«Φωτιά» πήρε το διαδίκτυο μετά την είδηση ότι ζευγάρια συμπολιτών μας ζητούν την παρέμβαση της εισαγγελίας (!) στην «ιερή» απαγόρευση της Μητροπόλεως Δημητριάδος να μην βαπτίζει παιδιά γονέων που δεν είναι παντρεμένοι με θρησκευτικό γάμο. Το ίδιο και για τους νονούς τους. Στην αρχή η είδηση μου προκάλεσε νευρικό γέλιο, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το πρόβλημα. Αλλά, για καθίστε βρε αδέρφια, τι δουλειά έχει ο εισαγγελέας με την εκκλησία και τους κανόνες που θέτει η ίδια για τον εαυτό της; Τρελαθήκαμε εντελώς; Μήπως έχει χαθεί λίγο το μέτρο;
Δεν ξέρω τι τους απάντησε ο εισαγγελέας, ίσως απλώς να έγνεψε συγκαταβατικά και να σήκωσε τα χέρια ψηλά. Η εφαρμογή των εκκλησιαστικών κανόνων δεν είναι ζήτημα της ελληνικής δικαιοσύνης ούτε κανενός άλλου. Αφορά αποκλειστικά την ίδια την Εκκλησία της Ελλάδος και το ποίμνιό της, δηλαδή τους πιστούς. Δεν υπόκειται στον ποινικό κώδικα για να ζητήσουμε τον λόγο από τον Σεβασμιότατο.
Κατά πόσο ψιλά είναι τα γράμματα αυτά, ίσως δεν είναι ευδιάκριτο να διαπιστωθεί σε μια περίοδο που το μέτρο και η λογική αποτελούν ζητούμενο και τίθενται διαρκώς υπό αμφισβήτηση. Μα στον όλο παραλογισμό των αντιδράσεων, βρήκα τη λογική της τοπικής μας εκκλησίας, ακόμη και αν οι ίδιοι κανόνες δεν εφαρμόζονται με την ίδια αυστηρότητα σε όλες τις Μητροπόλεις.
Χωρίς να θέλω να ερμηνεύσω κανέναν, άλλωστε δεν είναι αυτή η δουλειά ενός δημοσιογράφου (αστείο), εκτιμώ ότι παρά την αυστηρότητά της η απόφαση της Μητροπόλεώς μας έχει μια βάση και συνιστά αναγκαία την αλλαγή της κουλτούρας με την οποία αντιμετωπίζουμε τα Εκκλησιαστικά Μυστήρια και απαραίτητη την προσαρμογή στα νέα δεδομένα της εποχής. Παρά το γεγονός ότι το θεωρώ απίθανο να αποτελεί επιλογή της εκκλησίας μας, η τάση για απεμπλοκή του Μυστηρίου από την «υπερπαραγωγή» με την οποία συνοδεύεται ίσως είναι ένα πεδίο προβληματισμού για τα νέα ζευγάρια.
Μπορεί ο πολιτικός γάμος ή ακόμη και το σύμφωνο συμβίωσης να αποτελεί μονόδρομο για πολλά ζευγάρια, ωστόσο δεν μπορεί να αποτελεί πρόφαση για κάποιον που θέλει να παντρευτεί στην εκκλησία και δεν το κάνει λόγω του κόστους. Η αισθητική επένδυση του Μυστηρίου του γάμου με εντυπωσιακούς ανθοστολισμούς και πανάκριβα νυφικά και κοστούμια, πλούσιους μπουφέδες και γλέντια μέχρι το πρωί ή και ότι άλλο επιθυμεί το ζευγάρι για την σημαντικότερη ημέρα της ζωής του, δεν είναι απαραίτητα για τον θεσμό της εκκλησίας. Το Μυστήριο μπορεί να τελεστεί με τα απολύτως απαραίτητα και η λιτότητά του να συμπληρώνεται από τα πλούσια συναισθήματα των παρευρισκομένων σε αυτό, κάνοντάς του εξίσου εντυπωσιακό με οποιοδήποτε άλλο.
Τα εφέ ενός γάμου άλλωστε δεν αποτελούν εχέγγυο για την μακροημέρευσή του και αυτό το γνωρίζουν όλοι. Όλοι γνωρίζουμε κάποιους που έκαναν εντυπωσιακούς γάμους και με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκαν στον συμβολαιογράφο για τα περαιτέρω.
Το νόημα όμως της «απαγόρευσης» της Μητρόπολης, δεν είναι άλλο από την απαραίτητη παραδοχή ότι τα Μυστήρια της Εκκλησίας είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και δεν μπορούν να παρακάμπτονται λόγω «κρίσης». Αυτό αποτελεί δική μου πεποίθηση βέβαια την οποία δεν θέλω να επιβάλω σε κανέναν. Σημειώστε όμως αυτό διότι καταδεικνύει ότι οι «απαγορεύσεις» δεν ισχύουν παντού. Διότι πως αλλιώς θα γινόμουν νονός στον μικρό του οποίου οι γονείς είναι παντρεμένοι με πολιτικό. Σσσσς μη τον πείτε πουθενά..
Αρχιμήδης – Δημήτρης Καρεκλίδης
