Κάποια στιγμή, πριν από τρεις δεκαετίες, άκουσα (μάλλον με ανακούφιση) ότι «φτιάχτηκε» ο δρόμος για το χωριό μας στο Πήλιο, στο Κεραμίδι, και θα πηγαίναμε πιο γρήγορα/εύκολα στο σπίτι της γιαγιάς στο (υπέροχο) Καμάρι –το καλοκαίρι. Μέχρι τότε φάνταζε τεράστιο ταξίδι για έναν πιτσιρικά. Ακόμη και τότε ο δρόμος «σταματούσε» εκεί, αφού αρκετά αργότερα έγινε η καλή σύνδεση με το Βένετο. Έτσι, τμηματικά συνδέθηκε οδικά το Πήλιο κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Από τότε, όμως, που έγιναν αυτοί οι βασικοί οδικοί άξονες, το Πήλιο έχει αλλάξει τρομακτικά, αφού το οδικό δίκτυο δεν είναι εκεί απλά για να εξυπηρετεί απλώς τους μόνιμους κατοίκους. Αλλά πρέπει να εξυπηρετήσει μία μεγάλη (με ακόμη μεγαλύτερη προοπτική) τουριστική βιομηχανία που δεν είναι εποχιακή, αλλά είναι σε λειτουργία καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Ας τα πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα με τη σειρά για τις δεκαετίες που προηγήθηκαν.
Πρώτον, το Πήλιο βίωσε μία έντονη οικοδομική δραστηριότητα –κατοικίες, ξενοδοχεία, ξενώνες, καταστήματα, υποδομές, και πολλά άλλα– που, φυσικά, επηρέασαν το τοπίο και τη φυσιογνωμία του βουνού. Η φυσιογνωμία, βέβαια, του βουνού (και η «ανθεκτικότητα» στα καιρικά φαινόμενα) επηρεάστηκε και από τις συχνές – πυκνές πυρκαγιές που ενδέχεται και να σχετίζονται (εικάζω, δυστυχώς) με την προαναφερθείσα έντονη οικοδομική δραστηριότητα.
Δεύτερον, το Πήλιο κατέστη ένας από τους βασικούς εγχώριους (και με διεθνή εμβέλεια) τουριστικούς προορισμούς, με κίνηση και επισκέψεις και τους δώδεκα μήνες του έτους, δημιουργώντας εισόδημα, ευημερία και ευρύτερη ανάπτυξη για την περιοχή και για τη Μαγνησία (στο σύνολό της) και αποτελώντας μία από τις βαριές και με τεράστιες προοπτικές βιομηχανίες του νομού μας.
Τρίτον, το δύσκολο και παλιό (πλέον) οδικό δίκτυο του Πηλίου, στο πλαίσιο της τεράστιας τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής, έχει «καταπονηθεί» και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μίας τέτοιας βιομηχανίας, λειτουργώντας, πλέον, αρνητικά αναφορικά με την ευχέρεια ευρείας προσβασιμότητας και τις δυνατότητες περαιτέρω μεγέθυνσης της τουριστικής δραστηριότητας.
Έτσι, αυτές τις ημέρες (όπως και κάποιες άλλες πριν από λίγο καιρό) βλέπουμε ότι, μπροστά σ’ αυτά τα ακραία καιρικά φαινόμενα, οι αντοχές του βουνού και του οδικού του δικτύου όχι απλώς δοκιμάζονται, αλλά ξεπεράστηκαν. Όπως, λοιπόν, η ανάπτυξη και η πρόοδος του Πηλίου έχουν προσπεράσει το παλαιό οδικό του δίκτυο, ήρθε και η φύση να το ξεπεράσει με τις τρομακτικές καταστροφές που βιώνει. Σήμερα, με τις υπεράνθρωπες προσπάθειες όλων των εμπλεκόμενων τοπικών φορέων, οι καταστροφές προσπαθούν να αντιμετωπιστούν με τους δυνατούς πόρους και τα όποια μέσα υπάρχουν στη διάθεσή τους, ώστε να περιοριστούν οι αρνητικές επιπτώσεις και να αποκατασταθεί σταδιακά η κανονικότητα. Δύσκολο έργο. Το αύριο, όμως, απαιτεί να συγκλίνουν όλοι στο αίτημα για δημιουργία ενός σύγχρονου οδικού δικτύου στο Πήλιο που θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μίας μεγάλης τουριστικής βιομηχανίας. Που θα σέβεται το πανέμορφο περιβάλλον και φυσικό του κάλλος. Και που θα ανταποκρίνεται στους κόπους, όλες αυτές τις δεκαετίες, των πολιτών του Πηλίου, αλλά και στις προοπτικές για τις νέες γενιές που έρχονται. Και πέρα από τη σύγκλιση, απαιτείται και σύμπραξη όλων, αλλά αυτό είναι μία άλλη μεγάλη συζήτηση. Από αύριο, όμως, γιατί σήμερα τα πράγματα είναι ακόμη δύσκολα στο βουνό μας.
*Ο Χρήστος Τριαντόπουλος είναι πρόεδρος της Κοινότητας Διαλόγου Σύνθεσις
