσω. Ουσιαστικά και λόγω του τίτλου και επειδή έχει να κάνει με τη σχέση παρελθόντος παρόντος, συνδέθηκε από μόνο του με ένα πολύ μεγάλο ζήτημα που έχουμε στην Ελλάδα. Είναι ένα λεπτεπίλεπτο ζήτημα που μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να το ανακοινώσω. Το είπα στους ανθρώπους που ήρθαν να το δουν. Το έργο έχει να κάνει ουσιαστικά με τη μετακίνηση πληθυσμών, είχε κάποιους ήχους από πού παραπέμπουν σε παρέλαση στρατού. Είχε κάποιες στιγμές που είχαν να κάνουν με το ένδοξο παρελθόν της καλής ζωής που είχες και δεν έχεις πλέον. Και επίσης η «άβυσσος» από μόνη της έχε το σκοτάδι ως στοιχείο λόγω έλλειψης φωτός, το κρύο και το νερό. Με πήγε από μόνο του το έργο.
Θεωρείς ότι είναι απαραίτητη αυτή η επεξήγηση προς τους ακροατές προκειμένου να γίνει κατανοητό το έργο σου;
Κάποιες φορές είτε θες είτε όχι οφείλεις προς τους θεατές αλλά και προς τον εαυτό σου και προς το ίδιο το έργο να εξηγήσεις κάποια πράγματα. Εύχομαι στο μέλλον να μην χρειάζεται να εξηγώ. Να αναγνωρίζουν τη δουλειά μου και να καταλαβαίνουν από τον τίτλο ή μια μικρή περιγραφή. Όσο είμαι εγώ εδώ γιατί αύριο μπορεί να μην είμαι εγώ εδώ και ένα έργο να παίζεται, πρέπει να προσέχω το πώς παρουσιάζονται. Όσο πιο πολύ πληροφορία μπορώ να δώσω, θα τη δώσω.
Οι άνθρωποι του μέλλοντος πιστεύεις ότι θα καταλάβουν κάποια πράγματα για σένα ακούγοντας τα έργα σου;
Νομίζω είμαι πολύ μικρός για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Δεν έχω κάνει μεγάλο έργο ακόμα λόγω χρόνου. Και έτσι θα έπρεπε να είναι. Είναι τώρα που αρχίζω και παρατηρώ τον εαυτό μου δημιουργικά και τι συμβαίνει και ποιες είναι οι ομοιότητες των έργων μεταξύ τους. Για να ενώσουμε κουκίδες είναι πολύ νωρίς. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι είμαι πολύ ειλικρινής με αυτό που κάνω, δεν μπαίνω ούτε σε διαδικασίες σύγκρισης, ούτε σε διαγωνισμό τέχνης. Το θεωρώ το λιγότερο αστείους. Έχω ξεφύγει από τα ακαδημαϊκά πλαίσια, τα οποία σέβομαι ως συνθέτης, αλλά δεν είμαι ακαδημαϊκός συνθέτης. Αυτό σημαίνει ότι δίνω την προσωπικότητά μου όπως είναι. Είμαι τυχερός γιατί κάθε μου έργο συντονίζεται πραγματικά με μια περίοδο της ζωής μου. Δεν είμαι εργοστάσιο παραγωγής για να γράφω. Γράφω μόνο για ότι θέλω, δεν έχω αναγκαστεί να γράψω για χρήματα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Καταλήγοντας να πω ότι οι επιρροές μου είναι πολλές, από την κλασσική μουσική την ποπ και το υπέροχο καλό φαγητό. Το ωραίο μπλε κρέας ενός φιλέτου που σπαρταράει! Από όλα αυτά μπορείς να πάρει πληροφορίες και να γράψεις.
Από τον έρωτα;
Ο έρωτας είναι πάντα παρών, ίσως όχι πάντα με την έννοια που έχει ο κόσμος για έναν καλλιτέχνη που μόλις εμπνέεται τρέχει και γράφει. Νομίζω ότι αυτό λίγο εξιδανικευμένο. Οι εντάσεις, οι αντιθέσεις, η λαγνεία, όλα τα στοιχεία που έχουν να κάνουν με τον έρωτα. Τα έργα μου είναι γεμάτα με σεξουαλική ενέργεια και αυτό θέλω να το πω. Γιατί είναι κάτι υγιές.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Δημήτρη Σκύλλα την Κυριακή στο magnesianews.gr.
