Τις τελευταίες μέρες, νιώθουμε όλοι οι Έλληνες, έντονο το συναίσθημα της ανασφάλειας. Για να βάλω όμως τα πράγματα στην θέση τους, θα πω ότι προσωπικά, νιώθω έντονο το συναίσθημα της ανασφάλειας, τα τελευταία πέντε χρόνια, από τότε που ξεκίνησε δηλαδή, η λεγόμενη “οικονομική κρίση” και έμεινα άνεργη όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες συμπολίτες μου.
Έχω την ατυχία, να μην γνωρίζω από πολιτική και να μην μπορώ να αντιληφθώ σε μεγάλο βαθμό τα “παιχνίδια” που παίζονται εις βάρος του ελληνικού λαού, από τους Ευρωπαίους ηγέτες, συμπεριλαμβανομένων και των “Ελλήνων” πρωθυπουργών που πέρασαν από την Χώρα μου. Θα αναρωτηθείτε γιατί τοποθετώ την λέξη Έλληνες πιο πάνω σε εισαγωγικά? Μα γιατί κάποιοι από αυτούς αποδείχτηκαν ψεύτες και προδότες! Αυτό το όραμα είχαν για την Ελλάδα μας, όταν την εισήγαγαν στην ενωμένη Ευρώπη? Αυτή την κατάντια? Αυτόν τον εθνικό εξευτελισμό?
Πότε “υποδουλώθηκαν” οι Έλληνες? Πότε έσκυψαν το κεφάλι? Τίποτα μα τίποτα δεν δίδαξε σ’ αυτούς τους “ηγέτες” η ένδοξη ιστορία του τόπου μας?
Έχω την ατυχία λοιπόν, να μην γνωρίζω τα “πολιτικά παιχνίδια” και τις σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από αυτά, εις βάρος ενός ολόκληρου Έθνους. Είχα όμως την τύχη, να μεγαλώσω σε μια οικογένεια με αρχές, αξίες και πολιτική συνείδηση. Είχα την τύχη, να μεγαλώσω αποκτώντας κριτική σκέψη και όχι πολιτικό φανατισμό. Έχω την τύχη, να είμαι και να νιώθω περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Αναριγώ κι ένας κόμπος στέκεται στον λαιμό μου κάθε φορά που ακούω τον Εθνικό μας ύμνο, τιμώντας όλους αυτούς τους Έλληνες που έδωσαν την ζωή τους για να ζούμε εμείς λεύτεροι. Νιώθω περήφανη, γιατί εμείς ως Έλληνες διδάξαμε την Δημοκρατία και όχι μόνο, στους άλλους λαούς, τους δώσαμε τα φώτα μας και δυστυχώς ντρέπομαι που σβήσαμε τα δικά μας και βυθιστήκαμε στο σκοτάδι.
Όμως, σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες γεννιέται μέσα μου το ερώτημα, σε ποια Ελλάδα θέλουμε να ζήσουμε? Προσέξτε, όχι μόνο εμείς, αλλά και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Πρώτη φορά στην ζωή μου, νιώθω υπόδουλη μέσα στα σπλάχνα της ίδιας της Χώρας που με γέννησε. Νιώθω αβάσταχτο τον ζυγό των δανειστών σ’ έναν φαύλο κύκλο και σ’ έναν γόρδιο δεσμό που αν δεν κόψουμε, θα γίνει θηλιά και θα μας πνίξει. Τώρα που έρχεται η ώρα να πει κι η δική μου γενιά αυτό το μεγάλο ΌΧΙ στην ευρωπαϊκή υποδούλωση, ας μην δειλιάσουμε. “Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία”.
ΌΧΙ στην Ευρώπη της Γερμανίας! ΌΧΙ στην τοκογλυφική πολιτική της εξόντωσης της Ελλάδας! ΌΧΙ στην αιματηρή και δυσβάσταχτη φορολογία των Ελλήνων που αγωνίζονται κι αγωνιούν για το αύριο! ΌΧΙ! ΌΧΙ! ΌΧΙ!
Κι ας φέρει ο καθένας την ευθύνη των πράξεών του!
