Σύμφωνα με τον τίτλο, δεν θα έπρεπε να πλένουμε τα ρούχα μας,
αφού τα φορέσουμε, αλλά να τα πετάμε,. Φυσικά, δεν συμβαίνει
αυτό και υπό αυτήν την έννοια και αναγνωρίζοντας ότι, κανείς
μας δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης, η πολιτική δεν είναι τίποτα
άλλο παρά ένα μεγάλο “πλυντήριο” ανθρώπων. Τα συστατικά που
εγγυώνται την επιτυχία ενός καλού πλυσίματος, θα έπρεπε να
είναι ο ορθός, ειλικρινής, σύγχρονος και προοδευτικός λόγος.
Ισχύει, όμως, αυτό ή υπερισχύει αντίθετα η κυβερνησιμότητα
και τα ψηφαλάκια που μπορεί να φέρει κάποιος;
Ο όρος” λαμόγιο” δεν αφορά μόνον αυτούς που βάζουν το χέρι
στο “μέλι” αλλά και αυτούς που εξαπατούν τους πολλούς και
μετέρχονται ύπουλα ή ανήθικα μέσα για να αποκτήσουν εξουσία.
Στην περίπτωση του δεύτερου ορισμού, λόγω του μαζικού
χαρακτήρα της, η πράξη, δηλαδή η απάτη, δηλαδή η εξαπάτηση,
αποκτά ιδιαίτερη και βαρύνουσα σημασία.
Όταν ο λαός το καταλάβει αυτό, τότε θα μπορέσουμε να
μιλήσουμε για πολιτική, για τον λαό με τον λαό, γιατί, όπως έλεγε
και ο Σοφοκλής, στην Αντιγόνη “ Αδύνατο να μάθεις τα
φρονήματα, τη σκέψη, την ψυχή του κάθε ανθρώπου προτού
πάρει στα χέρια του εξουσία” και αυτό ας το θυμούνται,
ιδιαίτερα όσοι, άκουσαν τον Καμμένο να τους αποκαλεί
συντρόφους.
Για την ιστορία, είναι άξιο να αναφερθεί ότι, στον αγώνα
Παναθηναϊκού – Εργοτέλη (22/10/2011) στο ΟΑΚΑ,για πρώτη
φορά, αναρτήθηκε πανό, που έγραφε «Πολιτικοί λαμόγια, βουλή
των βολεμένων. Θα σας πνίξει η οργή των εξεγερμένων»….Ο
διαιτητής διέκοψε για 8 λεπτά τον αγώνα, προκειμένου να κατέβει
το πανό, επικαλούμενος ότι προσβάλλει το φίλαθλο πνεύμα.
Προηγήθηκε, η υπόθεση Τσοχατζόπουλου, ακολούθησε η
υπόθεση Παπαγεωργόπουλου, με τον δεύτερο, να έχει ήδη
αποφυλακισθεί και ίσως να ακολουθήσουν και άλλοι στο μέλλον
και από άλλους πολιτικούς χώρους.
Για αυτά τα λαμόγια αλλά και όποια αποκαλυφθούν στο μέλλον,
τον λόγο έχει η Δικαιοσύνη και είμαστε μαζί της, όλες οι υγιείς
πολιτικές δυνάμεις. Θα συνεχίσει, όμως, αυτό να είναι κυρίαρχο
πολιτικό μας κριτήριο ή κάποια στιγμή, θα ζητήσουμε την αλήθεια
από τους πολιτικούς μας, το σχέδιο που έχουν για την Χώρα και
βάσει ποίων στοιχείων και σοβαρών επιχειρημάτων, διακρίνουν
μία χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον.
Ιδιαίτερα, στο ΠΑ.ΣΟ.Κ, η περίπτωση Τσοχατζόπουλου, αλλά και
η συζήτηση γύρω από τα οικονομικά του, έτυχε έντονης κριτικής
εντός και εκτός κόμματος και δικαιολογημένα. Σε όσους μας
κουνούν το δάκτυλο, απαντάμε με πλήρη συναίσθηση, ότι επί
Κυβερνήσεως ΠΑ.ΣΟ.Κ η υπόθεση Τσοχατζόπουλου πήγε στην
Δικαιοσύνη και ότι αυτοβούλως ανάθεσε σε ορκωτούς λογιστές
τον έλεγχο στα οικονομικά του, μειώνοντας τα λειτουργικά του
έξοδα κατά 97% !
Το μεγαλύτερο Κόμμα της Μεταπολίτευσης, που το ψήφισε
διαχρονικά πάνω από το 70% του ελληνικού λαού και το
υπηρέτησαν χιλιάδες στελέχη, έκανε ως όφειλε και την
αυτοκριτική του και την αυτοκάθαρσή του και ως ζωντανός
κομματικός φορέας θα συνεχίζει να το κάνει, πιστό στις αρχές
του, διατυπώνοντας την 3η Σεπτέμβρη της σύγχρονης
Ευρωπαϊκής Μεταρρυθμιστικής Σοσιαλδημοκρατίας, την 3η
Σεπτέμβρη της νέας εποχής.
Αν είναι να το κατηγορήσεις για το ότι δεν ανέπτυξε συστήματα
αξιολόγησης, μπορείς να το κάνεις, αν και την ίδια μομφή μπορείς
να την απευθύνεις σε όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, με
χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΣΥΡΙΖΑ, όπου μέχρι τις εξελίξεις
στην Τράπεζα Αττικής και το χαμό με τις τηλεοπτικές άδειες,
πολλοί δεν είχαν αναρωτηθεί, πως ένα κόμμα έφτασε σε τρία
χρόνια μόνο, από το 4% στα 30% και με ποιές διαδικασίες
αξιολόγησε το σημερινό δυναμικό του, λαμβάνοντας υπόψη ότι,
με την ψήφιση του 3ου Μνημονίου, έχασε σχεδόν τα μισά
κορυφαία παραδοσιακά στελέχη του και σχεδόν όλη τη νεολαία
του. Πώς ένα κόμμα σε τρία χρόνια έφτασε τον δανεισμό του στα
10εκ ευρώ και χρηματοδοτεί και τις εφημερίδες του, που δεν
φτάνουν τα 1500 φύλλα ημερησίως
Ποία αξιολόγηση έκανε στα πρωτοκλασάτα στελέχη του, που
προέρχονται από το ΠΑ.ΣΟ.Κ;
Για ποιό λευκό ποινικό μητρώο ομιλούν κάποιοι, που τα βάζουν
με το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ, αντί να τα βάλουν με αυτούς που
δέχτηκαν Σπίρτζηδες,Τσάγκρηδες και Κουρουμπλήδες και είναι
έτοιμοι να υποδεχτούν Κουβέληδες, Μαριλίζες, Τσουμάκηδες κ.α;
Πάραυτα, στην πολιτική οι “μεταγραφές” είναι ένα συνήθες
φαινόμενο, όσο και αν ξενίζει ή και πικραίνει ή και εξαγριώνει
κάποιους. Αυτό όμως που θα έπρεπε να θεωρείται αδιανόητο
πολιτικά, είναι η ασέβεια προς τον πολιτικό χώρο που σε
ανέδειξε και που στη συνέχεια εγκαταλείπεις.
Όπως γίνεται αντιληπτό, στο τρίπτυχο εξουσία-διαφθορά-
κόμματα, είναι απαραίτητο να προβούμε σε τομές, παρόλο που
είναι δύσκολο να κάνεις αξιολόγηση σε κόμματα, ιδίως
κινηματικού χαρακτήρα. Είναι όμως ανάγκη δημοκρατικής
επιβίωσης.
Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Βεβαίως και μπορούμε. Να
αφήσουμε επιτέλους ήσυχη, τη Δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά
της. Το Συνταγματικό Δικαστήριο, αποτελεί το επόμενο αναγκαίο
βήμα.
Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Βεβαίως, να θωρακίσουμε τις
ανεξάρτητες αρχές, με δημοκρατικούς θεσμούς και εγγυήσεις του
κράτους δικαίου, που δεν θα υποσκάπτονται.
Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Βεβαίως να αποδεχτούμε την
ιστορική αλήθεια, ότι στη διάρκεια της κρίσης δόθηκαν λάθος
μηνύματα για την προέλευση και την ταυτότητα της κρίσης αλλά,
δόθηκε επίσης από πολλούς, η εσφαλμένη εντύπωση στον Λαό
για το ποιός θα πληρώσει τελικά, το λογαριασμό.
Θα συνεχίσουμε να ενδίδουμε στα Ζάππεια και στα προγράμματα
Θεσσαλονίκης, στην πρόσφατη ιστορία της κρίσης ή και στο
τυχόν νέο “πιασάρικο” που θα ακουστεί ή θα ζητήσουμε ίσα βάρη
για όλους και “καθαρό” χρήμα για όλους, οικοδομώντας όλοι μαζί
μια νέα ρεαλιστική Συμφωνία με τους Εταίρους;
Το μέλλον θα δείξει, αλλά να ξέρετε το μέλλον το φτιάχνουμε
και εμείς..
