Πριν από μερικές μέρες έφυγε από την ζωή και από την μικρή κοινωνία της Πορταριάς και η τελευταία απόγονος της οικογένειας του γιατρού Χαράλαμπου Πορλίγκη, η Αφροδίτη Πορλίγκη, κόρη λαμπρού επιστήμονα και σπουδαίου ανθρώπου.
Ο γιατρός Χαράλαμπος Πορλίγκης γεννήθηκε στην Πορταριά το 1885. Ήταν το τελευταίο παιδί της οικογένειας του Ιωάννου Πορλίγκη, κτηματία. Σπούδασε γιατρός στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με την βοήθεια του κληροδοτήματος του Αιγυπτιώτη Πορταρίτη «Σφογγόπουλου» και παράλληλα μάθαινε την ψαλτική τέχνη δίπλα στο μεγάλο δάσκαλο Κων/νο Ψάχο. Στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων πολέμησε και στον πρώτο και στον δεύτερο ως έφεδρος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, αφού αποφοίτησε από την Σχολή Έφεδρων Αξιωματικών στην Κρήτη.
Με την λήξη των Βαλκανικών Πολέμων συνεχίζει τις σπουδές του στην Ιατρική και παραλαμβάνει το πτυχίο στις 29 Ιανουαρίου του 1914. Με την απόκτηση του πτυχίου προσλαμβάνεται ως γιατρός από τον Δήμο Ροδολίβων, μια ιστορική και μεγάλη κωμόπολη της Ανατολικής Μακεδονίας και ζει με τους Ροδολιβινούς τις αγωνίες και το δράμα της κατάληψης του χωριού από τα φασιστικά Βουλγαρικά στρατεύματα το 1917. Συλλαμβάνεται και ο ίδιος μαζί με άλλους 350 Ροδολιβινούς και μεταφέρεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Βουλγαρία, με απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Αυτές οι συνθήκες και τα καταναγκαστικά έργα στα οποία υποχρεώνονταν καθημερινά, είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών αιχμαλώτων εφόσον οι αρρώστιες κυριολεκτικά θέριζαν. Μοναδική ιατρική περίθαλψη ήταν εκείνη του αιχμάλωτου ιατρού Χαράλαμπου Πορλίγκη, η οποία ήταν υποτυπώδης εφόσον δεν υπήρχαν φάρμακα. Μάλιστα ο ίδιος προσβλήθηκε από εξανθηματικό τύφο αλλά σώθηκε.
Με την λήξη του πολέμου και την επιστροφή του στους Ροδολίβους συνέχισε την δραστηριότητά του ως γιατρός και παράλληλα οργάνωσε τους καπνοπαραγωγούς της περιοχής σε Συνεταιρισμό για να πετυχαίνουν καλύτερες τιμές για τον καπνό που ήταν εξαιρετικής ποιότητας.
Στην διάρκεια της κατοχής επέστρεψε με την οικογένεια του στην Πορταριά όπου και έχασε τη σύζυγό του, ενώ αργότερα από βομβαρδισμό των Γερμανών την 16χρονη τότε κόρη του Χαρίκλεια. Στις 5 Μαϊου του 1944 συνελήφθηκε από Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών μαζί με τον νεαρό τότε γιό του Γιάννη και οδηγήθηκαν στην Κίτρινη Αποθήκη. Παρά τις προσπάθειες του τότε Μακαριστού Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωάκειμ μέσω του τότε Γερμανού Προξένου Χέλμουτ Σέφελ, χωρίς αποτέλεσμα. Ο γιατρός Χαράλαμπος Πορλίγκης οδηγήθηκε μαζί με άλλους 39 πατριώτες στο Ορμάν– Μαγούλα, σημερινή ονομασία Δασόλοφος Φαρσάλων όπου και απαγχονίστηκε.
Ο γιός του Γιάννης μετέπειτα καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης μεταφέρθηκε στο ναζιστικό στρατόπεδο «Νταχάου». Διασώθηκε τον Απρίλιο του 1945 από τα συμμαχικά στρατεύματα και επέστρεψε στην Ελλάδα.
Μετά την επιστροφή του πήγε στην Θεσσαλονίκη ούτως ώστε να προετοιμασθεί για τις εξετάσεις στη Γεωπονική Σχολή του Α.Π.Θ. όπου και πέρασε πρώτος.
Αξίζει να σημειωθεί για την ιστορία η φυλάκισή του στο Βόλο και στην Θεσσαλονίκη και αργότερα η μεταφορά και ο εγκλεισμός του σε ναζιστικό στρατόπεδο στη Γερμανία, τον στιγμάτισαν πολιτικά και του στέρησαν το δικαίωμα διατροφής στην φοιτητική λέσχη. Για τους ίδιους λόγους καθυστέρησε και η προαγωγή του ως καθηγητή αργότερα.
Ο Ιωάννης Πορλίγκης διέπρεψε ως επιστήμονας αλλά και ως άνθρωπος στην κοινωνία της Θεσσαλονίκης αλλά και ολόκληρης της Μακεδονίας.
Ποτέ δεν σταμάτησε να δραστηριοποιείται σε όλη την Μακεδονία οργανώνοντας συνεταιρισμούς και παρακολουθώντας καλλιέργειες κηπευτικών και δέντρων από την Ξάνθη μέχρι την Καστοριά και την Κοζάνη.
Τρανή πιστοποίηση: οι επί τρίωρο ομιλίες εκπροσώπων φορέων και συλλόγων που δραστηριοποιούνται στις καλλιέργειες, κάνοντας αναφορές στις συγκεκριμένες δράσεις του, στην νεκρώσιμη ακολουθία του τον Δεκέμβριο του 2002 στην εκκλησία της του Θεού Σοφίας Θεσσαλονίκης.
Η οικογένεια του αείμνηστου γιατρού Χαράλαμπου Πορλίγκη ανέδειξε την προσφορά ως αποστολή κάθε ανθρώπου στον συνάνθρωπο. Δεν επεδίωξε καμία αναγνώριση και κατέδειξε ότι η ανάγκη των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων αποτελεί την υπέρτατη καταξίωση.
Εμείς οι συντοπίτες της οικογένειας του γιατρού Χαράλαμπου Πορλίγκη θα έχουμε μέσα μας βαθιά χαραγμένη την μνήμη της.
Εις Μνημόσυνο Αιώνιο
Για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να γνωρίζουν οι νεώτεροι.
*Και για τη δημοσίευση Γιάννης Μελιτζανάς Πορταριά
