Με την είσοδό της στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης η χώρα μας βρέθηκε πιο ευάλωτη και συνεπώς πιο επιδεκτική στους πειραματισμούς μιας μετα-μιλενιαριστικής εποχής που επιχειρεί να εμπεδώσει μια διαφορετική κατάσταση στις διεθνείς σχέσεις και μια “έξοδο” των λαών προς τις χώρες της επαγγελίας, απέναντι σε έναν διογκούμενο φονταμενταλισμό σε θρησκευτικό αλλά και σε οικονομικό επίπεδο (υπερίσχυση Ερντογάν – δασμολογική πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ).
Στη σημερινή “Νέα Εποχή” ο πολίτης βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν κόσμο που δεν παρέχει την ασφάλεια του ιδρυματισμού, την παθητικότητα ως μέσο διασφάλισης της ατομικής ύπαρξης, δεν παρέχει ακόμη ούτε τον εφησυχασμό μιας πολιτικής και κοινωνικής ιεραρχίας. Η ιστορικότητα αναιρείται. Το κράτος- ίδρυμα αποδομείται. Η πίστη σε κάθε αξία, εθνική, θρησκευτική, ηθική, παύει να επιμερίζεται τα οφέλη τη εξουσίας.
Ο σημερινός κόσμος φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τις ευθύνες του. Απευθύνεται στην ψυχή και στο μυαλό του. Επικαλείται τις εμπειρίες του, ενεργοποιεί τις πνευματικές του δυνάμεις, τον καθιστά υπεύθυνο για την αποστολή του μέσα στον κόσμο. Σ’ αυτή την αποστολή ο πολίτης δεν εκτελεί εντολές ούτε έχει την προστασία ενός “ιδρύματος”. Παίρνει το ρίσκο, την πρωτοβουλία να είναι ο εαυτός του. Στρέφεται στον εσωτερικό του εαυτό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και στηρίζεται στο διάλογο με τους άλλους ανθρώπους.
Ο πολίτης γίνεται μάρτυρας της κοινωνικής του εμπειρίας και αγγελιαφόρος ενός μηνύματος προς τους άλλους. Οι δοκιμασίες και οι προσωπικοί του αγώνες γίνονται χαρμόσυνο μήνυμα νίκης που νιώθει την ανάγκη να το μεταλαμπαδεύσει σε άλλους ανθρώπους.
Έτσι πρέπει να ερμηνευθούν πολλά από όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η νέα διπλωματία στις διεθνείς σχέσεις, η αναδιαμόρφωση της νέας οικονομίας, οι πολιτιστικές ανταλλαγές ανάμεσα στους λαούς και στις διαφορετικότητες. Η αναδιαμόρφωση των κοινωνικών και οικογενειακών σχέσεων, η ανατροφή και η επαγγελματική επιλογή των παιδιών, η στάση των νέων απέναντι στις αξίες της ζωής.
Η υπευθυνότητα του σημερινού χειραφετημένου ανθρώπου διατρέχει και τη σύγχρονη πολιτική. Οι πανίσχυροι οργανισμοί δείχνουν αδύναμοι. Οι πολίτες νιώθουν απροστάτευτοι. Οι παραδοσιακοί μηχανισμοί, το κράτος, η αστυνόμευση, το σχολείο, η εκκλησία, δείχνουν να υπολείπονται σε δύναμη απέναντι στο παρελθόν.
Δεν είναι οι άνθρωποι που έγιναν αδύναμοι, δεν είναι η ανικανότητα των ασκούντων εξουσία. Ο νόμος παραμένει ίδιος. Η αξία της μόρφωσης παραμένει ίδια. Ο Χριστιανικός λόγος παραμένει ίδιος. Ο τρόπος που τα προσεγγίζει ο πολίτης έχει αλλάξει. Η αντίδραση στο νέο δεν οφείλεται στό ότι το νέο δεν μας ταιριάζει. Οι νευρώσεις που καλλιέργησε η ασφάλεια του “δοκιμασμένου” και του “αλάθητου” είναι που μας κάνουν να μην ταιριάζουμε με το καινούργιο.
Ο κόσμος γίνεται και πάλι μια αρένα των ιδεών. Μια αρένα όπου διακυβεύονται οι αξίες, αναμετρώνται οι πολιτισμοί, αναζητούν κοινές αρχές. Μια αρένα όπου στο τέλος της πάλης των ιδεών θα αναδειχθούν οι ομοιότητες και θα καταπέσουν οι διαφορές. Η ελευθερία δεν είναι κάτι δεδομένο. Είναι μια φλόγα που πρέπει να αναπηδήσει από το ίδιο το άτομο, να κατευθύνει τις φλόγες των άλλων, και να επιβάλλει την αιτία που τη δημιούργησε. Αυτή τη φλόγα είναι που προσπαθεί να δημιουργήσει η καινούργια εποχή που βιώνουμε.
