Το Ιερό της Αρτέμιδος στην Βραυρώνα αποτέλεσε το έναυσμα, ώστε η φαντασία της να καλπάσει, να γυρίσει στο παρελθόν, να ανατρέξει στους αρχαίους ελληνικούς μύθους και να δημιουργήσει ένα αρχαιολογικό θρίλερ που μέχρι την τελευταία του σελίδα σε κρατά σε αγωνία. «Ο χορός της Θεάς», είναι το έβδομο βιβλίο της Δήμητρας Ιωάννου, η οποία μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ και στον Ηλία Κουτσερή για την έμπνευσή της που «γεννήθηκε» μέσα στην καραντίνα.
Πως περάσατε στο πλαίσιο αυτό της καραντίνας; Λειτούργησε θετικά, δηλαδή ο όποιος εκλεισμός στο σπίτι κατά κύριο λόγο, βοηθά στη σκέψη, τροφοδοτεί το νου και τη γραφή ή λειτουργεί ενδεχομένως και αντίστροφα;
Στην αρχή, όταν πρωτοξεκίνησε η όλη κατάσταση του εγκλεισμού δυσκολεύτηκα να βρω τα πατήματά μου, γιατί ήταν μία κατάσταση πρωτόγνωρη, δεν την είχε βιώσει ποτέ πριν κανένας από μας, οπότε ήταν κάτι που έπρεπε να το μάθουμε από την αρχή. Συνειδητοποίησα ότι είναι μια κατάσταση, η οποία μπορεί να σε κλειδωνήσει και ψυχολογικά, γι’ αυτό προσπάθησα να κάνω συγκεκριμένα πράγματα δηλαδή προσπάθησα να κρατάω ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα ούτως ώστε να μην γίνεται χαοτική η καθημερινότητά μου κι επειδή είχα περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου σκέφτηκα να τον χρησιμοποιήσω δημιουργικά. Μπήκα σε διαδικασία συγγραφής, μελέτης βιβλιογραφίας και αφιέρωσα τον χρόνο μου εκεί. Φυσικά υπάρχουν κάποιες μέρες και ώρες που σου είναι αδύνατον να καθίσεις μέσα συνέχεια, οπότε εκεί και το σώμα και το πνεύμα θέλουν να βγουν έξω, να ξεμουδιάσουν, να αλλάξουν παραστάσεις κι αυτό είναι ανθρώπινο. Προσπάθησα όμως πολύ συνειδητά να χρησιμοποιήσω την κατάσταση βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Δεν ήταν εύκολο, αλλά ήταν μια πολύ συνειδητή διεργασία.
Αυτό ίσως λειτουργεί και κάπως συμβουλευτικά μιας και γνωρίζω ότι ασχολείστε με τη σωματική ψυχοθεραπεία και τη βιοανάδραση
Ναι, η αλήθεια είναι ότι είναι κάτι που συζητάμε με τους φίλους και τους ανθρώπους που έρχονται και με βρίσκουν στο γραφείο. Θεωρώ το να υπάρχει ένα πρόγραμμα ούτως ώστε να μην χανόμαστε μέσα σ’ αυτό τον χρόνο, γιατί πλέον αρκετοί από μας έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας είναι κάτι που μας κρατάει σε εγρήγορση κι οπωσδήποτε να γεμίσει κανείς δημιουργικά τον χρόνο του είναι το πιο σωστό που μπορεί να κάνει για να μην νιώθει ότι η ζωή φεύγει. Οπότε είναι καλό να κάνουμε πράγματα, τα οποία θα αποδείξουν ότι δεν έφυγε η ζωή, κάτι έγινε μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα που πέρασε.
Τι θέλατε να δώσετε με τον «χορό της Θεάς», το βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες, μέσα στην καραντίνα; Και ολοκληρώνοντάς το, τι ήταν αυτό που σας έδωσε;
«Ο χορός της Θεάς» είναι από εκείνα τα βιβλία που γεννήθηκαν μέσα στην πανδημία και τώρα τελευταία έχουν αρχίσει και βλέπουν τα βιβλιοπωλεία ανοιχτά. Για μένα ήταν πηγή μεγάλης χαράς, γιατί ο κόσμος το αγκάλιασε, το διάβασε, μου έστειλε πολλά μηνύματα και μέσα από την καρδιά μου έστω κι ένα μήνυμα να έρθει και να μου πει ότι το βιβλίο μου βοήθησε κάποιον, τον ταξίδεψε μέσα στην πανδημία, ότι ένιωσε πολύ πιο όμορφα, για μένα αυτό είναι επιτυχία, είναι νίκη και είναι πολύ όμορφο να βοηθάει έστω και με αυτό τον τρόπο ο συγγραφέας τους αγαπημένους του αναγνώστες. Το αρχαιολογικό θρίλερ ήταν για μένα κάτι πιο καινούργιο, ήταν ένα στοίχημα, που τελικά κερδήθηκε. Όλο αυτό ξεκίνησε με μια εκδρομή στη Βραυρώνα, στο ιερό της Αρτέμιδος. Μέχρι τότε δεν σκόπευα να γράψω κάποιο βιβλίο, δεν το είχα στο μυαλό μου. Ο χώρος εκεί όμως είναι ιδιαίτερα ενεργειακός και γενικότερα οι αρχαίοι Έλληνες επέλεγαν πολύ σοφά τους χώρους που έχτιζαν τα Ιερά τους, ούτως ώστε να είναι χώροι άριστοι σε ενέργεια πολύ όμορφης ατμόσφαιρας. Εκεί λοιπόν που καθόμουν μόνη μου και ηρεμούσα και κοίταζα την ομορφιά του τοπίου εκεί ήρθαν και μου «συστήθηκαν» ο Καθηγητής Έξαρχος, ο οποίος είναι ο βασικός ήρωας και δολοφονείται στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου και κάποιοι άλλοι πρωταγωνιστές του βιβλίου κι έφυγα από την Βραυρώνα έχοντας μια ιστορία στο μυαλό μου. Με ρωτάνε κάποιες φορές για την έμπνευση και πως έρχεται. Είναι λίγο μαγικός ο τρόπος που συμβαίνει, έρχεται και σε βρίσκει, δεν την κυνηγάς. Έτσι ξεκίνησε και το δούλεψα αυτό το βιβλίο με πολλή αγάπη, γιατί ειλικρινά αγαπάω πάρα πολύ την Ελλάδα, αγαπώ τον τόπο που έχω γεννηθεί και γενικά σε όλα μου τα βιβλία προσπαθώ να τα στήνω σε ένα ξεχωριστό ελληνικό τόπο , να τον μελετώ και να τον δίνω στους αναγνώστες να τον γνωρίσουν, όπως και τα ήθη και έθιμα, το γλωσσικό ιδίωμα κάθε περιοχής. Αυτή η προσπάθεια είναι πολύ συνειδητή. Άρχισα να μελετώ αρχαία ιστορία και μυθολογία, συγκέντρωσα έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών , ξετρελάθηκα με την απίστευτη και υπέροχη μυθολογία μας και από όλα αυτά έβαλα στο βιβλίο τόσο υλικό, ούτως ώστε να είναι μεν ενδιαφέρον και να ιντριγκάρει τον αναγνώστη, αλλά χωρίς να τον «μπουκώνει» με μια υπερπληθώρα πληροφοριών.
Κρατάτε την αγωνία του αναγνώστη πάντως όπως αναφέρουν ήδη αναγνώστες, μέχρι την τελευταία σελίδα
Είναι ένα βιβλίο που το χαρακτηρίζω κινηματογραφικό. Οι φίλοι που μου στέλνουν μηνύματα και κάποιες κριτικές έχουν χρησιμοποιήσει αυτό τον συγκεκριμένο όρο. Είναι ένα βιβλίο που κινείται σε πολύ γρήγορους ρυθμούς , οι πρωταγωνιστές κινούνται δίνοντας μία μάχη με τον χρόνο, αλλά και με άλλα σκοτεινά στοιχεία που είναι το κατόπι τους, μιλάμε για αρχαιοκάπηλους, για φανατικούς συλλέκτες και για τη μυστική οργάνωση των 55 που κανείς πραγματικά δεν ξέρει ποιες είναι οι προθέσεις της ή ποια μέλη την αποτελούν και η οποία τους ακολουθεί συνέχεια και έχει μάτια σε κάθε γωνία. Κι όλο αυτό είναι καταιγιστικό και γι’ αυτό έχει εξισορροπηθεί με δύο ιστορίες αγάπης μεταξύ της βασικής τετράδας των πρωταγωνιστών , που έρχεται λίγο το συναίσθημα να ανακουφίσει, να ξεκουράσει και να δώσει μία πιο ανθρώπινη νότα στους πρωταγωνιστές που … τρέχουν συνέχεια.
Έχετε συγκεντρώσει κι άλλο υλικό για επόμενα βιβλία;
«Ο χορός της Θεάς» είναι το έβδομο βιβλίο μου, όλα μου τα βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Ψυχογιός» και τώρα έχω χρησιμοποιήσει τον χρόνο αυτό και βρίσκομαι σε διαδικασία συγγραφής. Είναι η δική μου ψυχοθεραπεία, είναι αυτό που θέλω να κάνω, το πάθος μου, η αγάπη μου η συγγραφή.
