Ο Δημήτρης Κουρέτας … το ’σκασε. Ακύρωσε ραντεβού, χάθηκε από γραφεία, συνεργάτες, τηλέφωνα. «Πού πάτε κύριε περιφερειάρχη;» τον ρωτούσαν. Κι εκείνος απλώς πήγε σπίτι, πήρε το ποδήλατο και εξαφανίστηκε στον κάμπο. Κάπου κοντά στον Παλαμά, όπως γράφει ο ίδιος, με τη Μοσχολιού στ’ αυτιά και την ανάμνηση της μάνας του, που πριν δύο χρόνια έφυγε από την ζωή, να βαραίνει περισσότερο κι από τις υποχρεώσεις της μέρας. Μοναχικό μνημόσυνο, πάνω σε δύο ρόδες, με τα δάκρυα να τρέχουν. «Έχω κι εγώ το δικαίωμα να κλαίω μόνος μου τη μάνα μου, ε;» έλεγε σε ανάρτησή του. Ναι, το έχει. Κι ίσως είναι υγιές, πού και πού, να «εξαφανίζεται» λίγο ο Περιφερειάρχης, για να θυμίζει σε όλους ότι κάτω από τον τίτλο υπάρχει ένας άνθρωπος που πενθεί, συγκινείται, λυγίζει. Οι πολιτικοί δεν είναι μόνο για τυπικά μνημόσυνα με στεφάνια, έχουν κι αυτοί τις δικές τους σιωπηλές διαδρομές.
