«Κάποια εποχή στο Νοσοκομείο. Νέος γιατρός. Τα ευκόλως εννοούμενα, η τελευταία τρύπα της φλογέρας. Ο κόσμος το έβλεπε αλλιώς. “Είναι ο Γιώργος στο Νοσοκομείο”. Έχουμε “μέσον”, εν ολίγοις. Θυμάμαι μια φορά δυο κορίτσια γύρω στα 25. Θέλανε “από μια μαντού” και τα χαν στείλει σε μένα. “Θα σας τα κάνει ο παιδίατρος και πείτε του να ελέγξει και τα βιβλιάρια με τα εμβόλια”. “Τι τα θέλετε αυτά βρε κορίτσια;” Μου είπαν ότι εργάζονται στην βιομηχανία των τροφίμων και περιοδικά έπρεπε να ελέγχονται και εάν χρειάζεται να κάνουν και κάποια εμβόλια. “Έχουμε ευθύνη, γιατρέ, γιατί έχουμε να κάνουμε με το φαί του κόσμου”. Άλλες φορές ερχόταν κάποιος ναυτικός πριν το μπάρκο. Ρωτούσε για το εμβόλιο της ελονοσίας, άντε και του “κίτρινου πυρετού”. Στον στρατό, τα ίδια. Rewind στο 424. Έχουμε ευθύνη γιατρέ. Να εμβολιάσεις τους νεοσύλλεκτους. Μηνιγγίτιδα, ηπατίτιδα, τέτανο. Κλειστή μονάδα ο στρατώνας. Μην έχουμε καμιά επιδημία. Και τα στελέχη να περάσουν την “ετησία”. Γιατί έχουμε ευθύνη.
Μέσα από όλα αυτά, η ζωή μου δίδαξε ότι υπάρχουν διάφοροι άνθρωποι σε εντελώς συγκεκριμένα πόστα που εκτός από δικαιώματα, έχουνε και πολύ συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Απέναντι στον εαυτό τους, αλλά κυρίως απέναντι στον κόσμο που “υπηρετούν”. Τέτοιοι, περισσότερο ίσως από όλους, είναι και οι γιατροί. Έχω εκφραστεί ανοικτά ενάντια στην υποχρεωτικότητα του εμβολίου.
Στους γιατρούς, όμως ; Μπορεί η ανοσία τους, να είναι “θέμα γούστου” ; Εάν εγώ δουλεύω στην μαιευτική και κολλήσω όλες τις εγκυούλες κορωνοιό, αυτό το δέχεστε ; Εάν εγώ στο ιατρείο μου, σταθώ αφορμή να κολλήσει το παιδί σου ; Αυτό ; Το δέχεσαι ; Μπορεί ο διοικητής στον πόλεμο να είναι αντιρρησίας συνείδησης ; Να σου πει ότι “δεν βαστάω όπλο, αδερφέ, είμαι ενάντια”. Και να έλεγε και στο παιδί σου στην πρώτη γραμμή : ‘’δεν χρειάζεται όπλο βρε κουτέ, να…δες εμένα.” Και τα σκάγια να πέφτουν από παντού, σαν χιονονιφάδες στην Εκάλη. Πάρτε τον ρε παιδιά, και φέρτε μου έναν κανονικό, θα έλεγες. Αυτός δεν μπορεί να σώσει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Τέτοιοι είναι και οι γιατροί που το “έχουνε ψάξει” και δεν εμβολιάζονται. Και που συμβουλεύουν τον πατέρα σου που έχει σάκχαρο και καρδιά “μακριά από το εμβόλιο”.
Την επόμενη φορά, όμως, πες στον πατέρα σου να τους το ζητήσει και γραπτώς. Και εκεί θα δεις ότι είχε δίκιο τόσα χρόνια ο Νίκος ο Παπάζογλου και ότι “οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο”. Τελειώνω με μια εικόνα από το χωριό. Εκείνα τα χρόνια στον κάμπο, υπήρχε ένας μόνο γιατρός. Όσοι μπορούσαν, πήγαιναν στον “καλό τον γιατρό”, οι υπόλοιποι βολευόντουσαν με τον κομπογιαννίτη. Κάθε χωριό είχε κι από έναν. Εργαλεία και γνώσεις δεν είχε, αλλά ήταν πρόσχαρος, πετούσε από καμιά κοτσάνα πρακτική, και η αμοιβή του ήταν συνήθως μια λεμονάδα στο καφενείο. Ο κομπογιαννίτης διασώζεται ακόμα στις μέρες μας. Μα δεν λέγεται έτσι πια. Λέγεται “ψαγμένος”, έγινε trend και θέλγει. Δεν περιορίζεται πια στην λεμονάδα. Κάθε άλλο. Απευθύνεται βέβαια, ακόμη, στο ίδιο “κοινό”. Σταθερά.
Σε αυτούς που λένε : “τι τον θέλουμε τον καλό τον γιατρό, μια χαρά είναι κι αυτός και μας λέει και αυτά που μας αρέσουν”. Στο τέλος της ημέρας, έχεις πάντα μια επιλογή. Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Μην γελιέσαι όμως. Εάν πάθεις κάτι, το βάρος θα το σηκώσει «ο καλός ο γιατρός». Ο φίλος σου ο κομπογιαννίτης θα είναι long gone (από το χωριό κι αυτό). Καλή λευτεριά. Από όλους και όλα» επισημαίνει ο συμπολίτης παιδίατρος, κ. Γιώργος Χαρίτος.
