«Ένα βασικό σύνθημα σχετικά πρόσφατης προεκλογικής καμπάνιας του Γιώργου Παπανδρέου του νεώτερου ήταν το «η αλλάζουμε η βουλιάζουμε». Τελικά βουλιάξαμε καθ ότι ήταν πιο εύκολο αφού το να «αλλάξουμε» ήθελε άλλα προσόντα, άλλο θάρρος και άλλους καταλύτες. Όσο ο καιρός περνάει και οδεύουμε προς τις «μέρες μαγιού» τόσο περισσότερο χλωμή φαίνεται η πιθανότητα να «αρμέξουμε το φως της οικουμένης» όπως ίσως θα ήθελε και ο Ρίτσος. Όσο οι άχρωμες και άοσμες μεγαλοστομίες διαδέχονται η μία την άλλη ,όσο ο ξύλινος λόγος των «ανατροπέων» της δημοτικής εξουσίας γίνεται στοιχείο ταυτοτικό και ανιαρά ρουτινιάρικο , σαν χιλιομασημένη άνοστη τροφή , τόσο πιο οικείο και αναπόφευκτο κάνουν το μοιραίο στο συλλογικό υποσυνείδητο. Προς την ίδια κατεύθυνση σπρώχνουν με τα χίλια δηλώσεις ανθρώπων που παρά την ακαδημαϊκή τους , τουλάχιστον μόρφωση, δεν έχουν καμιά αναστολή να στοιχηθούν πίσω από μία σκοτεινή και αλλοπρόσαλλη φυσιογνωμία, που άλλοτε σαν μαινόμενος Ζορρό και άλλοτε σαν πονεμένη Βούρτση, ισοπεδώνει κάθε έννοια πολιτικής και ανθρώπινης αξιοπρέπειας εν ονόματι του πρόσκαιρου η μακροπρόθεσμου συμφέροντός της. Χωρίς ντροπή, χωρίς αναστολή αρκεί να κερδίσει τα 5-10 δευτερόλεπτα εντυπώσεων σε ένα τηλεοπτικά χειραγωγούμενο υποσυνείδητο. Χωρίς να διστάσει ρίχνει στον «σκουπιδοφάγο» της δημοσιότητας και των δικαστηρίων όποιον στέκεται εμπόδιο η όποιον απλώς σκέφτεται να το κάνει. Μετά τις τελευταίες «ειδήσεις» από το τοπικό μας δημοτικό σκηνικό αναρωτιέμαι πόσο ρηχή μπορεί κανείς τελικά να «παραγγείλει» τη συνείδησή του στο Δημιουργό του. Πόσο έκπτωση μπορεί να κάνει στην ατομική του αξιοπρέπεια» σημειώνει ο συμπολίτης γιατρός, κ. Απόστολος Παντσάς.
