Πρόκειται για κτηνοτροφική μονάδα διαφορετική από τις άλλες στο Αργυροπούλι Τυρνάβου, μια πρότυπη κτηνοτροφική εκμετάλλευση.
Σε αποστολή του το ypaittros.gr και η Τάνια Γεωργιοπούλου, αναφέρει: Τα πολύ καλά λόγια για τη μονάδα εκτροφής αγελάδων γαλακτοπαραγωγής του Δημήτριου Καζάνα με οδήγησαν να βρεθώ στη μονάδα του στο Αργυροπούλι Τυρνάβου στον Νομό Λάρισας. Αποζημιώθηκα και με το παραπάνω. Με υποδέχτηκαν ο ίδιος και οι τέσσερις γιοι του, οι οποίοι επίσης εργάζονται στη μονάδα, καθώς, όπως ο ίδιος μου ξεκαθαρίζει, «εργάτης δεν έχει μπει τόσα χρόνια», αφού δεν την έφτιαξαν για να κάθονται στο καφενείο. «Πρέπει να ξέρεις τα ζώα και να ξέρεις πώς λειτουργεί για να πάνε όλα καλά. Δεν δίνεις απλώς το φαγητό σε κάποιον για να πάει να ταΐσει», τονίζει.
Το όνειρο της επιστροφής στην πατρίδα
Η συζήτηση μαζί του ήταν άκρως διαφωτιστική και ενδιαφέρουσα. Στα 15 του έφυγε από το χωριό, προκειμένου να πάει στον Καναδά για σεζόν. «Υπήρχε αυτή η τάση στο χωριό, πολλοί έφευγαν άνοιξη μετά το Πάσχα και πήγαιναν στον Καναδά να μαζέψουν σκουλήκια για ψάρεμα. Γύριζαν το φθινόπωρο. Στις 22 Μαΐου 1972, μπήκα στο αεροπλάνο για Βρυξέλλες και από εκεί βρέθηκα στο Τορόντο, όπου είχα πρώτα ξαδέλφια. Πήγα και έμεινα. Το όνειρό μου ήταν να βγάλω 100.000 δρχ. και να έρθω να αγοράσω δέκα αγελάδες. Και τη γυναίκα μου, που τη βρήκα εκεί στον Καναδά, όταν παντρευτήκαμε, την έβαλα και υπέγραψε ότι μια μέρα θα γυρίσουμε στην Ελλάδα και εγώ θα κάνω γελάδια». Το είπε και το έκανε. Αρκετά χρόνια μετά, επέστρεψε στη Λάρισα με την οικογένειά του, τη γυναίκα του και τους τρεις γιους του. «Ο τελευταίος γιος γεννήθηκε στην Ελλάδα. Νομίζαμε ότι, αν αλλάζαμε αέρα, θα κάναμε κόρη, αλλά… μπα», λέει γελώντας.
Είμαστε καθισμένοι σε ένα στρογγυλό ξύλινο τραπέζι έξω από το σπίτι του, το οποίο βρίσκεται στα 200 μέτρα από τη μονάδα. Τα πρώτα χρόνια εκείνος και η γυναίκα του, που στον Καναδά ήταν καθηγήτρια Αγγλικών, περιποιούνταν όλα τα ζώα. Η μονάδα που έφτιαξε είναι πρότυπη και τα γελάδια κοιμούνται σε ειδικά στρώματα. «Όταν πρωτοήρθα και έβαλα στρώματα για να κοιμούνται οι αγελάδες, ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου νόμισε ότι τρελάθηκα. Μου είπε “άντε παιδί μου, πέρασες ωκεανό”» διηγείται, γελώντας ο κτηνοτρόφος.
Γιατί το έκανε όμως αυτό; Όπως εξηγεί ο κ. Καζάνας, «τη στιγμή που τα ζώα τα έχω εγκλωβίσει σε έναν περιορισμένο χώρο, πρέπει να τους δώσω τις ανέσεις που θα είχαν αν ήταν ελεύθερα στη φύση. Η αγελάδα ψάχνει πάντα να βρει το μαλακό μέρος για να πάει να κοιμηθεί. Και στα δάπεδα δεν πατάνε σε τσιμέντο, έχουμε βάλει τάπητες καουτσούκ, ώστε να αισθάνεται το πόδι της ότι πατάει έξω στο χώμα».
Αγκιστρωμένος στο γράμμα του νόμου
Ο ίδιος διευκρινίζει ότι όλα αυτά δεν είναι δικές του ιδέες και απόψεις, αλλά αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών και σχετίζονται άμεσα τόσο με την υγεία των ζώων όσο και με την ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος. Όμως, το ελληνικό Δημόσιο δεν του έδινε άδεια για να κάνει όσα ήθελε, αλλά και όσα είχε δει στον εξωτερικό να εφαρμόζονται με επιτυχία.
«Εμένα που με βλέπεις, έχω ταξιδέψει παντού, μέχρι Νέα Ζηλανδία έχω φτάσει», διευκρινίζει και μου δείχνει ένα σχεδόν εγκαταλειμμένο περίκλειστο οίκημα λίγο παραπέρα. «Το βλέπεις αυτό εκεί το κλουβί, με τα κεραμίδια; Αναγκάστηκα και έκανα αυτό για να πάρω έγκριση και μετά έκανα τα υπόλοιπα, ό,τι βλέπει το μάτι σου, εδώ πέρα», μου λέει δείχνοντας τη μονάδα. «Ακόμα και σήμερα σκοντάφτω στο γράμμα του νόμου», συμπληρώνει σαν να μονολογεί. Για παράδειγμα, «η άδεια λειτουργίας της μονάδας είναι στον ιδιοκτήτη. Αν, δηλαδή, πάθω κάτι εγώ, την παίρνω μαζί μου στον Άγιο Πέτρο και θα πρέπει να αρχίσουν όλα από την αρχή. Δεν βγήκε η άδεια λειτουργίας για τη μονάδα; Βγήκε για το άτομο μου;», αναρωτιέται.
«Στον Καναδά όλα γίνονται αλλιώς: Δηλώνεις μέσα σε ένα site του υπουργείου στο κράτος ότι θα κάνεις μονάδα με δυναμικότητα, για παράδειγμα, 300 αγελάδες αρμεγόμενες. Διαλέγεις ποιο μοντέλο παραγωγής θέλεις από 3-4 που υπάρχουν και το κάνεις. Κάποια στιγμή, δεν ξέρεις πότε, έρχεται κάποιος να σε ελέγξει και αν βρει ότι έχεις κάνει κάτι διαφορετικό ή λάθος σε σχέση με αυτά που δήλωσες, σε κλείνει και δεν ξανανοίγει η μονάδα. Εδώ, στην Ελλάδα, φέρνουμε εκατοντάδες χαρτιά, μόνο ο δεσπότης δεν υπογράφει για να φτιάξεις μια μονάδα γαλακτοπαραγωγής, παίρνουμε την άδεια και μετά μην τους είδατε».
«Πολλοί προτιμούν το ψιλοβόλεμα, αλλά… έχει κοντά ποδάρια»
Από το 2002 έως το 2008 η μονάδα του είχε πιστοποιηθεί από τις ΗΠΑ και έδινε την παραγωγή στη ΦΑΓΕ για να φτιαχτεί γιαούρτι. «Κάθε τρεις μήνες, ερχόταν κλιμάκιο ελεγκτών από τη Νέα Υόρκη και δεν ήταν κανένας δημόσιος υπάλληλος, ξέρεις τι ήταν; Συνταξιούχοι κτηνοτρόφοι», διηγείται. «Μια φορά, αφού ολοκλήρωσαν τον έλεγχο, κάθισαν να πιούν λίγο νερό και ρώτησαν τη γυναίκα μου: ‘‘Όταν θέλεις γάλα για το σπίτι, ποια αγελάδα αρμέγεις;’’ Εκείνη, ευτυχώς, απάντησε ‘‘όποια να ’ναι’’. Ήταν κόλπο για να δουν αν προσέχουμε σωστά και το ίδιο όλα τα ζώα».
Ο Δημήτρης Καζάνας είναι υπερήφανος για την πρότυπη μονάδα που έχει και ας μην κερδίζει περισσότερο οικονομικά. Σήμερα, δίνει το γάλα του στη βιομηχανία Όλυμπος και, σε γενικές γραμμές, δηλώνει ευχαριστημένος. «Στην Ελλάδα, δεν πληρώνεται διαφορετικά η καλύτερη σύνθεση και ποιότητα, άντε να πάρεις ένα λεπτό παραπάνω. Ζητάνε 3,70 λιπαρά, 3,2 πρωτεΐνη. Εγώ στο γάλα μου είχα τον τελευταίο μήνα 4,78 λιπαρά και 3,87 πρωτεΐνη. Η βιομηχανία τραβάει τα λιπαρά από το γάλα για να τα πάει στο 3,70, άρα βγάζει επιπλέον χρήματα από μένα, αλλά εγώ δεν επωφελούμαι. Υπογράφεις συμβόλαιο, αλλά δίνεις το γάλα με τιμή ανοιχτή».
«Δύσκολη η συνεργασία στην Ελλάδα»
Ο ίδιος συνεχίζει, λέγοντας ότι «η λύση θα ήταν, βέβαια, ο συνεταιρισμός πολλών παραγωγών, ώστε να έχουν μεγαλύτερη ποσότητα και να μπορούν να διαπραγματευτούν με τη βιομηχανία. Όμως, είναι δύσκολη η συνεργασία στην Ελλάδα. Αυτό πήγαμε να κάνουμε με τον ΘΕΣγάλα. Τριάντα παραγωγοί μαζεύαμε 150 τόνους γάλα την ημέρα και έτσι μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε με καλύτερους όρους. Όμως, μετά μας έδωσαν προκαταβολή και οι άλλοι συμφώνησαν, οπότε ήμασταν πλέον δεσμευμένοι. Έφυγα, λοιπόν, και, ευτυχώς, γιατί τώρα όλοι χρωστάνε».
«Πολλοί, και όχι μόνο στον κλάδο μας, προτιμούν το ψιλοβόλεμα. Όμως, το ψιλοβόλεμα έχει κοντά ποδάρια. Πρέπει να πατήσεις λάσπη και κοπριά για να πεις ότι είσαι παραγωγός, αλλιώς είσαι διαχειριστής και αυτό είναι άλλη δουλειά», καταλήγει.
Πηγή: ypaithros.gr
