Εκείνη η Πρωταριλιά ήταν γεμάτη αλήθειες. Ο Ελληνισμός της Κύπρου ξεσηκώθηκε την 1η Απριλίου 1955, πριν από 70 χρόνια, για να αποτινάξει τον ζυγό της αποικιοκρατίας και να ζητήσει την Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδας. Η Κύπρος, που είχε συμμετάσχει σε όλους τους αγώνες των Ελλήνων, βροντοφώναξε το ΟΧΙ στη σκλαβιά του Βρετανικού ζυγού και το ΟΧΙ ακούστηκε σε όλο το Υφήλιο.
Είναι απαραίτητο σήμερα να θυμόμαστε τα παλληκάρια της ΕΟΚΑ (Εθνικής Οργανώσεως Κυπρίων Αγωνιστών) του 1955- 1959. Τα αγόρια και τα κορίτσια που βγήκαν μέσα από τα κρυφά σχολεία της Εκκλησίας και των Ορθοδόξων Χριστιανικών Σωματείων. Τους ηρωομάρτυρες της αγχόνης, τους μαθητές και τις μαθήτριες που διαδήλωναν με λάβαρο την ελληνική σημαία, τους κληρικούς που υποστήριζαν ηθικά τον αγώνα, τους γονείς των μαχητών που έστελναν με τα ΄παιδιά τους στη μάχη.
Κι αν η Ένωση δεν επετεύχθη, ήλθε η Ανεξαρτησία. Ο σπουδαίος αυτός Αγώνας άφησε πρότυπα και αξίες. Πρότυπα αγωνιστικών, τα οποία πρέπει να προβάλλονται στα σχολεία μας. Αξίες θεμελιωμένες στην Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας και στην επίγνωση της διαχρονικής συνέχειας του Ελληνισμού. Είναι, λοιπόν, ευχάριστο το γεγονός ότι φέτος το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδος, μετά από πρόταση του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, έδωσε οδηγία να τιμηθεί η Επέτειος του Κυπριακού Αγώνα με εκδηλώσεις στα ελληνικά σχολεία.
Δεν ξεχνώ τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Δεν ξεχνώ την Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Δεν ξεχνώ την ημικατεχόμενη Κύπρο μας, η οποία αγωνίζεται και ελπίζει.
;
