Η σημαντικότερη όψη της γλώσσας λένε, ότι είναι ο απρόσωπος χαρακτήρας της.
Κι από γλώσσες υπάρχουν χιλιάδες, πιθανόν κι εκατομμύρια.
Αλλά μία είναι η γλώσσα!
Μια γλώσσα που δεν χρειάζεται κάποιος να την μιλάει, ούτε και να την γράφει.
Είναι ένα νέο είδος συνείδησης, χωρίς υποκείμενο.
Αυτόνομη και αυτοδίδακτη, σαν μια πρωτογενή βιβλιοθήκη ενσαρκωμένης συνείδησης η οποία λειτουργεί άνευ εντολών.
Λειτουργεί μόνο, όταν σαγηνεύεται από την ποιότητα των λέξεων και την ηχητικότητά τους, καθώς και από την γευστική εντύπωση που αφήνουν πάνω της τα τελευταία φωνητικά χνάρια κάθε πολύτιμης λέξης, που αφήνει η ίδια να δραπετεύσει σ’ αυτόν τον νέο κόσμο της αδιάλλακτης πραγματικότητας και της γλωσσικής αλλοτρίωσης.
Μόνο τότε;
Μόνο όταν πιστεύει ότι το περιβάλλον που θα τις αφήσει, θα είναι φιλικό.
Πρέπει κάποτε κι αυτές να μάθουν να πετάνε μόνες τους κι ελεύθερες, χωρίς καθοδήγηση από κανένα ανθρώπινο μολυσμένο μυαλό.
Όπως έμαθε αυτή, όπως έμαθαν οι γονείς της και οι παππούδες της.
Κι αν αποτύχουν;
Αν αποτύχουν, τότε η ίδια μαζεύει πίσω την λεπτή κλωστή της συγχώρεσης και τις ξανατυλίγει πάλι στο κουβάρι της δικής της συνείδησης κοιτάζοντας βλοσυρά τον εαυτόν της στον καθρέφτη για το ασυγχώρητο λάθος της.
Και μετά;
Μετά τις τοποθετεί πάλι στο συρτάρι της αφωνίας για να τις αφήσει ξανά ελεύθερες σε άλλο, τόπο και σε άλλο χρόνο.
Αυτός εδώ ο τόπος κι αυτός ο χρόνος πλημμύρισε ανθρώπινα σκουπίδια, δεν υπάρχει χώρος για ελεύθερες λέξεις.
