Με μια απόφαση σταθμό για τον δημοσιογραφικό κόσμο το Πολυμελές Πρωτοδικείο Λάρισας απέρριψε την αγωγή του διευθύνοντος συμβούλου της εφημερίδας «Ελευθερία» Λάρισας κατά του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας, με την οποία ζητούσε 30.000 ευρώ από κάθε μέλος του Δ.Σ. ως χρηματική ικανοποίηση, λόγω της ηθικής βλάβης, την οποία υπέστη, εξαιτίας της παράνομης και υπαίτιας προσβολής της προσωπικότητάς του.
H αγωγή αφορούσε συνδικαλιστική ανακοίνωση του 2016 και στρεφόταν κατά όλου του τότε επταμελούς διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας και ειδικότερα κατά των Δημήτρη Χορταργιά, Γιώργου Πέτρου, Γιώργου Μπανάτσα, Δημήτρη Βάλλα, Γιάννη Γιαννακόπουλου, Φώτη Καραγιάννη και Φρόσως Παύλου, εκ των οποίων οι δύο (Γ. Πέτρου και Δ. Βάλλας) ήταν και εργαζόμενοι εκείνη την περίοδο της εφημερίδας «Ελευθερία».
Η αγωγή εστίαζε σε ανακοίνωση που εξέδωσε την 1η Φεβρουαρίου 2016 η Ένωση Συντακτών Θεσσαλίας Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας, η οποία δημοσιεύθηκε στον τοπικό τύπο (και στη larissanet), με «ψευδή γεγονότα» όπως ισχυρίστηκε ο ενάγων με αποτέλεσμα «να προσβάλουν με αυτό τον τρόπο παράνομα και υπαίτια το δικαίωμα στην προσωπικότητά του, πλήττοντας την τιμή και την υπόληψή του ως αντιπροέδρου και διευθύνοντα συμβούλου της καθημερινής εφημερίδας «Ελευθερία», η οποία εκδίδεται στην πόλη της Λάρισας».
Η Ένωση Συντακτών Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας εκείνη την περίοδο αντιδρούσε στην υπογραφή ατομικών συμβάσεων των δημοσιογράφων στην εφημερίδα «Ελευθερία», αλλά και στις μειώσεις μισθών, διαθεσιμότητες και απολύσεις εργαζομένων στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Ελευθερία.
Επίσης στην απόφαση καταγράφονται οι επιστολές της Ένωσης Συντακτών στην εκδότρια της Ελευθερίας κα Δανάης Δημητρακοπούλου για τις βλαπτικές μεταβολές των όρων εργασίας των δημοσιογράφων – μελών της ΕΣΗΕΘΣτΕΕ.
Το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων υπενθύμιζε πως «θα ήταν ανώφελο και ιεροσυλία να συγκρίνουμε το πώς ο αείμνηστος Παναγιώτης Δημητρακόπουλος και η κ. Δανάη Δημητρακοπούλου θα χειριζόταν οποιαδήποτε δύσκολη στιγμή στην εφημερίδα «Ελευθερία», όπου κυριαρχούσε οικογενειακό πνεύμα» και τόνιζε πως «συμπαραστέκεται σε όλους τους εργαζόμενους της εφημερίδας «Ελευθερία» που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα και στηρίζει την ομόθυμη απόφαση των τριών συναδέλφων να προσφύγουν νομικά για πρώτη φορά στα χρονικά της εφημερίδας. Ζητεί από τη διεύθυνση της Ελευθερίας, την ανάκληση των διαθεσιμοτήτων, να μην γίνει καμία απόλυση και καμία μείωση μισθών».
Στην απόφαση τονίζεται πως «στην επίδικη ανακοίνωση δεν γίνεται οποιαδήποτε αναφορά στην προσωπική του ζωή ή στην επιστημονική του πορεία, πολύ δε περισσότερο ότι με την επίμαχη ανακοίνωση δεν προσδίδονται στον ενάγοντα στοιχεία επαγγελματικής ανεπάρκειας και ήσσονος ικανότητας στην εκτέλεση των καθηκόντων που του ανατέθηκαν, αλλά γίνεται μια κριτική στις πολιτικές που έχει επιλέξει για να αντιμετωπίσει τα οικονομικά προβλήματα που ισχυρίζεται ότι αντιμετωπίζει η εφημερίδα «Ελευθερία». Η κριτική δηλαδή στην ανακοίνωση εντοπίζεται αποκλειστικά και μόνο στις επιλογές του ενάγοντα να εφαρμόσει εργασιακές περικοπές σε συγκεκριμένους εργαζόμενους, έχοντας την άποψη οι συντάκτες της ανακοίνωσης ότι μπορούσε να επιλέξει άλλους τρόπους αντιμετώπισης των όποιων οικονομικών προβλημάτων αντιμετώπιζε η εν λόγω εφημερίδα. Πρέπει να σημειωθεί ότι το περιεχόμενο της επίδικης ανακοίνωσης αποτελεί άποψη (αξιολογική κρίση) του συνδικαλιστικού σωματείου, που διαλαμβάνει απλώς και μόνο κρίσεις, ως προς τη συνολική κοσμοθεωρητική και οντολογική αντίληψη και θεώρηση των συντακτών του, με έντονο χρώμα, προκειμένου δηλαδή να αποδοθεί στην ανακοίνωση ορισμένη ιδεολογία, που αρμόζει κατά την κρίση των συντακτών στις απόψεις που προβάλλει το εν λόγω σωματείο και να αναδειχθεί η σφοδρή και έντονη αντίθεση στις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στην εφημερίδα «Ελευθερία» κατά το χρονικό διάστημα που ο ενάγων ασκεί την εποπτεία της λειτουργίας της.
Με βάση τα ως άνω, οι εναγόμενοι – συντάκτες της επίδικης ανακοίνωσης, έχοντας επωμισθεί την ευθύνη της επιλογής του περιεχομένου της συγκεκριμένης ανακοίνωσης, μετά από επισταμένη και λεπτομερή διαβούλευση, σκόπευαν στην ανάδειξη του γεγονότος της ανάμιξης του ενάγοντος στις προαναφερόμενες εργασιακές συνθήκες και της άρδην μεταβολής του.
Μη υπάρχοντος, λοιπόν, ισχυρισμού ή κρίσης και χαρακτηρισμού που να σχετίζεται με τέτοιο γεγονός (ψευδές) και πολύ περισσότερο μη έχοντας οι συντάκτες της ανακοίνωσης την παραμικρή αμφιβολία για την ακρίβεια των στοιχείων αυτών και κατά μείζονα λόγο γνώση της αναληθείας τους, ώστε να τίθεται ζήτημα ύπαρξης πρόθεσης μέσω της ανακοίνωσής τους να βλάψουν την τιμή και την υπόληψη του ενάγοντος και να προσβάλλουν παράνομα την προσωπικότητά του δεν στοιχειοθετείται εξ υποκειμένου και αντικειμένου η άδικη πράξη της συκοφαντικής δυσφήμησης (άρθρο 363 ΠΚ). Περαιτέρω, από το ίδιο ως άνω αποδεικτικό υλικό, σε συνδυασμό και με τον τρόπο διατύπωσης της επίδικης ανακοίνωσης δεν προκύπτει ούτε σκοπός δυσφήμησης του ενάγοντος, αφού με την επίμαχη ανακοίνωση που εξέδωσαν οι εναγόμενοι επιδιώχθηκε αδιαμφισβήτητα η προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων των μελών του σωματείου τους. Προς τούτο επέλεξαν κατ΄ απόλυτη κρίση το περιεχόμενο που δεοντολογικώς έπρεπε να έχει η επίδικη ανακοίνωση και τον τρόπο παρουσίασής του για γεγονός που ενδιαφέρει, εκτός από τα μέλη τους και το κοινωνικό σύνολο, αναφορικά με τις εργασιακές συνθήκες στην μεγαλύτερη επαρχιακή εφημερίδα.
Επίσης αναφέρονται και οι ανακοινώσεις της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών και του Εργατικού Κέντρου Λάρισας για τις αντιεργατικές πρακτικές της διεύθυνσης της εφημερίδας.
Στην απόφαση επισημαίνεται ότι «η έκδοση της επίδικης ανακοίνωσης ήταν η μοναδική και ήπια μορφή αντίδρασης της «ΕΣΗΕΘΣτΕΕ» στις αποφάσεις του ενάγοντος που άπτονταν του χρόνου εργασίας και της αμοιβής των εργαζομένων στην εφημερίδα «Ελευθερία», ενώ είναι προφανές ότι θα μπορούσε να συμβεί σε πιο έντονες μορφές διαμαρτυρίας π.χ. απεργιακές κινητοποιήσεις, ενώ σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» δεν προσέφυγαν στα αρμόδια δικαστήρια για να προσβάλλουν τις επίδικες αποφάσεις του ενάγοντος, δεν ποιεί τις αποφάσεις του αυτές υπεράνω κριτικής, δεδομένου ότι δεν αποδείχθηκε ότι ο ενάγων, εκτός από την προσπάθεια μείωσης του μισθολογικού κόστους της εφημερίδας «Ελευθερία», προέβη και σε άλλα μέτρα μείωσης και εξορθολογισμού των λειτουργικών δαπανών της. Κατ΄ ακολουθίαν των ανωτέρω, πρέπει να απορριφθεί η κρινόμενη αγωγή ως ουσιαστικά αβάσιμη».
Τέλος, καταδικάστηκε ο ενάγοντας να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα των εναγομένων.
Πηγή: Larissanet.gr
