Όπως έγινε γνωστό η δικαστική απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά για την χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών στο Νίκο Ρωμανό είναι απορριπτική. Μόνη “παραχώρηση” ; Όπως ακούστηκε δια στόματος του κ. Αθανασίου η εξ αποστάσεως φοίτηση μετά μάλιστα ειδική νομοθετική ρύθμιση!!
Για άλλη μια φορά η Δημοκρατία στη χώρα μας “θριαμβεύει”. Το ίδιο και η δικαστική Δικαιοσύνη. Μιλάμε για την ίδια δικαστική Δικαιοσύνη που έχει αφήσει εκτός φυλακής πολλούς πολιτικούς που αποδεδειγμένα λειτούργησαν ως άλλοι Λαιστρυγόνες στη χώρα μας . Μιλάμε για την ίδια δικαστική Δικαιοσύνη που πριν από λίγα χρόνια άφησε ελεύθερο λόγω καλής διαγωγής τον Γιάννη Καλαμπόκα – ηγετικό στέλεχος της ΟΝΝΕΔ- ο οποίος είχε καταδικαστεί σε ισόβια για την δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα και αργότερα διορίστηκε ως διευθυντικό στέλεχος μεγάλης τράπεζας κάπου στην επαρχία. Μιλάμε για το ίδιο κράτος Δικαίου που άφησε πριν από 13 χρόνια τον τριών ετών Παναγιώτη Βασιλέλη να νικηθεί από τον καρκίνο αφού τα χρήματα που είχαν μαζευτεί στην τράπεζα ως έρανος για την διακομιδή του στο εξωτερικό δεσμευτήκαν με αιτιολογία ένα νόμο του 1933!!! Μιλάμε για ένα κράτος που στο όνομα της “ασφάλειας” έχει βάψει δρόμους με αίμα αγωνιζόμενων , περαστικών ακόμα και παιδιών σαν άλλη Χούντα….
Αυτή η Δημοκρατία λοιπόν,αυτή η δικαστική Δικαιοσύνη και αυτό το κράτος Δικαίου στερούν από ένα 21 χρόνο αγόρι το αναφαίρετο δικαίωμα του στην εκπαίδευση θέτοντας την ίδια την ζωή το σε κίνδυνο. Ο Νίκος Ρωμανός ήταν δίπλα στον κολλητό του Αλέξη Γρηγορόπουλο όταν ένας στυγνός φονιάς με αστυνομική στολή του αφαίρεσε την ζωή . 6 χρόνια μετά ο ίδιος αγωνίζεται για όσα δικαιούται όπως λέει και στη τελευταία επιστολή του “η μέχρι την Νίκη ή μέχρι το Θάνατο “. Όπως και το 2008 δεν πέθαινε μόνο ένα παιδί έτσι και σήμερα δεν κινδυνεύει δεν κινδυνεύει να πεθάνει μόνο ένα παιδί. Πεθαίνει καθημερινά μια Χώρα. Πεθαίνει η Δημοκρατία . Πεθαίνει η Δικαιοσύνη. Πεθαίνουμε όλοι μας ως ανθρώπινα όντα με πολιτική κρίση και συνείδηση.
Η υπόθεση του Νίκου Ρωμανού δεν είναι μόνο η αφαίρεση του δικαιώματος από έναν άνθρωπο να σπουδάσει. Ούτε μια απεργία πείνας σε ένα ανάλγητο κρατικό σύστημα. Είναι μια υπόθεση που φανερώνει τα καρκινώματα της κοινωνίας μας με τον πιο σκληρό αλλά εύγλωττο τρόπο. Είναι η ίδια η κρίση της των Δημοκρατικών θεσμών. Είναι ένα ηχηρό μήνυμα σε μια κοινωνία που πρέπει έστω και πολύ ετεροχρονισμένα να αφυπνιστεί και να αλλάξει. Να γκρεμίσει τα σαθρά της θεμέλια και να τα χτίσει από την αρχή. Να παλέψει επιτέλους για να διαφυλάξει την ύψιστη κατάκτηση της , την Δημοκρατία.
