Βιώνοντας το χαρμόσυνο μήνυμα της Γέννησης του Σωτήρα, είναι μια ευκαιρία να αναλογιστούμε πού σφάλαμε ώστε να μετατρέψουμε τη χαρά σε περίσκεψη και τον εσωτερικό μας πλούτο σε πνευματική και υλική ανέχεια. Να βρούμε δρόμο διαφυγής από τις αποδεκτές μορφές του υπερκαταναλωτικού και επιδεικτικού κλίματος των ημερών, που οι εποχές του ευδαιμονισμού είχαν επιβάλλει, και να δώσουμε ριζοσπαστικές απαντήσεις στο σχεδιασμό και στην πρόσληψη των ανθρωπιστικών μηνυμάτων που μεταφέρουν στους αιώνες οι κορυφώσεις του θρησκευτικού δράματος.
Η θρησκεία περιγράφει την τραγωδία του ανθρώπινου γένους που πρέπει να φτάσει στα κατάβαθα της ταπεινωσής του για να μπορέσει να κατανοήσει τον βαθύτερο και ταυτόχρονα υψηλότερο προορισμό του. Το μυστήριο των Χριστουγέννων προαναγγέλει τη γέννηση του νέου ανθρώπου που μέσα από το Θείο δράμα προορίζεται να υψώσει τον Άνθρωπο στη σφαίρα της ελευθερίας της γνώσης, πάνω από τη σαγήνη της εξουσίας, το μεθύσι του υλικού πλούτου και τις ευωχίες των πλουσιοπάροχων συμποσίων. Σε μια κοινωνία ανήμπορων, πενήτων και δυστυχισμένων ανθρώπων, που χρειάζονται την οικονομική στήριξη, την κοινωνική αποδοχή και την πνευματική ανύψωση, το μήνυμα της Γέννησης του νέου ανθρώπου δεν μπορεί να είναι ένα “γκαλά” επιφανών, ούτε μια απαστράπτουσα πρόκληση των προβεβλημένων. Ο σπόρος του θείου Λόγου δεν μπορεί να είναι τα ψίχουλα που θα πέσουν από το τραπέζι των πλουσίων συμποσιαστών στο εκμαυλισμένο πλήθος που σύρεται πίσω από τις αστραφτερές λιμουζίνες, τις άκριβες τουαλέτες και τα φλας των δημοσιογράφων, ελπίζοντας μάταια να προσκληθεί σε μια στιγμή απατηλής ευτυχίας.
Η γέννηση του Χριστού δεν συνοδεύτηκε από τα φώτα της δημοσιότητας. Ο Χριστός γεννήθηκε σε μια ταπεινή καλύβα, φιλοξενούμενος από βοσκούς-ταπεινούς ανθρώπους του μόχθου, από γονείς που τον προίκισαν με την εντιμότητα, τη φιλαλήθεια και το πνεύμα της προσφοράς στην κοινωνία των απλών ανθρώπων. Δεν τον επισκέφτηκαν ηγέτες και πλούσιοι αργυραμοιβοί, αλλά σοφοί μάγοι, δηλαδή άνθρωποι με διορατικότητα, αφοσιωμένοι στη γνώση και στην προκοπή της ανθρωπότητας. Ο Χριστός μεγάλωσε σαν ένας απλός άνθρωπος του μόχθου, είδε μακριά, στη φώτιση τη δική του και του ανθρώπινου γένους, δέχτηκε το θείο λόγο της θρησκευτικής παράδοσης, και ανέλαβε τη συνέχεια ενός μακροχρόνιου αγώνα του λαού του για την απελευθέρωση από τους ξένους δυνάστες και το εγχώριο κατεστημένο. Μυήθηκε με τη στέρηση και τη μελέτη στα βαθύτερα μυστήρια της ανθρώπινης φύσης και κήρυξε τη δική του επανάσταση. Την επανάσταση των αφανών. Αυτοί που τον πίστεψαν και τον ακολούθησαν ήταν απλοί και απογοητευμένοι άνθρωποι του λαού, που είχαν υποστεί την εκμετάλλευση, την αγραμματοσύνη και την περιθωριοποίηση. Είδαν στο λόγο και στο βλέμμα του τη φώτιση, την κάθαρση, την ελευθερία, την πανανθρώπινη αγάπη χωρίς διαχωρισμούς και κοινωνικούς αποκλεισμούς.
Η ανάμνηση της Γέννησης του Χριστού Σωτήρα δεν είναι μια τελετή αναπαράστασης, αναπροσαρμοσμένη στις απαιτήσεις της αγοράς. Η εποχή μας επιβάλλει την ανατροπή των κανόνων της αναπαράστασης, επιβάλλει μια πιο τολμηρή ψυχολογική και μεταφυσική εκδοχή της έλευσης και της διαρκούς παρουσίας του Σωτήρα, τέτοια που να καθαίρει τις ψυχές και να εξάπτει το πνεύμα. Απαιτεί μια ανάγνωση της πραγματικότητας μέσα από νέες οπτικές γωνίες. Να αναδείξει το μέχρι χθες παράδοξο, να προκαλέσει νέες καταστάσεις που θα φέρουν το Θεό πιο κοντά στον άνθρωπο και τον άνθρωπο πιο κοντά στο Θεό. Η γέννηση του Χριστού και οι συνθήκες με τις οποίες έγινε, είναι η αντίστιξη ανάμεσα στο ταπεινό και αληθινό και στο επηρμένο και υποκριτικό. Είναι το σημείο επαφής ανάμεσα στην πτώση του καθεστηκότος ανθρώπου και στην ανάσταση του ταπεινού και καταφρονεμένου ανθρώπου, του καταδικασμένου σε σταύρωση για να αρθεί στο ύψος της Ανάστασης.
